“Müəllim, nənəm sizə təndir çörəyi göndərib...” - Örnək
Şahid
Muradlı: "İbtidai sinif müəllimi olduğum üçün azyaşlılarda məktəbə,
təhsilə, mütaliəyə həvəs yaratmağın məndən
asılı olduğunu bilirəm”
Uşaqları çox sevir. Elə
bu sevgisi də onu müəllimliyə gətirib. Uşaqların ona sevgisi isə bəlkə daha da
çoxdur. Ondan qollarındakı düymələri bağlamağı xahiş edəcək, evdən onun üçün təndir
çörəyi gətirəcək qədər... Deyir ki, seçdiyi ixtisasın maddi qazancından çox,
ona verəcəyi mənəvi zənginliyini düşünür və müəllim adı ilə qürur duyur.
Müsahibimiz ucqar kənd müəllimi
Şahid Muradlıdır.
Şahid 1990-cı ildə Bakıda
anadan olub. 2011-ci ildə Qafqaz Universitetinə (Bakı Mühəndislik Universiteti)
daxil olub. 2015-ci ildə məzun olduqdan sonra "Müəllimlərin işə qəbulu
imtahanında” iştirak edərək müəllim adını qazanıb. Şahid öz istəyi ilə Bakıdan
İsmayıllı rayonunun İstisu kəndinə ibtidai sinif müəllimi kimi yollanıb. Artıq
5 ildir ki, bu kənddə müəllim kimi fəaliyyət göstərir.
-
Şahid bəy, nə üçün müəllimlik? Bu peşə sizin üçün nə ifadə edir?
- Uşaqlarla işləməyi çox
sevirəm. O qədər saf, təmiz hisslərə malik olurlar ki... Biz böyüklərdən fərqli
olaraq qarşılaşdıqları hadisələrə özünəməxsus reaksiya göstərirlər. Bəzən sadəcə,
gülümsəməklə onlara dünyaları verə bilirsən. Uşaqlara, onları öyrətməyə və ən əsası,
onlarla birgə öyrənməyə həvəsim olduğu üçün müəllimliyi seçdim.
-
Əvvəllər müəllimlik, adətən "qadın sənəti” kimi qiymətləndirilirdi. Kişi müəllimlər
bu sahəyə daha az gəlirdi. Hətta psixoloqlar da bu məsələ ilə bağlı həyəcan təbili
çalmışdılar. Bu qərarı necə verdiniz?
- Təəssüf ki, belə idi. Çünki
məişət qayğıları kişi müəllimləri bu ixtisasdan uzaqlaşdırırdı. Ali təhsil
aldığım müddətdə qrupda tək oğlan idim və seçdiyim ixtisasın maddi qazancından
daha çox mənə verəcəyi mənəvi zənginliyini düşünürdüm. Ölkəsinə, xalqına xeyir
vermək istəyən biri istənilən sahədə bunu edə bilərdi. Mən isə yetişməkdə olan
gənc nəslin təlim-tərbiyəsində iştirak edərək sağlam bünövrə yaradılmasında
iştirak şansı əldə etmişdim. Bu səbəbdən müəllim adını qürurla daşıyıram.
-
Yerindən-yurdundan, rahatlığından imtina edib ucqar kənddə işləmək yəqin ki,
asan deyil...
- Əlbəttə, asan olmadı. Şəhər
mühitində böyümüş, ailəsi ilə birgə yaşayan gənc üçün ucqar kəndə yollanmaq, təbii
olaraq, bir sıra çətinliklər yaşadır. Ailənin, dostların əhatəsindən
tanımadığın insanların əhatəsinə düşürsən. Təkbaşına həm məktəbdə olan vəzifələrini
icra etməli, həm də evdə yerinə yetirməli olduğun gündəlik məişət qayğılarının
öhdəsindən gəlməlisən.
-
Kənddə ilk dəfə sizi necə qarşıladılar?
- Kənd əhalisi qonaqpərvər,
mehriban və istiqanlı insanlardır. Onların dəstəyi ilə kəndə adaptasiya müddətini
daha tez keçə bildim. Ləzgi camaatı olan yerli əhalinin, şirin ləhcə ilə
"Bakıdan bizim övladlarımıza dərs demək üçün gəlmisən, hər hansı çətinliyin
olsa, hər zaman yanındayıq, can” deməsi mənə motivasiya olur.
-
Şahid müəllim, uşaqlarla çox gözəl münasibətiniz var. Bunun sirri nədir? Necə
olur ki, uşaqlar sizi sevir, doğmaları kimi münasibət göstərir, hətta sizinlə
qartopu belə oynayırlar.
- Uşaqları sevdiyiniz və
onlarla dost olmağı bacardığınız zaman onlar da sizi öz doğmaları kimi qəbul
edirlər. Qarşılaşdıqları çətinliklər zamanı onları anladığımı və birlikdə bunun
öhdəsindən gələ biləcəyimizi hiss etdirirəm. Beləliklə, öz rəngarəng
dünyalarına məni də daxil edirlər. Uşaqların ən rahat anlaşdığı və
yaradıcılıqlarını, zəkalarını üzə çıxardığı an oyun prosesidir. Bu prosesi
müşahidə etmək əvəzinə, mən də onlara qoşulmağı seçdim. Beləcə, aramızda səmimi
və doğma münasibət yarandı.
-
Təhsil sahəsində bəzi kəndlərdə vəziyyət ürəkaçan deyil. Kənddə dərs deyən müəllim
kimi, sizcə, hansı məsələlər həll olunsa, təhsilin keyfiyyəti artar?
-
Ötən
illərə nisbətən, son illərdə ən ucqar kəndlərdə də şəraitin yaxşılaşdırılmasına
başlanılıb. Neqativ hallar mövcud olsa da, zamanla belə halların aradan
qaldırılacağına inanıram. Məktəblilərin asudə vaxtlarını keçirməsi üçün dərnəklərin,
yaradıcı fəaliyyətlə məşğul ola bilməsi üçün məkanların yoxluğu kəndlərin ən
böyük problemlərindən biridir. Bildiyiniz kimi, şəhər mühitində bu kimi məkanlar
uşaqlara xidmət edir. Və uşaqlar dərsdən sonra özlərini inkişaf etdirə biləcək
fəaliyyətlərlə məşğul ola bilirlər.
-
Kənddəki şagirdlərlə şəhərdəkilər arasında hansı fərqlər var?
- Fərqlərin olması təbii
haldır. Belə ki, şəhər mühitindən fərqli olaraq, daha kiçik coğrafi məkan olan
kənd ərazisində yaşayan insanlar bir-biri ilə sıx əlaqə və ünsiyyətdə olurlar.
Sevincli və çətin günlərində bir-birilərinin yanında olan insanların əhatəsində
böyüyən şagirdlər də öz milli adət-ənənələri haqqında daha məlumatlı, ailə dəyərlərinə
isə daha bağlı olurlar.
-
Bəs qız uşaqlarının təhsilə yanaşması necədir?
-
Kənd
sakinləri öz qızlarının təhsilinə xüsusi önəm verir. İşlədiyim bu illər ərzində
apardığım müşahidələrə görə deyə bilərəm ki, valideynlər oğulları ilə qızları
arasında heç bir fərq qoymurlar. Təsadüfi deyil ki, bu il İstisu kəndindən ali
və orta ixtisas məktəblərinə 14 nəfər daxil olub ki, onların 9-u qızlardır.
-
Kənddə başınıza gələn, unutmadığınız hadisələri bizimlə bölüşərdiniz.
- Bir neçəsini qeyd edim.
İlk dərs günümdə 2-ci sinif şagirdlərimi evə yola saldığım zaman kiminsə məni
israrla çağırdığını eşitdim. Arxaya çevrilib baxanda, gördüm ki, balaca qız "müəllim,
qolumun düyməsini bağlaya bilmədim, bunu bağlayın da...” deyir. Onun məsum
xahişini hələ də unuda bilmirəm. Bunu biz nə universitetdə, nə də təcrübədə
olduğumuz zaman öyrənirik. Sadəcə, yaşayaraq öyrənə bilirik.
Bir dəfə isə şagirdlərimdən
birinin bütün dərs boyu mənə nə isə demək istədiyini hiss etdim. Nəhayət, evə
gedəndə yaxınlaşdı və çantasından çıxardığı təndir çörəyini mənə uzatdı: "Müəllim,
bunu nənəm bişirib, sizə göndərdi”.
Bir dəfə isə, müəllim
yoldaşımı əvəz etdiyim üçün 2-ci növbəyə qalmışdım. Əvvəlcədən planda olmadığı
üçün nahar etməmişdim və axşam evə qayıdarkən yorğun halda necə yemək bişirəcəyimi
düşünürdüm. Evə çatan kimi, qaldığım evin sahibi öz nəvəsi ilə mənə isti yemək
göndərmişdi: "müəllim bütün günü nahar etmədən məktəbdə olub, apar, isti xörək
yesin”.
Tətil başlayacağı üçün
Bakıya, evə qayıtmalı idim. Axşam yola çıxdığım üçün maşın olmadı. Kənddən əsas
yola qədər məsafə çox uzaqdır. Piyada gedərkən qarşıdan gələn maşının
saxladığını gördüm. "Müəllim, gəl əyləş, səni aparım” dedi. Mənə görə gəldiyi
yolu yenidən qayıtmalı olacaqdı. Xeyli məsafə idi. Nə qədər israr etsəm də, məni
yolda qoymağa razı olmadı və böyük məsafəni təzədən qayıdaraq məni əsas yola
çıxardı.
Düşünürəm ki, ən sadə məqamlarda
müəlliminə bu cür dəyər verən xalqımız hər zaman təhsil almaq, inkişaf etmək
iqtidarında olacaq.
-
Müəllim kimi əsas qayəniz, məqsədiniz nədir?
- Məqsədim Azərbaycanı
elm və mədəniyyət sahəsində daha da inkişaf etdirəcək gənclər yetişdirməkdir.
İxtisasım ibtidai sinif müəllimliyi olduğu üçün təhsildə ilk addımlarını atan
azyaşlılarda məktəbə, təhsilə, mütaliəyə həvəs yaratmağın məndən asılı olduğunu
bilirəm. Öz milli, mənəvi dəyərlərinə sadiq, xalqını, vətənini
sevən, yeniliklərə açıq olan gənclər yetişdirmək ən böyük məqsədimdir.
Aygün
ƏZİZ