Şərab ola, mən olam, bir də...
Şərabçı
Vüqar Mikayılov: "8
min ildir bizimlə yoldaşlıq edirsə, deməli, şərabı qida məhsulu kimi qəbul
etməliyik”
Hər
şərabın öz bakalı var və bu, yalnız forma üçün deyil. Dadı hiss etmək cəhətdən
qabların quruluşu böyük önəm daşıyır. Hər şərabın dadını məhz öz qabında
içməklə tam şəkildə almaq mümkündür. Bu, hələ şərabın qabı ilə bağlı olan
məqamdır. Ancaq şərabın özü ilə bağlı da incə məqamlar çoxdur. Bu məqamlarla
bağlı həmsöhbətimiz şərabçı, texnoloq,
professor Vüqar Mikayılovdur.
- Bəli, hər şərabı öz bakalında içmək lazımdır. Bakal - fransız sözü olub, "banka” deməkdir. Hər şərabın bakalına, onu ağızın hansı hissəsi ilə hiss etmək məsələsinə görə forma verilir. Son vaxtlar, hətta hər üzüm sortu üçün ayrıca şərab bakalları hazırlanır. Bakalların ölçüləri də fərqlidir. Ağ şərablar üçün olan bakalların tutumu digər şərab qabları ilə müqayisədə daha az olur. Ağ şərablar üçün əsasən 190-230, qırmızı şərablar üçün 240-255 qram tutumlu olur. Bakalların ağzının dar olması, yəni tülpana bənzəməsi ətirli maddələrin sıxlığının artması hesabına ətrin daha yaxşı hiss olunması üçündür. Ümumiyyətlə, 1700-cü ildən 2017-ci ilə kimi şərab bakallarının həcmi 7 dəfə artıb.
Qırmızı
şərabların hamısı eyni qabda içilmir. 5 ilə qədər saxlanan qırmızı şərabları içmək
üçün bakalın hündürlüyü 12 sm-ə qədər, tutumu isə 550 ml-ə, 5 ildən çox saxlanılmış
şərablar üçün isə bakalın hündürlüyü 20 sm-ə, tutumu isə 1000 ml-ə qədər olur.
Hətta şərabı içəndə, bakalı saat əqrəbi istiqamətində fırladırsansa, öncə şərabın
ətrini hiss edirsən. Saat əqrəbinin əksinə fırladaraq içirsənsə, palıd qoxusu
gəlir.
-
Şərab hazırlananda, üzümün qıcqırması nəticəsində ilk olaraq meyvə-giləmeyvə
ətirləri şəraba hopur. Ona görə, saat əqrəbi istiqamətinə fırladanda, birinci,
meyvənin qoxusunu hiss edirsən. Şərab hazır olanda isə palıd ağacından olan çəlləklərdə
saxlanır və sonda çəlləyin qoxusu ona hopur. Ona görə, saatın əksinə
fırladanda, qüvvələr arasındakı tarazlıq pozulduğundan, palıd ətri gəlir.
-
Üzümçülük, şərabçılıq, demək olar
ki, insan sivilizasiyası ilə bərabər yaranıb. Bəzən deyirlər ki, şərabın ziyanı
var, alkoqolludur və s. Yəqin 6-8 min il insana kifayət edərdi ki, şərabın
ziyanlı olduğu qənaətinə gəlsin və ondan imtina edilsin. 8 min ildir bizimlə
yoldaşlıq edirsə, deməli, şərabı qida məhsulu kimi qəbul etməliyik. Belə ki,
bir çox ölkələrdə şərab alkoqollu içki kimi yox, qida məhsulu kimi
qiymətləndirilir. Çünki şərabın tərkibində olan 400-dən artıq komponent insan
orqanizminin cavanlaşmasına, bir çox xəstəliklərin yox olmasına gətirib
çıxarır. Fransada xəstəxanalar var ki, şərabla
insanı müalicə edirlər. Vərəm və s. digər xəstəliklər ola bilər. Bu elmin adı
enoterapiyadır.
Qırmızı
şərab isə ana südü qədər dəyərlidir. Ana südünün tərkibində uşaq orqanizmi üçün
lazım olan bütün maddələr var. Qırmızı şərab da elədir. Tərkibində çoxlu
miqdarda polifenollar, katexinlər və digər maddələr var ki, insanın qidadan ala
biləcəyi bütün tələbatını təmin edə bilir. 400-dən artıq komponent olur. Qırmızı
şərabların tərkibində resveratrol deyilən maddə var ki, insanlara xərçəng
xəstəliyindən müdafiə olunmaqda kömək edir. Güclü antioksidantdır.
-
Şərabın tərkibində şəkər çox olanda, alkoqol adamı daha tez sərxoş edir. Ona
görə, şərabın tərkibindəki şəkərin miqdarına baxmaq lazımdır. Ümumiyyətlə, içki
məclisində oturanda, şirin məhsullardan az istifadə etmək məsləhətdir.
"Coca-cola”, "Fanta”, kompot və s. bu tipli şirin içkiləri də şərabla bir yerdə
qəbul etmək məsləhət deyil. Tort yeməyəsən, şirniyyatdan uzaq durasan. Bunlar
sərxoşluğu artırır. Şərabda "bədənim götürmür” söhbəti yoxdur. Kimsə içib
qaytarırsa, bu, artıq həddi keçməkdir.
-
Hər insan öz çəkisinin yarısı qədər (qramla) sutka ərzində spirt qəbul edə
bilər. Yəni çəkiniz 60 kiloqramdırsa, gündəlik 30 qram spirt qəbul edə bilərsiniz.
Bu da orta hesabla 300 millilitr şərab deməkdir. Bu qədər içmək sənə heç bir
mənfi təsir göstərməyəcək. Bu həddi keçdikdə, şərab artıq sərxoş etməyə
başlayır.
-
Şərab normal miqdarda qəbul ediləndə, orqanizm lazım olan maddələrlə təmin
olunur. Ondan sonrası artıqdır. Şərabın tərkibində alkoqol var və qana sovrulan
alkoqolun miqdarının çoxluğu alkoqola meyillilik yaradır. Ona görə, bizdə belə
yazılır ki, bir insan sutka ərzində maksimum bir butulka şərab içə bilər.
-
Şərab zavodları olan Qolitsin, bir gün zavodundakı fəhlələrdən soruşur ki,
gündəlik buradasınız, hansı şərabı daha çox bəyənib içirsinizsə, mənə də ondan
verin. Onlar bir neçə çəndən yarım litr götürüb qarışdırırlar və bu zaman çox
fərqli bir şərab ərsəyə gəlir. Şərablar qarışanda, spesifik şərab alınır, ona
"cuvee” deyirlər. Bu dadı heç bir sortlu üzüm şərabından almaq olmur. Çünki
sortlarda olan çatışmazlıq kupaj vasitəsilə aradan qaldırılır. Bizdə də bu cür
şərabların üzərində "cuvee” yazısı görə bilərsiniz. Tam o olmasa da, oxşardır.
Bir şərabçının nə qədər ustad olması onun "cuvee”sinin olub-olmamağından
bilinir. Hər zavod öz məhsullarından ibarət "cuvee” əldə edə bilər. Bunun
resepti məhz həmin zavodda olur, başqaları bilmir. "Cuvee” həmişə digər
şərablardan baha olur. Yəni şərabları qarışdırıb içməyin problemi yoxdur.
-
Bu, Azərbaycanda daha çox marketinq məsələsidir. Qiymətdən marketinq fəndi kimi
istifadə təcrübəsi dünyada da var. Məsələn, 10 manata da araq var, 200 manata
da. İkisinin də tərkibi eynidir, heç bir fərqi yoxdur. Etiket və s. fərqləri
var. Bizdə də bu üsulla istehlakçıları aldadan şirkətlər var. İnsanların şərab
haqqında az məlumatlı və şəraba verəcək pullarının olması işbazlar üçün uğurlu
satış aparmağa imkan verir. Çünki insanlar düşünürlər ki, şərab bahalıdırsa,
deməli, yaxşıdır. Ən yaxşı şərab ən bahalı olan deyil.
Azərbaycanda
şərab üzümünün 1 kiloqramı 40-45 qəpikdir. 1 kilo 200 qram üzümdən bir butulka
şərab alınır. Belə çıxır ki, sıxma xərclərini filan da daxil etsək, maksimum 1
manat edir. Butulka, zavod xərclərini də əlavə edək, olsun, 3, lap 4-5 manat.
Şərabı bahalı edən şərabın saxlanması şəraitidir. Məsələn, şərab üçün Fransadan
çəllək alınır. 220 litrlik bir çəlləyin Azərbaycana gəlib çıxması üçün 3000
manat lazımdır. Bir çəlləkdə 4 dəfə şərab saxlamaq olar, sonra istifadəyə
yararsızdır. Təxminən bir çəlləkdə 1 ton şərab yetişdirdikdə, ona çəkilən xərc
3000 manat edir. Bunu da 1000 litrə böləndə, hər litrə qoyulan xərc 3 manat
edir. Hər litrin üstünə 3 manat gəlir. Yaxşı bahalı, markalı şərablar odur ki,
3 il saxlanır, sonra satışa gedir. Bu gün üzüm, çəllək almağa pul verdin, 3 il
də onun saxlanma xərcləri var. Məhsul satılmırsa, sənin pulun yerində dayanır,
gəlir gətirmir, bu da pulun itkisidir. Çəlləkdə 3 il saxlanırsa, hər il
təxminən 3 faizə qədər itki olur. Yəni çəlləkləri
yenidən doldurmaq lazım gəlir. Bir butulka markalı şərab 7-8 manata başa gəlir.
Şərabı qiymətləndirən nüanslar çoxdur. Butulka, etiketin, qapağın qiyməti və s.
Elə qapaq var ki, məsələn, aqlomerat qapaqlar, bunların 1000 ədədi 20 avroyadır,
eləsi də var ki, məsələn, natural tıxaclar 1000 ədədi 200 avroyadır. Şirkətlər
var ki, məhsulun marketinqi üçün yaxşı pul xərcləyirlər və təbii ki, bu xərc də
məhsulun üzərinə gəlir. 20-30-40 manata satırlar. Bu gün hər hansı firmanın
şərabı 45-50 manata satılırsa, burada marketinq böyük rol oynayır.
- Təbii və xüsusi şərablar var. Təbii şərablar odur ki, bu şərablara kənardan spirt əlavə edilmir, hazırlananda, spirt özündə əmələ gəlir. Üzüm qıcqıran zaman ora spirt əlavə edib ya qıcqırmanı dayandırırıq, ya spirt faizini artırırıqsa, bu tip şərablar xüsusi şərablar adlanır.
Bir var, istehsal olunub bir neçə ay ərzində satışa gedən şərablar, onlar ordinar şərablardır. Bir neçə il saxlanılmış şərablar markalı şərablardır. Butulkada 3 il saxlanıldıqdan sonra satışa verilən şərablar isə kolleksiya şərabları adlanır. Bu şərablar 100 ilə qədər saxlanıla bilər. Mən muzeydə 1924-cü ilin şərabını saxlayıram.
Təbii
şərabları uzun müddət saxlamaq olmur. Xüsusi şərablar isə qalır. Çünki
tərkibində spirt və şəkər balansı çoxdur, konservləşmə vahidinə yaxındır, ona
görə də qıcqırmır. Ancaq şərab uzun müddət saxlandıqda tərkibindəki rəng,
dabbaq, aşı maddələri çökür. Çökdüyü üçün də keyfiyyətində, dadında müəyyən
azalma gedir. Portveyn tipli şərablar qaldıqca, dadı artır. 70-100 ilə qədər
artır, sonra zəifləməyə başlayır.
- MDB məkanında,
səhv etmirəmsə, ilk alkoqolsuz şərabı mən hazırlamışam. Onun tərkibindəki
alkoqol sovrulur. Bəs necə olur ki, məhsulun tərkibindən alkoqol sovrulur,
başqa maddələr yox? Spirtin qaynama temperaturu 78, suyunku 100 dərəcədir. Su
normal istilikdə də buxarlanır, amma az-az. Biz vakuum prosesi yaradırıq,
şərabın temperaturunu 40 dərəcəyə qədər qaldırırıq. Vakuum yaradıldığı üçün
birinci şərabın içindəki spirt sovrulur. Bir neçə dəfə bu proses təkrar
olunandan sonra şərabın içərisindən alkoqol yox olur. Bir litr şərab idi, onun tərkibindən
200 milliqram maye sovrulur. Başqa fərqi yoxdur.
- Xarici
ölkələrdə alkoqolsuz şərablarda 0,5 faizə qədər spirtə icazə var. Biz müsəlman
ölkəsi olduğumuz üçün onun əleyhinə getdik. Alkoqolsuz pivənin tərkibində
0,3-0,5 faiz spirt var. Bəzən deyirlər ki, cüzi də olsa, spirt varsa, onu içmək
olmaz. Zavod çörəyini götürək. Xəmirin tərkibində qıcqırma gedir, onu sobaya
atırlar. Bu zaman, öncə çörəyin üzü bişir. Spirt çıxmağa yer tapmır, orda 0,2-0,3
faiz spirt var. Əgər orqanizmin tələb etdiyi gündəlik spirti ona verməsən,
orqanizm o spirti mədədə yaradır. Çörək, kompot, meyvə yeyirsən, mədədə də 37
dərəcə temperatur olur və içəridə qıcqırma gedir, spirt yaranmağa başlayır. Oradakı
spirtin miqdarı da 0,3-0,4 faizdən çox olmur, ancaq yenə də var.