“Mafiya babası” 80 yaşında
"Uzaqda, lap uzaqda, göl kənarında ev almaq istəyirəm”
Onun adı
keyfiyyətli kinonun təminatıdır. Möhtəşəm aktyorluq şöhrəti onun şəxsiyyətinə də
böyük maraq yaradıb: kitablar, müsahibələr, məqalələr... 25 apreldə Alfredo Ceyms
Paçino - Al Paçino 80 yaşını qeyd edib.
Aktyor özünü əla hiss edir. Başgicəlləndirici şöhrətinə və məşhurluğuna
baxmayaraq, həmişə Hollivud qaydaları ilə yaşamağa üstünlük verib. O, özünün mənfi
rollar oynadığı dünyasını sevir. Xaş atası, bank soyğunçusu, kazino sahibi – hər
personaj Hollivud ulduzunun ifasında kinematoqrafiya hadisəsinə çevrilib.Al Paçino
hazırda özündən 40 yaş kiçik olan həyat yoldaşı ilə xoşbəxt yaşayır. Yubileyi
münasibətilə dünya mediasında "Mafiya babası 80 yaşında” deyə yazılar dərc
olunur.
- Bilirsiniz, bir çox aktyorlardan "kinoda ən
çox yadınızda qalan epizod hansıdır?” deyə soruşanda "Xaç atası”nda sizin
restoranda qayğılı oturub, "sizə pistolet verilsin, yoxsa hələ yox” deyə
düşündüyünüz səhnəni xatırlayırlar. Bu epizod sizin üçün də cəlbedicidir?
- Bunu
eşitmək mənə sünilik və yaltaqlıq təsiri bağışlayır. Belə bir məşhur filmdə çəkilmək
pis deyildi, düz deyilmi? Həmin an ola bilsin ki, mən çəkilişlərə nə qədər tab
gətirəcəyimi və nəhayət, nə vaxt qovulacağımı düşünürdüm. Çünki həmin vaxt
studiyada bu barədə söhbətlər gedirdi.
- Haver Bardem sizin haqqınızda deyib: "Mən Allaha
inanmıram, mən Al Paçinoya inanıram...”
- Hə, mən
bu barədə nəsə eşitmişəm. Bardemi xoşlayıram, o, gözəl aktyordur. Necə olubsa,
mən onunla bir saata yaxın söhbət etmişəm və görünür, o, indi nə istəyirsə, onu
da deyir. Açığı, əslində belə şeylər haqqında düşünməyi xoşlamıram. Məni "əfsanə”
və ya başqa bir adla çağırmağın mənim üçün heç bir əhəmiyyəti yoxdur. Daha
doğrusu, deyə bilmərəm ki, bu, mənim xoşuma gəlir, ya yox.
- Bəs sizdə, oynadığınız və ya oynamadığınız
rollara qarşı təəssüf hissi varmı?
- Yox,
bu sərsəmlikdir. Oynaya bilmədiklərim başqa aktyorlara məxsusdur, bu, onların
haqqıdır. Dəqiq bilirəm ki, nə vaxt roldan imtina etmişəm və ya razılaşmışamsa,
demək, məhz onu istəmişəm. "Xaç atası”ndan sonra mən künoda fasiləsiz çəkildim.
Sanki arxamda avtomatlı adam gəzirdi və məni dayanmağa qoymurdu. Düzünü desəm,
həmin dönəm o vaxtdan mənə dumanlı görünür. Bunun mənasını nə o vaxt başa
düşürdüm, nə də indi. Mən utanırdım, ruhdan düşürdüm. Amma görünür ki, 70-ci
illərdə ətrafımda baş verənlər iş baxımından düzgün idi. "Xaç atası”nın başgicəlləndirici
uğurundan sonra mən son 20 ildə 18 filmə çəkildim. 8 dəfə "Oskar” nominantı
oldum. Ancaq mükafatı əlimə 1993-cü ildə "Qadın ətri” filmindəki Polkovnik roluna
görə aldım. Bir çox aktyorlardan fərqli olaraq, mən kinoulduz olsam da, teatra
qayıtdım. Yalnız teatr məndə aydın düşünmə və həqiqət hissini qoruyub saxlaya
bilir.
- "Xaç atası”nda da çəkilməkdən imtina edirmişsiniz...
- Belə deyim, bunu
da istəmirdim. Axı Frensis Ford Koppaladan başqa heç kim mənim bu filmə çəkilməyimi
istəmirdi. O, əlbəttə, bir qədər axmaqdır, dediyindən dönmədi. "Prodüserlər mənim
bu rolda oynamağımı istəmirlər. Mən sənin başqa filmlərində oynayaram” desəm də,
xeyri olmadı. Hələ məni teatr səhnəsində görəndən sonra bir sevgi filmində
oynamağa məcbur etmişdi. Mən Koppolanın yaşadığı San-Fransiskoya uçdum. Orda
Spilberq, Lukas kimi rejissorlar da yaşayırdı və hamısı film çəkmək istəyirdi.
Mən həmin vaxt özümü teatr aktyoru hesab edirdim, ancaq onların entuziazmı
şeytan kimi adamı yoldan çıxarırdı. Düzünü desəm, onlar mənim gözlərimdə başqa
planetdən gəlmiş adam kimi idilər. Hətta onların rəyləri də studiyalara təsir
edə bilmirdi. Prodüserlər üçün mənim teatrda ən nüfuzlu mükafat olan "Toni”
mükafatı almağımın heç bir dəyəri yox idi. Mən "Xaç atası”nda Koppolanın mənə
görə işini itirəcəyindən qorxurdum. Onun Maykl Karleon rolunda çəkilməyim də rejissorun
inadkarlığının nəticəsi idi. Həmçinin, produserlər Marlen Brandonu da istəmirdilər.
- Yəqin ki, o vaxtdan sonra belə bir situasiya ilə
qarşılaşmadınız ki, sizi rola çəkməkdən imtina etmək istəsinlər...
- Niyə ki? O
vaxtdan sonra da belə hallar olub. Bir çox hallarda mən imtina edərək başqa
aktyorlara yol açmışam. Məsələn, mənə "Möhkəm qoz” filmində rol verirdilər. Mən
imtina edəndən sonra Bryus Uillis əla karyera qazandı. "Ulduz müharibələri”ndəki
roldan imtinam Arrison Ford üçün əla şans oldu. Mən o zaman roldan imtina edirəm
ki, ssenaridən heç nə başa düşmürəm.
- Doğrudur ki, "Gözəlçə” filmində Culiya Robertslə
oynamalı idiniz?
- Hə, amma mən
rolu Riçard Girə verdim və ona dünyada ən gözəl qadın sehrbazını oynamaq fürsəti
yaratdım.
- Bəs niyə "Xaç atası”ndan sonra çəkildiyiniz filmlərdəki
möhtəşəm rollarınızı yüksək qiymətləndirmirsiniz? Axı o filmlər çoxdan kino
tarixinə köçüb.
- Mən özümü
rinqdə boksçu kimi hiss edirdim. Nokdaun yenidən ayağa qalxmağa və rinqə
qayıtmağa kömək edir. Çox qaynar həyatdır. Hə, bir də mən çox içirdim. Hələ
yeniyetmə çağlarımdan içkiyə aludə idim, amma sonra lap həddimi aşdım. Mən həmişə
içkili vəziyyətdə olurdum. 1977-ci ildə alkoqolla vidalaşdım. Özüm-özümə inanmırdım, amma
dostlarım mənə çox kömək etdi.
- Həyatınızdakı qadınlardan Dayen Kitonla uzun müddət
yaşayıbsınız...
- Hə, mən Dayenlə
80-ci illərdən yaşamağa başladım. O zaman mən ilk dəfə olaraq özümü kifayət qədər
normal insan hesab edirdim. Heç yerə tələsmək lazım deyildi, sadəcə, daxili
gücünü toplamaq və düşünmək... Teatrda oynayırdım. Olsun ki, bu, mənim həyatımda
o dönəm üçün ən gözəl fürsət idi. Bir gün Dayen mənə ultimatum verdi: "Nədir,
yenidən uşaqlıq və gəncliyinin keçdiyi it damına qayıtmaq istəyirsən?” O,
ağıllı qadın idi və sözləri mənə toxundu. Dayen mənə "Sevgi dənizi”nin
ssenarisini verdi. Bu ssenari mənim kino karyeramı bərpa etdi. Amma biz Dayenlə
ayrıldıq. Bu, çox uzun söhbətdir. İnsanlar bəzən bir-birini anlayaraq da
ayrılmalı olurlar.
- Sonuncu məhəbbətiniz- argentinalı model Lusila Sala
ilə görünür, daha uyğun xarakteriniz olub.
- Lusila ilə
2005- ci ildə ziyafətlərin birində tanış olmuşuq. Amma hərdən Lusila deyir ki,
biz 49 ildir ki, tanışıq. Düzdür, əvvəl bir müddət dost olmuşuq. O, sözün həqiqi
mənasında mənim ürəyimi oxuyur. Sevimli Dayenin xatirlərində yazdığı kimi: "Mənim
qaçılmazlığım gözlərimdədir”.
- Bəlkə elə buna görə Al Paçino bütün qadınların
ağlını başından alır...
- Təkcə bir şeyi
bilirəm- "Xaç atası”ndan sonra şöhrətlənəndə küçədə məni görən qadınlar
"O...Maykl” deyərək, yanımdan laqeyd ötmürdülər. Mən hərdən gözəl qadın görəndə
dayanır və salamlaşıram. Və mən onun əlini əlimə alıb sonra özümlə apara
bilirdim. O zaman mən ehtiyatsızlıqla əylənirdim, bəzən də depressiyaya
düşürdüm. Xoşbəxtlikdən, irəli getmək üçün imkanlar oldu...
- Doğrudur ki, meneceriniz pullarınızı çəkib gedib və
siz milyonlar itiribsiniz?
- Doğrudur...
Amma nə etmək olar, dünya belədir. Lusila "İşimizi davam etdirək”- deyə təsəlli
verdi. Bununla da məsələ bağlandı. Onda mən rola görə 15 milyon alırdımsa, indi
5 milyon alıram. Yaxud əlimə pistolet götürməyə razılaşsam, 7 milyon... Nə etmək
olar? Bu da reallıqdır. Reklamda çəkilirəm, mülk satıram, bankdan kredit
götürürəm, Adam Sendlerlə komediyada çəkilirəm. Ən əsası, uşaqlara mənim filmlərim
xoş gəlir. Məgər bu azdır?
- Nyu-Yorkdan Los-Ancelesə niyə gəldiniz?
- Dostum Marlon
Brando həmişə deyərdi ki, heç vaxt dava etmə və Kaliforniyada yaşama.
Davalardan qaçmağı bacardım, amma Brandonun ikinci məsləhətinə əməl edə bilmədim.
Bura əkizlərə görə, onlarla vaxt keçirmək üçün gəldim. Onların anası Baverli
Dangelo ilə burada ayrı-ayrı evlərdə yaşamışıq. İndi bütün bunlar çox mürəkkəb
olub. Burda ev götürmüşəm. Turistləri bura gətirirlər ki, Al Paçino burada
yaşayır. Uşaqlar üçün buralar çox rahatdır: hovuz, böyük bağ, oyun
meydançası...
- Böyük qızınız, 25 yaşlı Culiya da aktrisadır...
- Hə, mən buna
görə fəxr edirəm. O, daim axtarışdadır və ona nə maraqlıdırsa, onunla da məşğul
olur. Yadımdadır, orta məktəbdə oxuyanda müəllim məni məktəb tamaşasına dəvət etdi. Beləcə, obraza
girdim. Bu, mənim xoşuma gəlirdi, amma tamaşa zamanı ürəyim bulanırdı. Məni düz
tamaşanın ortasında səhnədən çıxardılar. Müəllimə, çirkli pillələrlə,
yaşadığımız beşinci mərtəbəyə qalxmağa tənbəllik eləmədi. Mən anam və nənəmlə
orada balaca, kasıb bir evdə yaşayırdım.
Atamın 18 yaşı olanda mən doğulmuşdum. O, 20 yaşı olanda artıq anamı tərk
etmişdi. Mən 16 yaşım olanda məktəbi atdım, işləmək lazım idi. Amma teatra həvəsim
vardı, boş vaxt tapan kimi sınaqlara qaçırdım. Bəlkə də onda anamı dəhşətli kasıblıqdan və iztirablardan
qurtarmaq, atam gedəndən sonra yaralanmış qəlbinə məlhəm olmaq mənim yeganə
fantaziyam idi. Anam xəstələnəndə mən onun yanına gəlib "Darıxma, mən artıq əla iş tapmışam, hər şey
yaxşı olacaq, bizim çoxlu pulumuz olacaq” deyərək təsəlli vermək istədim. Onun
ölümünə qədər məni məşhur rejissor Elia Kazan dinləmələrə çağırdı, ancaq mən
gecikdim... Anama, mənim məşhurluğumu görmək qismət olmadı.
- Siz pərəstişkarlarınızın əlindən nə edirsiniz? Axı
sizi hər yerdə izləyir, selfi çəkdirmək istəyirlər. Populyarlığınız əvvəlki
kimidir, sərhəd tanımır... - Mən həmişə
adamlara hörmətlə yanaşmağa çalışıram. Şəkil çəkdirirəm, avtoqraf verirəm, əllərini
sıxıram. Amma axırıncı dəfə nə vaxt supermarketdə olduğumu xatırlamıram. Və son
50 ildə doğma Nyu-Yorkun yeraltı keçidlərində olmamışam. Uşaqlarla mənə asan
deyil. Onlar, məni heç kəsin tanımadığı uzaq yerə getmək istəmirlər. Bir gün
uzaqda, lap uzaqda, göl kənarında ev almaq istəyirəm. Bu, mənim arzumdur. Amma
bunu reallaşdırmaq üçün ən azı bir il gözləmək lazım gələcək...
Rusiya mətbuatından
tərcümə etdi
Təranə Məhərrəmova