Girəvə

Kinoteatrlarda "Çimərlikdəki gözəllər” filmi göstərilirdi. Tamaşaçı axınının ucu-bucağı görünmürdü. Bilet satışı başlamazdan xeyli qabaq kassalar önündə uzun növbələr yaranırdı.
Ərinin gözünü qəzetdən ayırmadığını görən qadın əsəbi halda qəzeti onun əlindən çəkib alaraq, otağın o biri küncünə tulladı və deyindi:
- Bəsdir oxudun! Saat altıdır… Haydı, dur get ikinci seansa bilet al! Barı bu gün o filmə baxaq…
- Baş üstə, əzizim! Heç narahat olma, sən bu gün mütləq o filmə baxacaqsan. Amma bir hovur səbir elə, qoy bu yazını oxuyub bitirim, sonra maşınla gedib, düz beşcə dəqiqəyə o istədiyin biletləri alaram. Bir göz qırpımında bütün biletlər alınmayacaq ki?! - deyə bildi.
Elə əlini qəzetə uzatmaq istəyirdi ki, xanımının qəzəbli səsi yenə əsdi-gurladı:
- Əlini yığışdır görüm!.. Bilet almayınca, qəzet-məzet oxudu yoxdur!..
Adətən, Ziya kino seanslarına üç bilet alardı: özü, xanımı və qaynanası üçün. Bu səfər də kassaya yanaşınca əvvəlcə ona üç bilet verilməsini xahiş eləsə də, sonradan nə isə düşünüb, sözünə düzəliş verdi:
- Üzr istəyirəm! Dilim çaşdı… Dörd bilet verin…
Ziyanın üzünə qapını həkim özü açdı. Əynində ev xələti olan həkim kandarda dostunu görüncə gülər üzlə onu içəri dəvət elədi, kresloda yer göstərdi.
Ziya:
- Həkim, nə var, nə yox? Nə işlə məşğulsunuz? – deyə maraqlandı.
O da cavabında:
- Elə bir məşğuliyyətim yoxdur, vallah. Evə təzəcə dönmüşəm, həm də yorğunam, - dedi. – Elə əyin-başımı təzəcə dəyişmişəm. Hazırlaşırdım özümçün bir az mürgü döyəm…
- Vay… Bəyəm indi yatmaq vaxtıdır?! Mən isə istəyirdim sizi kinoya dəvət edim… Evinizin xanımlarına deyin, geyinib-keçinsinlər. "Çimərlikdəki gözəllər” filminə güc-bəla ilə dörd dənə bilet tapmışam. Biz bir qonaq gözləyirdik, düşünmüşdük ki, elə onu da götürüb, kinoya gedərik. İş elə gətirdi ki, qonaq gələsi olmadı, xanımımın da vacib ev işləri var… Siz də yaxşı bilirsiniz ki, mən onsuz heç yana gedən deyiləm. Elə buna görə də əlimdəki bu dörd bilet az qala batır… İstəsəniz, sizi maşınımla kinoteatracan apara da bilərəm. Yox, əgər siz də getməkdən imtina etsəniz, onda bu biletlər tamam heyf olacaq…
Ziya ona:
- Amma siz üç nəfərsiniz! Bilet isə dörd dənədir. Yəni biri artıqdır… - dedi.
Ani fikrə dalandan sonra Ziyanın ağlına maraqlı bir fikir gəldi:
- Bəlkə siz qulluqçunu da özünüzlə götürəsiniz? Sizin yerinizdə olsam, onu evdə qoymağa heç qıymaram. Axı, hər necə olsa, o da insandır, öz dünyası var onun da! Yəni özünüzlə kinoya aparmaqla, ona da sonsuz sevinc bəxş eləmiş olarsınız.
Ötəri fikrə gedən həkim gülümsədi:
- Yaxşı, nə deyirəm?! Qoy o da bizimlə getsin…
Həkimin xanımı əlüstü qulluqçunu səslədi:
- Suğra, tez əl-üzünə su vur, hazırlaş. Səni də kinoya aparacağıq…
Yolda öz-özünə fikirləşirdi ki: "Əcəb əla alındı. İndi həkimin evində heç kəsin olmadığı mənə gün kimi bəllidir. Və mən indi tam arxayınlıqla…”
Həkim son dərəcə mədəni, əsli-nəcabəti olan bir nəsildən idi, ədəbiyyata da dərin marağı vardı. Atasından ona xeyli sayda həm nadir, həm də qiymətli kitab miras qalmışdı. Bunların içində ən misilsizi isə Firdovsinin məşhur "Şahnamə”sinin xəttat tərəfindən köçürülmüş son dərəcə gözəl əlyazması sayılırdı. Üç yüzdən artıq səhifəsi olan bu kitabın hər səhifəsini qızıl suyu ilə işlənmiş ornamentlər bəzəyirdi. Hətta dahi Firdovsinin minillik yubileyi qeyd olunanda bir şərqşünas alim bu kitabın qarşılığında otuz min tümən təklif etsə də, həkim ailə yadigarı bu kitabı satmağa razılıq verməmişdi. Beləliklə, "Şahnamə” yenə də onun kitabxanasının əsl bəzəyi olaraq qalırdı. Oxumaq üçün ara-sıra kitabı əlinə alan həkim onu ancaq ən yaxın dostlarına göstərər və öyünərdi.
Həkimin evinin arxa qapısının açarını ələ keçirərək, ondan özünə yedək açar hazırlatdıran Ziya kitabı çırpışdırmaq üçün uyğun bir fürsət gözləyirdi. Kitaba olan tamahı isə gündən-günə şölələnirdi. Bu səhər də xanımı onu zor-bəla bilet dalınca göndərəndə Ziya, oğurluq üçün əsl girəvənin yetişdiyini qət etmişdi. Əlbəttə ki, kinoteatrdan evə dönən həkimin həmin dəqiqə kitab şkafını açıb, "Şahnamə”nin orada olub-olmamasını yoxlayacağını zənn eləmək əsl avamlıq olardı. Lap deyək ki, həkim sevimli kitabının orada olmadığını görsəydi belə, hansı əsasla o, bu oğurluğa görə məhz Ziyadan şübhələnəcəkdi ki?! Əvvəla, Ziya illər uzunu onun dərin etibarını qazanmışdı, ikincisi də, onun yaxın dostu sayılırdı. Hətta həkimin ürəyinə buna bənzər şübhə toxumları düşsəydi belə, o, öz şübhələrini hansı dəlillərlə sübuta yetirə bilərdi?!
O həndəvərdə gəzib-dolaşanlar hələ ki çox idi. İndi Ziya ona dikilən hər baxışdan ehtiyatlanırdı. Ona elə gəlirdi ki, bu baxışların sahibləri onun qara niyyətindən xəbərdardırlar və günü sabah durub polis şöbəsinə gedərək, müttəhimi filan yerdə və filan saatda gördüklərini xəbərləyəcəklər. Bir neçə dəfə qapıya yanaşsa da, cürəti yetmədiyindən o yenidən geriyə, maşınına döndü. Hətta bir ara içində yuxuya gedən dürüst adam baş da qaldırdı, onu belə iyrənc istəklərinə görə acıladı və bunun ardınca Ziya öz axmaq planından əl çəkib, sükan arxasına keçdi və maşını sürüb, yaxınlıqdakı prospektə çıxdı. Amma daha sonra haraya üz tutacağını kəsdirə bilmədiyindən buradaca karıxıb qaldı. Hər nə qədər çətin olsa da, tanış-bilişə rast gəlməmək üçün indi o, hər cildə girməyə hazır idi.
Başqa heç nə barədə düşünə bilmirdi: qiymətli kitab bir an da gözlərinin önündən çəkilmirdi. İçində qaynayan tamah hissi yenidən ona güc gəlmişdi. Öz-özünə: "Əcəb ağciyər və çarəsizəmmiş! – deyərək saatına baxdı. - Gül kimi vaxtımı puç edirəm! Əlli dəqiqədən sonra seans bitəcək. Hardasa bir saata da həkimgil evə dönəcəklər. Nə qədər ki, vaxt var…”
Qəzet köşkünə çatınca, əyləcə basdı. Maşından enib, bir neçə qəzet aldı, kitabı səliqə ilə bu qəzetlərə bükdü. "Əvvəlcə bu bağlamanı birbaşa öz otağıma apararam, sabah isə hər halda bir çarə düşünüb-taparam…” - deyib, özünə ürək-dirək verdi.
- Nə olub yəni? Bəs bayaqdan haralarda itib-batmışdın?! İki saat yarımdır geyinib-oturmuşam, sənin yolunu gözləyirəm! Canın çıxardı zəng eləyib, bircə kəlmə söyləsəydin ki, daha səni gözləməyək?! Qapını da elə döyəcləyir ki, elə bil kimsə bunun qara xəbərini gətirib!
Xanımı əlini havaya qaldırdı ki, ona bir şapalaq ilişdirsin. Özünü bu zərbədən qorumağa çalışan Ziyanın qoltuğundakı kitab yerə düşdü. O, bağırdı:
- Buna toxunma, başqasınındır…
- Ala sox gözünə başqasının malını, ay beyinsiz! - deyib, kitabı zərblə Ziyanın təpəsinə endirdi.
Zərbənin gücündən yerə sərələnən Ziyanın huşu başından çıxdı. Bir neçə dəqiqə lal-mat ərinin hərəkətsiz vücudunu seyr edən qadının ürəyini hər zamankı kimi, peşmançılıq hissi bürüdü. Əyilib, başını əlləri arasına almaqla, onu səslədi:
- Ziya… Ziya… Əzizim!
Amma kişi özünə gəlmək bilmirdi. Bunu görən qadın hönkürərək telefona tərəf cumdu.
Həkim Pukar elə qapıdan yenicə içəri girmişdi ki, telefon zəng çaldı:
- Cənab həkim, köməyə yetişin! Ərim huşunu itirib… Hər nə eləyirəmsə, özünə gəlmir…
Həkim Ziyanın xanımından:
- Hə, nə oldu axı buna belə? – deyə xəbər aldı.
- Nə bilim vallah?! Qapıdan girəndə qoltuğunda bu bağlama var idi. Elə onu deyə bildi ki, bu, bir başqasınındır.
- Xanım, bu kitab həqiqətən də başqasınındır və daha dəqiq desəm, şəxsən mənə məxsusdur. Odur ki, onu elə özümlə də aparacağam… O ki, qaldı ərinizə, onun vəziyyətində qorxası heç nə yoxdur… Əgər iki-üç dəqiqəyə özünə gəlməsə, onda başqa bir həkim çağırarsınız. Mən isə buradan nə qədər tez getsəm, bir o qədər yaxşıdır. Yoxsa mən burada olduğum müddətcə o, hələm-hələm özünə gəlməyəcək!..