Hər şeyini inadına borclu olan müəllim - Örnək

"Həyatımda heç vaxt "küsdüm, oynamıram” demədim. Bu kəndə bir məqsədlə gəldim - bura məni istədiyim yerə götürə biləcək tunel kimi baxıram. Bu qədər uzağa gəlməyimin, həftəyə 20 saat dərs yükü götürməyimin, hər gün rayondan kəndə qədər 22 km yol getməyimin tək səbəbi var: Mən zəif deyiləm”.

Müsahibimizkimya müəllimi Elnarə Məhərrəmovadır.

Elnarənin 24 yaşı var. Bakı Mühəndislik Universitetinin kimya müəllimliyi ixtisasını bitirib. Bu il MİQ (müəllimlərin işə qəbul) imtahanından 56 bal toplayaraq Zaqatala rayon Ələddin Cavadov adına Bəhmətli kənd tam orta məktəbində işə qəbul olunub.

- Əslində fiziki məhdudiyyətli olduğum üçün abituriyentlik illərində peşə seçməkdə qərarsız qaldım. Uşaq vaxtı cərrah olmaq istəyirdim, lakin cərrahlıq fiziki güc tələb edir. Daha sonra düşündüm ki, fiziki gücümü də nəzərə alacaq bir peşə seçim. 10-cu sinifdə oxuyanda, kimyanı yaxşı bildiyim üçün mühəndis olmaq qərarına gəldim. Daha sonra yenə ağlımdan fiziki məhdudiyyətimlə əlaqəli düşüncələr keçməyə başladı və "zəifliyimə görə iş tapa bilmərəm” deyib, çox qorxdum. Dedim, madam ki, kimyanı yaxşı bilirəm, niyə kimya müəllimi olmayım? Hələ 3-cü sinifdə oxuyanda müəllimimiz hər uşağa test hazırlamağı tapşırdı. Kimin sualları yaxşı olsa, digərlərini o suallarla imtahan edəcəkdi. 20 uşaq arasından müəllim mənim suallarımı bəyəndi və digərlərini suallarımla imtahan etdi. Hələ o zaman valideynimə "sənin qızından yaxşı müəllim olar” demişdi. Öyrətmək hələ uşaqlıqdan ruhuma işləmişdi. Sinif yoldaşlarıma daim dərslərində kömək edərdim. 11-ci sinifdə qərara gəldim ki, müəllimliyi seçim. Həm fiziki cəhətdən əziyyətli deyil, həm də məndə öyrətmək eşqi var. Hətta fiziki məhdudiyyətli müəllim olaraq, çox şey edəcəyimi düşündüm. İstər-istəməz, fiziki məhdudiyyətimlə uşaqların diqqətini cəlb edəcəyəm. Bu, onları düşünməyə vadar edəcək. Bəlkə də mənə baxıb özündə müsbət dəyişikliklər edənlər çox olacaq. Axı müəllimlik elə bir peşədir ki, sırf insan həyatına toxunursan. Heç vaxt fiziki məhdudiyyətliyəm deyə, oturaq iş düşünmədim. İnsanlarla işləmək, hələ hər il dəyişəm fərqli xasiyyətli şagirdlərlə ünsiyyətdə olmaq, onları öyrətmək mənim həyatımı da rəngləndirir.

- Dərs dediyim ilk gündən uşaqlarla aramızda qəribə sevgi bağı yarandı. Uşaqlar ilk 45 dəqiqədən sonra dedilər ki, gələn il də onlara dərs deyim. Açığı, bu qədər sevilməyi gözləmirdim. Düzünü desəm, az da olsa, məni incidəcəklərini düşünmüşdüm. Fiziki məhdudiyyətli olduğum üçün ələ salan, lağ edənlərin olacağını da güman edirdim. Buna görə də, özümü psixoloji cəhətdən hazırlamışdım. Bu qədər hörmətin qarşısında özüm də təəccübləndim. Bir də hiss etdim ki, müəllim kollektivi mənimlə bağlı uşaqlara məlumat verib və tapşırıblar ki, incitməsinlər. Məncə, etməsələr də olardı. Çünki uşaqlar həqiqətən çox ürəyi təmiz, mədəni, tərbiyəli idilər. Nə balacası, nə böyüyü, heç birindən artıq-əskik hərəkət görmədim.

- Bəli, tamamilə doğru təsbitdir. Cəmiyyət əvvəlki kimi deyil. Mən abituriyent olduğum vaxtlarımda çox əziyyət çəkirdim. Hazırlığa gedəndə, qadınlı-uşaqlı hər kəs qəribə baxışlarla baxır, qulaqlarını çəkirdilər. Hətta balaca uşaqlar məni yamsılayır, gülürdülər. Qadınların da pıçıltısını eşitməmək mümkün deyildi. Uşaqlığım, bu baxımdan çox çətin keçdi. Sanki məni sevən çevrəm vardı və oradan kənara çıxanda incidiləcəyimi düşünürdüm. Bu səbəbdən qətiyyən mühit dəyişməyi sevməzdim. Hətta qəbul imtahanında istədiyim universitetə və fakültəyə qəbul olacaq qədər bal topladım, amma bir gözüm yaşlı idi. Anama dedim ki, mən istədiyim yerə qəbul oldum, amma orada məni qəbul etməyəcəklərindən çox qorxuram. Anam dedi ki, qızım orada hamısı savadlı insanlardır, cahil yoxdur ki, səni incidə... Anam haqlı idi. Qrupda müəllimlər və tələbələr tərəfindən sevildim. Tanımadığım insanlar belə, mənə təbəssümlə salam verirdilər. İndi qətiyyən mənim necə göründüyüm heç kimi maraqlandırmır. Mənə xasiyyətimə görə qiymət verirlər. Lap uşaq olarkən arzuladığım kimi... Bəzi fiziki məhdudiyyətli insanlar ancaq bir-birləri ilə söhbət edir, bir məkana yığışırlar. Fiziki məhdudiyyətli insanlar sağlam insanların arasına qarışarsa, o inteqrasiyanı bərpa edərlər.

- Kənddə internet yox dərəcəsindədir. Mən buna sevinirəm. Buradakı uşaqlar təhsilə daha meyillidir. Şəhərdə uşaqların başını qatacaq, asudə vaxtlarını korlayan o qədər məqam var ki... Onların diqqətini dərsə cəlb etmək çətindir. Buradakı uşaqların hamısı dərsi dinləyir. Amma məni təəssüfləndirən odur ki, qızlar ailə qurmaqdan danışırlar. Daha çox ali təhsil almağa deyil, ailə qurmağa fokuslanırlar. Onlara söhbət edirəm və sual verirəm ki, mənim 24 yaşım var və təhsilimi artırmağı planlaşdırıram, mən məhdudiyyətlərimlə bunu etməyə çalışarkən, siz nə üçün azadlığınızı xərcləyirsiniz? Cavablarına isə daha çox təəssüflənirəm: "Siz Bakıda yaşayırsınız, dünyagörüşünüz və ailənizin düşüncəsi fərqlidir. Bizim ailələr bizdən bunu istəyir və bununla xoşbəxt olurlar”.

- Magistratura təhsili almaq və bunu xaricdə etmək istəyirəm. Bəlkə də inandırıcı gəlmir, amma bunu mütləq edəcəyəm. 18 yaşdan bütün xərclərimi özüm qarşılayıram. Universitetdən təqaüd alırdım. Onunla bütün xərclərimi ödəyir, hətta bacıma köynək də alırdım. Bunları öz gücümü özümə sübut etmək üçün edirdim. Özümü daim sınağa çəkirəm ki, nəyi bacararam. Peşəmdə hədəfim, çox sevilən, hörmət edilən müəllim olmaqdır. Mən nəinki uşaqlara savad, bilik, elm öyrətmək, eyni zamanda onların həyata baxışını da dəyişmək istərdim. Bunu istər görünüşlə, istər maarifləndirici söhbətlərlə, istərsə də çəkdiyim əziyyətlərdən kiçik fraqment gətirməklə edirəm. Ümid edirəm ki, təhsil verdiyim şagirdlərimin həyatına müsbət mənada toxuna biləcəyəm. Onlarda edə biləcəyim ən kiçik dəyişiklik belə, mənim ən böyük uğurumdur.

- Xanımların, xüsusilə də kəndlərdə azad ruhlu olmasını istərdim. Heç kimdən asılı olmasınlar. Nə valideynlərindən, nə həyat yoldaşlarından, nə də övladlarından. Hamı təhsil alsın, ən pis halda peşə öyrənsinlər ki, sabah kiminsə əlinə baxmasınlar. Sabah övladlarının yanında başıaşağı, cahil qalmasınlar. Bunu hamımız gələcək övladlarımıza borcluyuq. Bu gün biz qadınlar sözümüzü çatdıra bilməsək, sabah övladlarımızın da səsi çıxmayacaq.

- Məsələn, dünən bir şagirdimin məyus olduğunu gördüm. Dərdini soruşdum. Anası kimi qəbul etdiyi qadın xərçəng xəstəsi imiş. Buna görə, dərs oxuya bilmədiyini dedi. Mən də özümdən bir misal gətirdim: "7-də oxuyurdum. Nə olduğunu deməyəcəyəm, amma gözümdən yaş axaraq dərs oxuyurdum. Bilirsənmi niyə? Çünki o günümü dəyişdirəcək tək silahım o əlimdəki dərslik, kitab idi. Bəzən çox pis günlər yaşaya bilərik, amma bunu dəyişməyin tək yolu hələ də qız uşağı üçün təhsildir. Məni bu günə gətirən, ogünkü inadımdır. Mən hər şeyimi o azyaşlı qızcığazın inadına borcluyam. Sən də elə ol”. Həmin qız səhər dərsə hazır gəldi.