Yolun başlanğıcında

Çoxdandı ki, mən cavan şairlərin mətbuatda çıxan şeirlərini, ilk şeir kitablarını izləyirəm və yeri gəldikcə onların gəlişini uğurlayıram. Təbii ki, tost demirəm, nöqsanlarını da nəzərə çarpdırıram. Budur, Ülkər Nicatlı adlı bir cavan şairin ilk şeirlər kitabı - «Yaralı arzular»la üz-üzəyəm. Əgər bu kitaba mən redaktorluq etsəydim, kitaba heç belə ad verməzdim. Müəllifin yerinə olsaydım da, belə qəmgin, kədərli bir notla oxucuları elə ilk andaca kövrəltməzdim. Amma bu, mənim subyektiv fikrimdir.

Ülkər Nicatlı ümid verən bir şairdir və o qəmgin, nostalgiya doğuran adı bir kənara qoyuram və bu şair qızın şeirlərindəki təzəliyi, onun, doğrudan da, yaxşı bir şair olacağına dəlalət edən özəllikləri nəzərə çarpdırmaq istəyirəm. Mən irad tutmuram ki, Ülkərin ilk kitabındakı şeirlərin əksəriyyəti sevgidəndir, «yaralanmış arzular»ının əks-sədasıdır. Yox! Hər bir şair ilk növbədə, öz ürəyinin səsini, içəridən gələn və onu həyəcanlandıran duyğularını şeirə çevirir. Dəxli yoxdur, nədən yazırsa-yazsın, təki şeir ŞEİR kimi yaşansın. Sevgi şeirləri min ilə yaxındı poeziyamızda hökmü-rəvandır, amma yaxşı sevgi şeirlərinin zamanı yoxdur. Füzulinin, Natəvanın, Müşfiqin, Bəxtiyar Vahabzadənin, Əli Kərimin şeirləri kimi. Amma mən sözümə sevgi şeiri ilə başlamaq istəmirəm. Necə?

Bu son bənddə mənim fikrimcə, narahat, artıq tənhalıqdan bezmiş bir insanın tənhalığa müvəqqəti olsa da vida deməsini görürük. «Soruş ağaclardan, saat neçədir?». Sevgi şeirlərindəki tənhalıq «Kədər ocağı», «Uzalı qalıb, «Ağrı yolları», «Məni kül eləyən baxışlar», «Məktub gələcək», «Neynim», «Kədər yağacaq» və s. şeirlərdə tufan qoparır. Müəllif deyə bilər ki, adını çəkdiyim bu şeirlər sırf sevgi duyğularını, ayrılıq-hicran sənələrini ifadə edir. Amma yox! O şeirlərin hər birində məhz tənha bir qəlbin fəryadları, ahları-amanları yüksəlir. Bir də ki, insan sevirsə və bu sevgidən nicat, ümid fişəngi atılmırsa, o, tənhadır. Mən Ülkər Nicatlının tənhalıqdan doğan, hicran əzablarından xiffətlənən şeirlərini oxuyur və birdən çox sevdiyim Əli Kərimin tənhalığa üsyan edən bir şeirini xatırlayıram: «Tənhalıq boşluq deyil - Səni gözləyən varsa; Doludur ümid günəşilə, Həsrət ayparasıyla. Kövrək qəmin alatoranıyla. ..Gözləyənin yoxdursa, - Tənhalığın da yoxdur… Tənhalıq istəyirəm - Böyük, dərin, dolu tənhalıq!» Ülkər Nicatlının sevgi şeirlərində də bundan sonra o dərinliyi, doluluğu görmək istərəm.