Bakı 8°C
Cənnət alması
(miniatür hekayə)
Adəm oyanmışdı, lakin günün hansı vədəsi olduğunu kəsdirə bilmirdi, hər yan qatı zülmət içində idi. Bəlkə bu, quyunun qalın, torpaq divarlarının zülməti idi? Hardansa işıq sızırdı axı. Hardaydı o işıq? Bəs içəri niyə belə qaranlıq idi? Əvvəl fikirləşdi ki, Günəş bu qədər daş qəlblidir ki, öz Səhərini axtarıb tapmır?! Sonra ağlına gəldi ki, axı Günəşin əli bu dərin quyuya çatmır, o işığın qarşısını kəsiblər.
Çöldə buludların qəhqəhəsi eşidildi. Göy adamı isə
qeybə çəkilmişdi. Göyün ortasında isə çarmıxa çəkilmiş bir adam peyda oldu və
onun çarmıxa çəkilmiş qollarındakı zəncirlər od almağa başladı, o zəncirlərin
alovu Gündoğanla Günbatandan gələn əjdahaları qarsaladı, əjdahalar inildəyə-inildəyə
geri çəkildilər. Göyün bəyaz buludları təzədən çoxaldı, duruldu, işıqlandı, bu
bəyaz buludların arası ulduzlarla ləbələb doldu. Adəm ömründə belə iri, şəfəq
saçan ulduzlar görməmişdi. Hər tərəf elə işıqlanmışdı ki, deyirdin günün
günorta çağıdır, ikinci möcüzə də orasında idi ki, göyün üzü işıqlandıqca
çarmıxa çəkilmiş adam gözdən itirdi, amma buludların arasından uzun müddət
zəncir cingiltisi eşidilirdi, sanki bu zəncir daşlıqla sürünürdü. Sonra bu
zəncir cingiltisi də kəsildi və göyün üzü təzədən qaralmağa başladı, ulduzlar da
işığını itirməkdəydi. Adəm qışqırmaq istədi: Ey Göy adamı, ey çarmıxa çəkilmiş
adam, məni burda tək qoyub hara gedirsən?!
Səsi çıxmadı. Ətrafdakı qaranlıq onun səsini
udurdu. Amma işıq gözə görünməsə də tamam yox olmamışdı. İnsan işığı görmədən də hiss edə bilərmiş.
Bədənində o işığın həniri dolaşırdı. Gözü qaranlığa alışınca quyunun başındakı
iynə ucu boyda işığı gördü. İşıq can verirdi, öləziyirdi. Arada can üstə olan
işıq tamam itirdi və quyu zülmətə bürünürdü. Üfunət və nəmişlik Adəmin nəfəsini
kəsirdi. Var gücüylə qışqırdı:
- Eeey! Orda kim var?Səsi burula-burula işığa doğru şığıdı. Cavab gəlmədi.
- Qorxma, onsuz da burdan qaça bilməyəcəm. Heç olmasa, bircə udumluq hava ver. Boğuluram.
Ya yuxarıda heç kim yox idi, ya da keşikçi kar idi.
Bəlkə də, div yuxusuna gedib,
kim bilir. Yumruqlarıyla torpaq divarı döyəclədi. Sonuncu dəfə Həvvasını görmək
istəyirdi. Görəsən, Həvva bilirdi ki, o hardadır? Oralarda yəqin
raketlərdən, nüvə silahlarından, kimyəvi silahların partlayışından təmiz hava
qalmayıb. Kosmosu da yaman günə qoyublar. Adamlar həmişə gileylənirdi ki,
udduğumuz havanı da zəhərləyiblər. İndi heç olmasa, o zəhərli havadan bir udum
olaydı!..
Quyuda nərdivan yox idi. Yəqin onu bura itələyib
atmışdılar. Heç kəndir-zad da yox idi. Bütün bədəni sızıldayırdı, sağ
qalmışdısa, Allahına şükür etməliydi. Sonuncu dəfə gördüyü mənzərə başı
buludlara dəyən Рaçadağ olmuşdu. Ona elə gəlirdi ki, dağın qara
buludla örtülmüş zirvəsindən yavaşca və qeyri-iradi olaraq diyirlənib buraya
düşmüşdü. Əl-qol atdıqca özünü zirzəmi küncündə tor toxuyan hörümçək kimi hiss
elədi. Həvva ilə ilk dəfə tanış olduğu günü xatırladı.
Kəpənəklərin uçuşduğu bağda əlində cənnət gülü olan
bir məxluq gördü. Həmin məxluq Adəmi görən kimi yel kimi onun üstünə əsdi və
onun möhtəşəm tənhalığını pozdu. Adəm zahirən ondan fərqlənən bu məxluqa heyrət
içində tamaşa edirdi. Onun nəfəsi Adəmi sehrləmişdi, gülqarışıq onu qucaqlayıb
bağrına basmaq istəyirdi. Bu məxluq dedi ki, mən qadınam, adım da Həvvadır.
Adəm bilmirdi ki, qadın nə deməkdir. Bir də onu dedi ki, onun qabırğasından
yaranıb. Adəm qabırğalarını saydı, hamısı yerində idi. Həvvaya dedi:
- Mənim qabırğalarım
yerindədir. Sən necə mənim qabırğamdan yarana bilərsən?Həvva işvəkar təbəssümünü maska kimi üzünə taxdı:
- Təəssüf ki, bunu sənə izah edə bilməyəcəm.
Beləcə, Həvva Adəmin tənhalığına qabırğa oldu. Adəm
bir də baxdı ki, Həvvasız yaşaya bilmir. Həvva bir azca ondan uzaqlaşan kimi
Adəmin nəfəsi daralırdı. Kölgə kimi Həvvanın ardınca sürünürdü.
Dünyanın ilk insan sevgisi belə yarandı. Həvvanın
əlindəki cənnət gülü bu sevginin şahidi oldu. Qaranlıq quyuda burnuna cənnət gülünün ətri gəldi.
Ovcunun içiylə quyunun divarlarını sığalladı, buranın torpağı quzulamışdı,
əllərinin dərisinə yapışırdı, sanki torpaq çürümüş ağacın qabığı idi. Bu
nəmişlik ona doğma gəldi. Düşündü ki, bura bir az geniş olsaydı, bir balaca da
şəraiti olsaydı, o, öz sevimli Həvvası ilə burda ömrünün sonunacan yaşaya
bilərdi. Həvva isə deyəsən, Adəmin qadağan
etdiyi almanın dadına baxmışdı. Sonuncu görüşlərində Adəm ona alma ağacından
uzaq durmağı tapşırmışdı.
Həvva da kimsəsiz səhrada Adəmi axtarırdı. Qəfildən
gördü ki, əlindəki cənnət gülünün əvvəlki şuxluğundan əsər-əlamət qalmayıb, gül
ləçəklərini sallayıb saralıb solmaq üzrədir. Qəlbi həyəcandan çırpınmağa
başladı. Gülün ləçəklərini sığallayıb pıçıldadı:
- Mənim cənnət çiçəyim, sənə nə oldu? Niyə
qəm-qüssəyə batmısan? Çiçəyin ortasındakı məxməri tumurcuq dilləndi:
- Sənin Adəmin indi qaranlıq quyudadır. O quyunun başında mənim əkiz tayım bitib, küləklər onun harayını mənə yetirdi. Mənim dediyim istiqaməti tutub get. Düz quyunun üstünə gedib çıxacaqsan.
Həvvanın heyrətdən dili tutuldu. Gül də danışarmış!
Əlindəki dişlənmiş almanı ağacın dibinə tulladı. Gülün nişan verdiyi səmtə
doğru qaçmağa başladı.
Uca bir dağın ətəyində cənnət gülü sanki yoldan
ötənə əl yelləyir, kimisə köməyə çağırırdı. Həvva canındakı ehtirasdan özünə
yer tapa bilmirdi, cənnət gülü onun ehtirasını birəbeş artırırdı. Sanki quyunun işığı bir az artdı, sükutun bayaqdan
onu əzən ağırlığı azaldı. Həvva quyunun başından aşağı boylanıb gülümsəyirdi. Onun gözlərinin işığı
Adəmin gözlərini qamaşdırdı. Dünya büsbütün işığa büründü, damarında qanı
qaynadı.
- Gün günorta oldu, sən hələ də yatırsan! Qalx,
həyətə meyvə satan gəlib, uşaqların ürəyi alma istəyir. Düş bir az ayın-oyun
al, gəl.Arvadının cır səsinə dik atıldı. Əlini ora-bura atdı. Başının üstündə bir cüt ala göz gülümsəyirdi. Son vaxtlar ilk dəfəydi ki, belə məhəbbət dolu baxış görürdü. Yadına düşdü ki, xeyli müddətdir arvadına qarşı mehribanlıq göstərmir, onu nəvazişdən məhrum edib, qadının işığı gün-gündən sozalır. Qollarını uzadıb onu qucaqladı:
- Özünü vaxtında yetirdin.
Arvadı təəccübləndi. Adəmin gözü qum saatına sataşdı. Bu qum saatının dolub-boşalmasını çox görmüşdü, qum dənələrini bir-birini qova-qova tökülməsinə tamaşa etməkdən xüsusi zövq alırdı, indi isə şüşənin üst hissəsinin boşalmasını qorxu içində gözləyirdi. Bəlkə, Günəş haqlıdır? Cənnət gülü də, qırmızıyanaq alma da onun övladları idilər, hər ikisi Günəşin döşündən işıq əmmişdilər.
Dəhşətli bir virusun dünyanı ölümlə hədələdiyi bir
zamanda Günəş hər səhər üfüqdən hayqırırdı:
- Bir-birinizi sevin!
Sizi sevgi xilas edəcək! Adəm Həvvasının gözlərindən öpdü və yerindən qalxıb geyindi. Həyətə alma almağa düşdü.
Günəş göy üzündə gülümsəyirdi.
Kənan Hacı
