– Bu günlərdə "Ayna” adlı
kitabınız çap edildi... – Lap əvvəl, ildə bir kitab
çap etdirmək fikrim vardı. Lakin zamanla bu istək də yox olub getdi. Bəli,
yazmaq mənim üçün daima ən əyləncəli iş olaraq qalır. Mən yazmağı sevirəm.
İnsanlar da oxumağı sevirlərsə, çox gözəl... İndi isə az yazıram. Və buna da
normal baxıram. Yazmaq mənim üçün daxili bir tələbatdır. "Ayna”ya gəldikdə isə
bu hekayələri küll halda görmək istəyirdim. Mənə elə gəlir ki, bu kitab alınıb.
– Belə bir sual vermək istəyirəm: "Prokuror” povestində Prokurorun adı
nədir? – Bunu bir oyun kimi
nəzərdə tutmamışam. Düşünməmişəm ki, insanlar mənə bu sualı mütləq verməlidir
və buna görə adı gizli saxlayım. Sadəcə olaraq, ilk sətirləri yazdığım andan
etibarən bu ad elə Prokuror olaraq
qaldı. Heç zaman bu adı dəyişməyi düşünmədim. Və düşünməyəcəyəm də...
– Kitabdakı "Casusların xəfiyyəsi” povesti artıq ikinci Prokuror
hekayəsidir. Üçüncüsünü də yazacaqsınız?
– Məncə, yazacağam. Bu dəfə
beynimdə orta əsrlərlə bağlı bir əhvalat var. Dəqiq bilmirəm ki, nə əhvalatdır,
amma bu haqda yazılacaq.
– Kitabdakı hekayələr real hadisələrə əsasən yazılıb?
– Hə, gəlib çıxdıq bu
suala... Orxan Pamuka bir müsahibədə sual verirlər: "Orxan bəy, bunları gerçəkdən
yaşadınızmı?” İcazə versəydiniz bu suala bir az geniş cavab verərdim.
– Buyurun...
– Məncə, "ədəbiyyat”
sözünün adını dəyişmək lazımdır. Söhbət heç də "ədəb” sözündən getmir. Ədəbiyyatın ədəb olması məsələsi yüz ildir
ki, həll olunub. Oskar Uayld deyirdi ki, əxlaqlı, ya da əxlaqsız əsər yoxdur,
yaxşı, ya da pis əsər var. Biz ədəbiyyat sözünün mahiyyətini dəyişməliyik.
Bilmirəm, əvəzinə nə qoyaq. Bəlkə, adı eləcə qalsın, amma tərifini dəyişək.
Başqa cür izah edək...
– Necə?
– Çox sadə... Bir qisim
yazıçılar var, hardansa eşitdikləri əhvalatları götürüb yazırlar və bu, əsər
olur. "Bu, pisdir” demirəm, sırf bu cür yazılan əsərlər arasında xeyli
yaxşıları da var. Bu, qədim məsələdir. Bir adam nağıl danışırdı, oturub qulaq
asırdılar. Yəni hekayəçilik. Baş vermiş bir hadisəni götürüb yazmaq.... Sən
deyə bilərsən ki, hər şeyi baş verdiyi kimi qələmə almaq imkansızdır. Yazıçı
nəyisə dəyişir, başqa bir yerdə gördüyü insanı bu hekayənin içinə salır, nəyisə
montaj edir. Bəli, amma yenə də mahiyyət dəyişmir ki... Yazıçı yenə də ətraf
aləmin təsirindədir. Bu məntiqlə gərək müharibə görməmiş adam müharibə haqda
yazmaya... Jül Vern ömrü boyu səyahətə çıxmamışdı, amma macəra ədəbiyyatının
klassikidir. Ədəbiyyata yanaşmamız dəyişməlidir. Məsələ bundadır.
– Yəni gördüklərimizi yazmayaq?
– Bir müqayisə aparaq.
Maraqlı əhvalatlar danışan adamlar var. Bir məsəl də var, deyir, çox söz
yalansız olmaz. Əlbəttə ki, bu adamlar əhvalat danışanda xalq dili ilə desək,
nəyisə bəzəyirlər, nəyisə qoşub düzəldirlər. Lakin çıxış nöqtəsi daima eyni
olur: Həyat! Hərçənd bu, belə deyil. Ədəbiyyat beyin fəaliyyətidir. Yaxşı bir
əhvalat, hətta lap yaxşı yazılsa belə, müasir düşüncə sistemində hələ ədəbiyyat
deyil.
– O ki qaldı suala...
– Bəli, yazdıqlarımın heç
biri real deyil... Heç biri... Sizi əmin edirəm. Filmlərdə fikir veribsən,
bəzən yazırlar ki, gerçək hadisələr əsasında çəkilib.
– Bəs bunu niyə edirlər?
– Müqayisə aparaq. Bir
rəssam quş şəkli çəkir. Altına isə yazır: Bu rəsm əsl quşlara baxılaraq
çəkilib. Absurd deyil?
– Absurddur...
– Bax, ədəbiyyat da o
cürdür. Elə rəsmdən söz düşmüşkən, Pikassodan soruşanda ki, sizin çəkdiyiniz
balıq balığa oxşamır, bilirsinizmi nə deyir? Bu balıq deyil, bu, balığın
şəklidir.
– Bəs filmlərdə niyə yazırlar elə?
– Bu tamaşaçını ələ almaq
üçündür. Film əmtəədir, onu daha çox satmaq üçündür. İnsanlar real hekayələrə
daha çox inanırlar. Amma ədəbiyyat insanları aldatmağı bacarmalıdır.
Aldatmırmı, sanki? Aldadır da...
– Bəs kimdir elə o hekayə danışanlar?
– Çoxları... Bu gün az qala
hamı əhvalat danışır, bu əhvalatları yazır. Ədəbiyyat danışmaqdan çox,
susmaqdır. Deməkdən çox, deməməkdir. Sus, görüm kimsən... Nələr gizlənib
sükutunda...
Bax, bir şey də deyim.
Sənədli nəsr anlayışı var. Bu başqadır. Orda faktlara xəyanət edə bilməzsən.
Ədəbiyyat isə beyində qurulur və yazılır. O, nə qədər gerçəkdən uzaq olsa, o
qədər yaxşıdır... Danışmaq ictimai, susmaq isə fərdi hadisədir.
– Gerçəkdən uzaqlaşmaq mümkündür ki?
– Əsla. Çünki bizim
beynimiz son nəticədə ətraf aləmin təsiri ilə formalaşır. O bilikləri, hissi və
idrakı toplayırıq. Lakin yenə də şorba beyində bişməlidir. Hansısa bir dağ
kəndində yox. Biz bunu səhv salırıq.
– Amma "Ayna”dakı bütün qəhrəmanlar melanxolikdir. Onlar sanki yaşamaqdan
beziblər...
– İcazə ver, Hessenin
sözləri ilə cavab verim. "Yalquzaq” romanının depressiv olduğunu deyənlərə, o,
belə cavab verirdi: "Oxucularımın əksəriyyəti "Yalquzaq”ın insanı gəmirən
böhrandan və ruh düşkünlüyündən danışdığını deyirlər. Lakin romanın insanları
ölümə, yoxluğa yox, xoşbəxtliyə, səadətə aparacaqlarını başa düşmələrini
istərdim”. Bəli, haqlısınız, ordakı obrazlar melanxolikdirlər...
– Çoxlu intiharlar da var...
– Bəli, mən də zamanın
ruhunun təsirindəyəm. Gerçəkliyin özünün yox, onun ideyalarının təsirindəyəm.
Bəli, bu gün biz bu gerçəklik içində yaşayırıq, lakin onun ruhudur bunları
yaradan...
– Kitabda üç intihar var...
– Üçdürmü? Aha, üçdür... – Oxucular kitabda "Ayna” adlı əsər olmadığına təəccüb edirlər...
– Düzü, hekayələr kitabına
ad qoymağın çətin tərəfi var. Burda hekayə çoxdur və hamısını təyin edən ad
tapmaq çətin məsələdir. Bundan əvvəlki kitabı sadə şəkildə "Doqquz hekayə”
adlandırmışdım. "Ayna”da da doqquz hekayə var, amma mən "Samir, Samiri...”
povestinin əsərdə iştirak etməyən obrazı olan Aynanın adını seçdim.
– Və Ayna da intihar edib...
– Təəssüf... Ayna daim
yaşayacaq, Samir isə dirigözlü meyitdir. Ayna olmaq gözəldir...
– Sizin yazdıqlarınızdır...
– Səmimi deyəcəyəm, mən
bunu bilmirəm. Bəlkə də fərqli bir şey düşündüm, düşündüm ki, insanlar birgə
intihar edə də bilərlər. Axı insanlar birgə yaşamağı seçirlər. Bəlkə, intiharı
seçmək daha özəldir... Başqa final tapa bilmədim. Etiraf edirəm...
– O hekayənin qəhrəmanı sizsiniz....
– Gördüyünüz kimi, mən
sağam... (gülür)
– Universitetdə çalışırsınız, daim gənclərin arasındasınız. Bu sizə necə
təsir edir?
– Çox yaxşı... Bilirsən,
Rəvan, biz oxucudan uzaq düşmüşük. Bizim çox yaxşı yazıçılarımız olub və var.
Lakin biz oxucunu itiririk. Bu, bir az da qlobal prosesdir. Gələcəyin sənəti
kino olacaq. Buna əminəm. Gənclər isə heç əvvəlki kimi deyil. Bəli, hər dövrün
gəncliyi fərqlidir. Lakin bizim dövrümüz dəhşətli dəyişikliklərin
astanasındadır. 1000-ci illə 1500-cü il arasında nə fərq olub ki? Bəlkə,
arabanın təkərin bir az da yastıladıblar... İndi necədir? İnternet əsridir,
sürət əsridir, sosial media əsridir. Bu böyük dəyişikliklər yaşlı adamlara da təsir
edir. Gənclərin isə beyni belə çalışmır. Bu gün bizim ədəbi mühiti düşündürən
mövzular onları maraqlandırmır. Həqiqət isə daim gənclərin tərəfindədir.
– Siz gənclər haqqında sanki başqa bir sosial qrupdan danışırmış kimi
danışırsınız...
– Özümü gənc hesab etmirəm
(gülür).
– Və sizə qulaq asanda adama elə gəlir ki, sanki Azərbaycan yazıçısı
deyilsiniz. Bu müsahibə də, sanki, tərcümədir...
– Biz milliliyi də bəzən
bəsit anlayırıq. Millilik dərin qatlardadır. Biz Səməd Vurğun boyda şairi
folklorla şikəst edirik. Baxıram, hamı Səməd Vurğunda folklor axtarır. Səməd
Vurğuna folklor təsir etmişdi, amma ki, folklor lap Herman Hesseyə də təsir
edib. Səməd Vurğun böyük bir zamanın övladı idi, Vaqifin bulağından su içdiyi
qədər Mayakovskidən də su içmişdi. Bilirsən, niyə belə olur?
– Niyə?
– Çox zaman bəsitləşdiririk
ki, anlayaq... Bəsitləşdiririk ki, başa düşək. Özümüz onun səviyyəsinə qalxa
bilmirik. Onu vurub yerə salırıq. Sadəcə, budur bütün məsələ... Biz zəka ilə
izah etməyə meylli deyilik. Hər şeyi irrasional şeylərlə izah edirik: İstedad,
fəhm... Çünki hələ ənənəvi cəmiyyətdə yaşayırıq. Halbuki ədəbiyyat həm də
texniki bir məsələdir...
– Necə yəni texniki? Axı...
– Bir roman öz qurğusu,
strukturu və hətta dili ilə texniki bir məzmundur. Romanı bir mühəndis kimi
qurmaq lazımdır. Necə ki, rejissor bir filmi çəkərkən hansı səhnədə aktyorun
hansı emosional mətni deyəcəyini, eləcə də filmin hansı mənəvi problemləri
qaldırdığını anlayırsa və bununla belə, səhnədə hansı linzadan istifadə
ediləcəyini də bilirsə, deməli, kino yaradıcı olduğu qədər də mühəndis
fəaliyyətidir. Eləcə də musiqi... Bəstəkarlar İttifaqına üzv olmaq üçün
bəstəkarlıq təhsili almaq şərtdir. Bəstəkarlıq fakültəsində adama bəstəkar
olmağı öyrətmirlər, sadəcə, işin texnikasını öyrədirlər. Biz isə ədəbiyyatın
texniki tərəflərini bir kənara atırıq. Ona ilham kimi baxırıq, ruh kimi
baxırıq... Bütün bunlar çox gözə və çox özəl şeylərdir. Lakin ədəbiyyatı
yaradan texnikadır. O texnikanın içində ilhamın da, intuisiyanın da öz
tonallığı var. Biz isə istedadına ümid bağlayan ümidsiz şairlər ölkəsində
yaşayırıq.
– Amma bu müsahibə də sanki ümidsizdir...
– Qətiyyən... Bəlkə də,
məni bədbinlikdə ittiham edəcəklər. Ancaq biz xoşbəxtlik satan şəxsi inkişaf
fırıldaqçıları deyilik. Şəhriyar demiş, itkinlik var, ayrılıq var, ölüm var bu
dünyada... Ədəbiyyat daima var olacaq. Bunsuz mümkünsüzdür. Ancaq hansı
formada, hansı məzmunda? Biz indi onu tapmalıyıq...
– Sonda nə demək istərdin?
– İncəsənət gerçəklikdən
qaçışdır. İnsanlar daim gerçəklikdən qaçmaq istəyiblər. Başqa bir dünyanın, lap
elə axirət dünyasının, Cənnətin həsrətində olublar. İncəsənət də bu cür
xilasdır, gerçəklikdən xilas... Orda bir az nəfəs almaq cəhdi... Gerçəyi
unutmaq cəhdi... Ancaq indi sosial media var. Virtual dünya var. İnsanlar
ədəbiyyata yox, ora qaçırlar. Bu, məncə, dövrümüzün ən böyük dəhşətidir. Çünki
orda ruh ucalmır. Çünki orda orta statistik zəka hökm sürür. Bizim ən böyük
mübarizəmiz isə bu olmalıdır. Dostoyevski deyirdi ki, ruhunuzu ucaldın! Bu sözə
başqa nə əlavə etmək olar ki?