Eşq – Kainatın Ruhudur

Bu gün 3 əsas kitabı bütün dünyada 19 milyon tirajla satılan bir yəhudi filosofunun – Yerusəlim Hebrew Universitetinin professoru Yuval Nuh Hararinin "Tarix insanın allahı kəşf etməsi ilə başlamışdı, insanın allah olması ilə də sona çatacaq” kəlamı yeni kosmik eranın əsas paradiqması kimi irəli sürülür. Əslində isə, hələ altı əsr öncə o çağın başlıca ideyası olaraq Şərqdə Nəsimi, Qərbdə Kuzanlı dərk etmişdilər ki, Qul-İnsan yox, Tanrısal-İnsan Kainatın ali məqsədlərinin məsuliyyətini daşıyan varlıqdır. Mahiyyətcə bu, bütün dinlərdən (hətta elmdən!) yüksəkdə dayanan bir dünyagörüşünə yol açılması deməkdir. Nəsimi və Kuzanlı belə bir inqilabi idraka yetmişdilər ki, Kainata (və onun quruluşunun hər hansı bir təzahürünə) mütləqiyyət donu geyindirmək olmaz və onu tanrısal qüdrətdən soyundurmaq olmaz. Bax, homosivilizasiyanın cövhəri – bu zərif və titrək tülün duyulmasındadır.

İçində olduğumuz və içimizin Kainatı

Kainatın maddi-mənəvi bütövlük kimi duyulması və dərk edilməsinin "Upanişadalar”dan, "Dəyişmələr kitabı”ndan Siolkovski, Vernadski, Şardenə ... qədər gərilən prosesi İntibah mədəniyyəti ilə özünün yeni qatına yüksəlir. Bu qatda çağın dühası özünü Kainatın Yerüzündə mərkəzləşən yaradıcı nüvəsi kimi hiss edir. Bu nüvədə yetişən ideyalar polifoniyası Kainat həyatında "düşünən” Yerüzünün onu həmin həyatın böyük Loqosuna və Harmoniyasına yatıran bəlkə də, ən güclü realizminin cücərtiləri idi. İnsanı Kainat Harmoniyasından kənara çıxaran və çıxarıb da ona "praqmatik” xülya-cənnətlər vəd edən bütün ideya düyürcəkləri – ideologiyalar yanlışdır və onu tarix boyu qatı antitəbiət-urrasosium qılafında boğmaq yanıltısındadır. İntibah insanı Kainatda var olmaq, Kainatın ilahi-doğma məkanında yaratmaq həqiqətinə yüksəlir. Bu məqamda Yerüzü bəsirətsizliyi, çaşqınlıqları, vurnuxmaları, yolsuzluqları, günahkarlıqları, kilidlənmələri, rəzalət küllü daha aydın görünür. İnsanın içindəki Kainat qışqırır, "mən varam!” deyir, – od tutub yanıban göydələnin pəncərəsindən alov-tüstü qarsında xilas üçün bayraq yelləyib fəğan qoparan zavallı sayaq "mən buradayam!!!” – deyir. İntibah yaradıcısı Kainatı təkcə səma "kitabı”ndan – ulduzlu Göyüzündən oxumur. İntibah yaradıcısı içinin Kainat səsini eşidən insandır. İntibah insanı Kainatın nəfəsini duyan insandır.

Kainatı oxumaq. Kosmorasionalizm

Yer praqmatizmi
Allaha inam – təkcə "Quran”ı və Xaçı sinəsindən asmaqla, pulun (dolların) üzərinə "İn God We Trust” ("Biz Allaha inanırıq”) yazmaqla bitmir. Tanrısal yaradıcılığı öz fəaliyyətinə köçürə, mənimsədə bilməyən insan daim problem, ziddiyyət və böhranlar içərisində çabalayacaq, ən böyük bəxtəvərliyi turizm səyahətləri, eros macəraları olacaq... Dünya dinlərindəki təşkilatlanmalar, ibadət və mərasimlər Allahdan qopub ayrılmış insanın bu uçurumu doldurmaq çabası, həmin Tanrısal düşüncə mədəniyyətinin relikt formasıdır. Vəhdət bu yolla baş vermir...

İlahi Ruhun Fəlsəfəsi

Cürbəcür təriqətçiliklərin, nəzəri-ideoloji yozum və terminologiyaların qəlibində İntibah yaradıcılığı nə qədər darılsa da, bu yaradıcılıq yeni dünyagörüşü sistemi – insana Kainatı açıb oxudan, insanı Kainatla bəsləyən, canlı Kosmosla əmizdirən İlahi Ruhun Fəlsəfəsidir. Bu Fəlsəfədə dünya dinlərinin bir-birindən fərqi – təbiətdəki rənglərin, iqlimlərin bir-birini tamamlayan çoxvarlığı qədərdir. İntibah harmoniyasında İslam və Xristian mədəniyyətlərinin dueti çağdaş olmuş İmadəddin Nəsimi (1369/73 – 1417) və Nikolay Kuzanlı [Nikolaus Cusanus] (1401 – 1464) yaradıcılığının bir-biri ilə səsləşməsi – dürləşməsi ilə yetərincə parlaq görsənişlidir. Əlbəttə, nə Nəsimi ənənəvi İslama, nə Kuzanlı ənənəvi Xristianlığa sığır...

Həyəcan və titrəyişlər...

Nəsimi Kainatla "Quran” dilində danışır, Kainatı "Quran” dilində, nəfəsində, avazında, ruhunda danışdırır. Nikolaus Cusanus isə Kainatla "Müqəddəs Kitab” dilində, onun məntiqi, əxlaqı, prinsipləri ilə danışır və danışdırır. Ancaq hər ikisində bu dil inqilabi dərəcədə yeniloqosyaradıcı, sıldırımlı, ötkəm, küfr suçlamalarına açıq bir dil-yoldur.
Kainat öz inkişafının elə bir məqamına çatır ki, artıq onun bəşər mədəniyyətinə özül Ruh ərazisində – bizim doğma Yerüzündə İntibah düşünərləri, eləcə də Nəsimi və Kuzanlı ruhunda özünün Böyük Vəhdətini bir daha yeni dalğasında dilə gətirir və əsl mahiyyətinin bu Vəhdətdə olduğunu və bu Vəhdətdə idrak edilmək zərurətini bir daha yeni dalğasında bəyan edir. Bu Vəhdətin sirlərinə bələd olduqca, onu açdıqca, Nəsiminin və Kuzanlının necə həyəcan keçirdiklərini, vəcdlə titrədiklərini hiss edirsən. Nəsimi bu Vəhdətin dilini anlamaq, açmaq üçün Təsəvvüfdən ayaq verərək, İslamın bütün hikmətini oyandırır, elm, kəlam, rəmz küllünü hərəkətə gətirir, Kuzanlı isə bütün teoloqosu.

"Rəbb Mənəm!”

Nəsimi bəyanında Vəhdətin kəlamı daşır. Böyük Vəhdətə qovuşma yolunda İnsanın yetdiyi həqiqətlər onu addım-addım, damcı-damcı Yaradıcısına doğru qaldırır. Bu ucalıqdan sanki ilahi vəhylə "Ey Kainatə məqsəd!”, "Ey Xaliqin kəlamı!”, "Ey Tanrının sifatı!”, "Ey gövhəri-həqiqət!”, "Ey sifatın "qülhüvəllah!” – deyə çağırılan İnsan Kainat içrə özünü dərk etdikcə, "dürlü-dürlü dürr saçaraq”, Allah – Kainat – İnsan Vəhdətinin Tam Loqosunu açır: "Mən Həqqə məkan, məkan mənəm mən!”; "Mənşəimdir Kainat!”; "Mən cümlə-cahanü Kainatəm! // Mən dəhrü zəman, zəman mənəm mən!”; "Lövhi-məhfuz mənəm!”; "Nitqi Allah mənəm!”; "Surəti-Rəhman mənəm!”; "Ruhi-Mütləq Həq kəlamı qafi-vəl-Quran mənəm!”; "Qamu (hamı) aləm İlahiyəm!”; "Cümlə cahan təndir mənə!”; "Aşiq qatında küfr ilə İslam birdir...”; "Ol Kəbeyi-məna mənəm!”; "Töhfəyəm, pakizə cövhər, laməkanın xasiyəm // Aləmül-qeybəm, vücudəm, həm anın (onun) dəryasiyəm!”; "Həm həvayəm, dörd təbiət, atamın babasiyəm!”; "Allahi-nurin Nuriyəm!”; "Vəhdətin mənzuriyəm!”; "Məkanə sığmadı zatım...”; "Mən cahanəm, həm cahanın eynivü-mahiyyəti...”; "Nöqtəyəm, hərfəm, bu hərfin sətriyəm...”; "Buğdayam, həm asiyabəm (dəyirman), həm xəmirü, həm fətir...”; "Həm təbibəm, həm əliləm, həm əlacəm, həm səqim...”; "Həm imaməm, həm hidayət, Mehdi həm Mehdiyyəti!”; "Həm xəlifə, həm zəman, həm "Ənəlhəq!” söylərəm...”; "Həm dar, həm Mənsuriyəm...”; "Mənəm... vacib ilə mümkünat...”; "Aləmül-qeybin vücudi Kainatın eynidir...”; "Cümlə aləm bil ki, Allahın özüdür!”; "Həm yetirən, həm yetən, həm bitirən, həm bitən // Cümlə mənəm, cümlə mən, dəhr ilə həm Kainat!” və nəhayət, "Rəbb Mənəm!” – Görün, İnsanda bütün Varlıq və onun sonsuz olaraq dəyişən şəkillənmələri, hərəkətlənmələri zühur edir. Dünya özü haqqında İnsan dili ilə danışır, gerçəyini, gerçəyinin sirlərini söyləyir: "Ey Nəsimi, sən degilsən, cümlə oldur, cümlə ol // Ol kim, aydır bu zəminü asimanın nuriyəm!”; "Həq gördü vü Həq dedi, Nəsimi nə desin kim...” Dünya İnsana yığılır, yığılır, nüvələşir, cövhərləşir, cilalanır və tam, mütləq kamilliyində, əlçatmaz heyrətinin zilində birdən daşaraq ... özünü həm Vəhdət tək, həm də sayrışan moduslarında saçır.

Ali həqiqətlər önündə pərəstiş

Xristian ilahiyyatçısı Nikolay Kuzanlının Vəhdət fəlsəfəsi dünyanın məhz İntibah dərki modelində həmin fəlsəfənin Nəsimisi ilə tutaşır: "İlahilik – sonsuz vəhdətdir...”; "Vahid maksimumun mövcudluğu – ali həqiqətdir...”; "Allah – fərqliliklərin fövqündə hər nəsnədədir, hər nəsnədə hər nəsnə var olduğundan Allah onların bütünlüyündədir...”; "Kainatın yaradıcısı Allah – Varlığın özünə bərabərdir, Kainat da Onun oxşarınca yaradılmışdır...”; "Bizdə Allah – sonsuz Həyat yaşayır...”; "Platonun dünyanın ruhu adlandırdığı, Aristotelin təbiət dediyi – hər nəsnədə hər nəsnəni var edən Allahdır...”; "Budur Allah – özünü bütün görünənləri ilə göstərən Allah!” Özünün "Deus et Homo”su (Tanrısal İnsan) ilə tənləşən Nikolay Kuzanlı "ilahi vücud” Nəsiminin "Həqq əyan oldu, gəlin, Həqqi görün! Həqqi batildən seçin, fərqi görün! Bədrimin üzündəki şəqqi görün! Aləmə sığmaz Ənəlhəqqi görün!” qatında ("De Visione Dei” (1452) ["Allahın görülməsi haqqında” əsəri]) Allaha üz tutaraq deyir: "İlahi, Sənin varlığın mənim varlığımı tərk etmir...”; "Sənin zühur edən qüdrətində zərrə ilə küll birləşir...”; "Sən – mahiyyətlərin mahiyyətisən...”; "Sənin yaratmaq qüdrətin – Sənin varlığındır. Yaratmaq və yaratdığı ilə bir olmaq – öz varlığını bütünə ötürməkdən, hər zərrədə bütün olmaqdan və eyni zamanda hər nəsnədən də mütləq şəkildə ayrıca olmaqdan başqa bir şey deyil...”; "İlahi, Sən həm də mənə mütləqcə və sonsuzca hər bir şəklə düşübən müəyyənləşməklə var olmaq imkanı (posse esse) bəxş edibsən. Bu mənada biz deyirik ki, materiyanın formayaradıcı potensiyası tükənməzdir, çünki heç vaxt öz bitkinliyinə çatmır. Ancaq Sən, tükənməz Nur, mənə anladırsan ki, mütləq potensiya uyarlaşmalar səddindən kənar sonsuzluğun elə özüdür, buradasa qalmaq imkanı (posse fieri) potensiyanın aktuallaşdığı yaratmaq imkanı (posse facere) ilə tamamlanır... Aktuallaşmış sonsuzluq – Vəhdətdir. Sən, sonsuz Allah – o vahid Allahsan ki, mən Səndə var olmaq mümkünlüyünün aktual (fəaliyyətə keçmiş – R.U.) mövcudluğunu görürəm... Sən var olmağın bütün mümkünatısan, mənim Allahım”

Əbədi substansiya

İntibah idrakında Vəhdət fəlsəfəsinin nəzəri bu Vəhdətin nüvəsinə – Mütləqə dikilir: Varlıq sonsuz olaraq nə qədər çevrimlərə uğrayırsa uğrasın – o, öz əbədi substansiyasında dəyişməzdir. Varlığı mümkün edən də Allah – Kainat – İnsan vəhdətindəki bu Mütləqliyi – materiyadan ruha və əksinə çevrimlərin sonsuz dövranında bu dəyişməzliyi saxlamasıdır. Ancaq Mütləq nüvəsində bu sonsuz dövran mexaniki özünütəkrar, sonun başlanğıca qayıtması deyil, Kainatmiqyaslı aramsız Kamilləşmənin getdikcə dərinləşən, yeni kəmiyyət və keyfiyyət hüdudları qazanan, Kainatın materiyabaşlanğıclı varlıqdan ruhbaşlanğıclı varlığa əsaslı dönüşünü təmin edən Sansarası (Hind) – Daosu (Çin) – Yolu (İslam) – Loqosudur (Antiklik, İntibah) ki, bu Yollar birləşməsinin də "Xəlifəsi” – Yerüzü İnsanıdır. Varlığın Mütləq nüvəsini – yaradılışın ulu mənasını dərk edən Kamil İnsan (əl-İnsan əl-Kamil) ki, Nəsimi dilində deyir: "Baqi mənəm!”; "Faili-mütləqəm, Həqəm, Həqilən”; "Faniyi-mütləq olmuşam, Həqqiləyəm, Həqq olmuşam!”; "Nəsimidir vücudi-fərdi-mütləq”; "Külli yerü gök Həqq oldu mütləq // Söylər dəfü cəngü ney Ənəlhəq!”; "Hər nəyə kim baxıram, Həq baxıram // Baxışım Həqdir, Ənəlhəq baxıram // Mütləq oldu, Həqqi-mütləq baxıram // Bigüman Həqqəm, mühəqqəq baxıram”. Bu yolun tərsində "faniyi-mütləq” İnsan faniliyini saxlayır, mütləqliyini itirir, cahiliyyəsinin dibinə yuvarlanır... Bu günün əsas dünyagörüşü – mütləqliyini itirmiş fani insan cahiliyyəsinin fəlsəfəsi, praqmakompleksidir.
"Allah – mütləq maksimallıq, deməli, vəhdətdir” postulatından çıxış edən Nikolay Kuzanlı Xaliqin "mütləq fövqəlqüdrəti” önündə Nəsimi kimi "mütləq həqiqətin dərkolunmazlığını” etiraf edə-edə, yenə onun əzəli sirlərinə vaqif olmağa çalışaraq İlahi Varlığı – "mütləq zərurət”, "mütləq sonsuzluq” substansiyasında açır.

Ümumdünya eşq cazibəsində

Bu İntibah düşünərlərinin ayıtında Vəhdətin dərk olunmasının – Allah qatına yüksəlməyin yolu, açarı – idrakdan öncə Eşqdir: "Məhəbbət bağlılığının hərəkəti hər şeyi vahid Kainat şəklinə salaraq onları bütünləşdirir” – Nikolay Kuzanlı bunu "Kainat Ruhu” adlandırır. Varlığı vəhdətə gətirən, onun bütün törəniş və zərrələrini bir-birinə bənd edib dünya nizamını yaradan – Eşqdir ki, atomik-energetik başlanğıcını Allahdan götürür və bütün yaradılışın mahiyyətində, modifikasiyası və hərəkət yönlərində qərar tutur. – "Nəfsini tanıdı, bildi Rəbbi // Tovhid yolunda əkdi hübbi (sevgini)”; "Səni məndən iraq, ey can, necə ayıra zəmanə // Gözüm ilə görmüşəm çün Səni hər məkan içində”; "Surətin ayineyi-eşq oldu əhli-vəhdətə // Lövhi-məhfuzunda Quran oldu hikmətdən kitab”...
Yalnız ümumdünya eşq cazibəsi ilə Vəhdəti yaradılan varlıq Təbiət təzahüründə öz bütünlüyünün orqanikasını və harmoniyasını tapır, İnsan təzahüründə isə özünün orqanikası və harmoniyasındakı gözəllikləri, həm də əxlaqi-mənəvi gözəllikləri görür, duyur və dərk edir. Nəsimi və Kuzanlının Vəhdət fəlsəfəsinə görə, varlığın hər zərrəsində Allahın İlahi Nurunun təcəllası var! Allah – Kainat – İnsan vəhdətində ən böyük kamillik Allahı Onun yaratdığı Kainatdan və İnsandan ayırmadan, Onun İlahi başlanğıcını Varlığın hər zərrəsində görərək, duyaraq, dərk edərək təsdiq etmək, həmin İlahi başlanğıca təkcə səcdə qılmaq, heyran qalmaq yox, həm də onu zəruri fəaliyyət axarına keçirməkdir. İntibah mənəviyyatının yüksəldiyi bu məqamın həqiqəti mədəniyyət düşüncəsinin daha çox poetik-teoloji dərinliklərində, pünhan sakral ideyalar boğçasında qaldı, gerçəkləşmə imkanlarını açmadı...

Üzün ayətləri

İntibah düşünərləri – Nəsimi və Kuzanlı Kainatdakı bütün görsənişlərində özünü bəyan və ehya edən Allahın var olduğuna ən böyük təsdiqi – Onun İlahi qüdrət və hüsnünün bu təcəllasında tapırlar. Nəsimi panteosofiyasının bütün məntiqi, əslində, bu təcəlladan təməl tutur. Nəsimi həyat qrammatikasına İnsan varlığında Allahın kamil yaradıcı enerjisinin emanasiyasının yeni xəttini – İnsan üzündə "Quran” və Kainat oxumaq – Allahın mahiyyəti (əz-zat) ilə Onun atributlarını (əs-sifat) vəhdətdə bulmaq ruhaniyyətini gətirir: "Üzünə əhli-nəzər surəti-rəhman dedilər // Oxuyanlar bu kəlamüllahı Quran dedilər”; "Vəhdətin şəmsi üzündür, laməkanı göstərir...”; "Ənəlhəq söylərəm Həqdən, ələl-ərş istiva gəldi // Üzündür sureyi-rəhman, ələl-rəhman əla gəldi”; "Lövh ilə Quran üzündür, vəssəlam...”; "Qaf vəl-Quran ol mahın üzü...”; "Qibləmizdir surətin, əlhəmdülillah, ey nigar...”; "Lövhi-məhfuz oldu üzün, vəhüvə Quranün mübin...”; "Kirpigin, qamu zülfü rüxsarın // Həq kəlamidir oxu Qurani”; "Surətin səhfəsində gör nə yazmış ol qədim // Oxudum ol xətti bismillahir-rəhmanir-rəhim”; "Aşiqin qəlbi içində sən bu Beytüllahı gör!”; "Can gözilə baxdın isə Kainatın eyninə // Andan özgə nəsnə varmı, həsbətənlillahı gör!”; "İgirmi səkkiz hərf kim, Həqqin kitabıdır üzü...”; "Gözlərin Allahü Nurün ayətin təfsir edər // Ey bu mənidən xəbərsiz, surəti-rəhman budur!”; "Möminin qəlbidir, ey sahibdil, Allahın evi...”; "On səkkiz min aləmin ayinəsidir surətin...”; "Ey sifatın "Qülhüvəllah”, vey cəmalın "Fatihə” // Üştə Fürqan, üştə Tövrat, üştə İncilü Zəbur...”

İntibah düşüncəsinin ilahi loqosu

Monoteist dinlərdəki – İslamdakı ət-Tovhid (Allahın birliyi – "Lailahəilləllah!) və Xristianlıqdakı Üçər – Trinitas (Vahid Allahın üç ipostası – Ata Allah, Oğul Allah, Ruh Allah) müstəvisində İlahi Təcəllanın – Emanasiyanın çox zərif bir ayrıntısı Nəsimi ilə Kuzanlını əslində, hər iki dinin fərqli kanonikasından eyni həqiqətə gətirir. Nəsimidə bu Yol – Allahın Nurunu (bu gözəl hədiyyəni!) Kainatdan toplayıban onu öz varlığının kamillik qatından keçirərək, özünün mübarək üzündə canlandıraraq yenidən ilahi mənbəyinə – Allaha qaytaran İnsan, Kuzanlıda isə həmin Yol – Allahla İnsanı, deməli, ilahi və insani təbiəti özündə birləşdirən İsadır: "Allah-Oğul – gerçək təcəlladır (ostensio)”. Nəsiminin İnsan qarşısında gördüyünü Kuzanlı İkona önündə görür. Xristianlığı da öz içində görən İslamın mədəniyyət düşüncəsinin imkanlarının genişliyindəndir ki, onun mütəfəkkiri – Nəsimi deyə bilir: "Məsihi-zatam!” Trinitasın Kuzanlı açımı isə belədir: "...Vəhdət – Ata ilə, tənləşmə – Oğulla, bağlılıq – məhəbbətlə, yaxud müqəddəs Ruhladır”; "İsa-İnsan, beləcə, pak Mütləqlə pak konkretlik arasındakı ortamdır”; "Allahoğulluğu (Qeyd: Bu – sözün fizioloji mənasında deyil, ruhani mənasındakı Allahoğulluğudur. Hər cür mənasında İslamda inkar bulur – R.U.) – dürlü insan potensiyasının zirvəsidir”; "Tək Oğulun Oğulluğu Atanın təbiətinə xas hər cür modusun fövqündə dayanaraq o ali mütləqlik olur ki, burada onun vasitəsilə bütün övladlar oğulluq qazanır”; N.Kuzanlıya görə, Allahın kamilliyində yalnız Üçərliyi – Trinitası görmək olar: "İlahi, mən görürəm.., hər nəsnə Səndə – Ata Allahın Oğul Allahında özünün zəka təməlində, məramında və səbəbiyyətində və ya görsənişlərindədir. Oğul da bu məram və təməl keyfiyyətində ən ümumi ortamyaradıcıdır (medium)... İnsan Səninlə yalnız Sənin Oğulun vasitəsilə ... birləşə bilər... Allah-Oğulun mütləq oğulluğu hər cür övladlığı özünə sığdırır, sənin insan oğulluğunsa, ey İsa, Mütləqlə dərindən dərinə bir vəhdətdir”. Kuzanlı ilahiyyatında Oğul Allah Ata Allahdan götürdüyü ilahi payı bir miras kimi saxlayıb inkişaf etdirməlidir: "Atada – bütün nəsnələrin mahiyyəti, Oğulda – potensiyası, müqəddəs Ruhda – hərəkətlənməsi (operationem) var. Ata Allah – hər nəsnədə bütünlüyün olması, Oğul Allah – hər nəsnədə bütünlüyün ola bilməsi imkanı, Ruh Allah – hər nəsnədə bütünün edilməsidir”. Bu – çan-buddizmdəki əsas formula ilə baş-başa gəlir: "Hər kəs potensiyasında Buddadır”. Bəşəriyyətin özünəqədərki fikir məbədlərinin ehtişamını – panteonunu yaradan İntibah düşüncəsi özü dünya inkişafının operationem (mənəviyyatda hərəkətlənmə!) zərurətini yaşadır.

Dünya puçdurmu?!

İntibah düşünərlərini ideallaşdırmaq deyil amacımız. Onlarda bir yöndə öz dinlərinin kanonikasına qapanış, əks yöndə həmin kanonikadan aşırı uzaqlaşma (xüsusilə Allahın vəhdaniyyətinin yozumunda intəhasızlığa varılması), bir yöndə poetik-fəlsəfi təfəkkür ortodoksalizminə sarınma, əks yöndə dünyanın formal-simvolik-metafor modellərinə yenə aşırı transsendensiya, bir yöndə teoateos, əks yöndə teobütləşdirmə var. Dünyanı, onun Tanrıdan gələn gözəlliklərini sürəkli bir ehtizazla vəsf edən İntibahçılar – İmadəddin və Nikolay dini dünyagörüşünün çevrəsincə dolanıb gicəllənərək, sanki İlahi aləmin əbədiyyətindən Yerüzü həyatını – baqi ilə fanini kəskincə fərqləndirmək üçün, sonuncunu, özlərinin köklü məntiqinə zidd olaraq, heçləşdirmək ifratına da varmışlar: Nəsimi – "”Dünya çün murdardır, igrən könül, murdardən!”; "Dünyanın nazü-nəimi cifədir, yəni nəcis // Ey könül, tahirsən axır, sunma əl murdarinə”; "Lənət olsun bu cahana, həm cahanın varinə!” Nikolay Kuzanlı – "...Nəcib həyat, dini ehkamlara riayət, dünyaya nifrət və bu kimi digər əməllər düzgün yolla axtarılan ilahi həyata və əbədi aqilliyə yolyoldaşlığı edir...” Yox. Yaradılan dünyaya lənət və nifrətlə onu yaradan Tanrını sevmək olmaz. Tanrının yaratdığına "murdar” demək olmaz. Əbədiyyətlə Fanilik də əl-ələ dünyanın sonsuz dövranındadır... Əbədi dünyanın insan həyatının içindən keçən real-dünya-görsənişini fani hesab etmək – tərsaxar kimi maddiyyəti mənəviyyata, xüsusilə ilahi mənəviyyata qarşı qoymağın bütün tarixi izləyən, bugünsə şiddətinə çatan əks-tendensiyalarını törədir.
Aqnostikanın ilbiz buynuzları sulu-sulu, eyhamla dəbərişir: İntibahçılar – bu "idealistlər” planeti monastra çevirməzdilər ki?! Yox, çevirməzdilər. Əksinə, ifrat materializm də yenə əks-tendensiya kimi ifrat idealizmi, zahid-monax tərk-dünyalığını yemləyir...

Tarixin Şamı

Bugünkü dünya tarixi "Ənəlhəq” İnsanının – "Deus et Homo”nun yaratmadığı, Allahından qopub düşmüş, Kainat mənəviyyatının ilahi səltənətindən endirilmiş, mütləqliyini itirmiş fani insanın yaratdığı tarix-stixiyadır. Bəşəriyyət tarixinin onu bugünkü yıpram durumuna gətirən, əyilib-burulmuş, azdırılıb-yabançılaşdırılmış yolu İlahi Qüdrətin Günəşincə deyil, Şamınca işıqlandırıldı... Bu Şamın kövrək-titrək işığını böyüdüb-gurlandırıb Böyük Vəhdət yoluna çıxmağa bəşəriyyətin gücü çatacaqmı?! İntibah dürründən bərəkətlənmək – o gücü toplamaqda, o İlahi Qüdrəti oyandırmaqda kamil mənəvi təkandır. Dünyanın semantikasına bir çox yönlərdən əsaslı dəyişiklik etməyə ayaq verən təkan.

Molto vivace

Dinlərin ən böyük yanlışı – ilahi aləmlə gerçək dünya arasında sədd çəkməsində, əbədiyyəti tarixə qarşı qoymasındadır. "Ənəlhəq” – "Deus et Homo” fəlsəfəsi bu səddi aradan qaldırır. Yolunuz açıqdır! Buyurun keçin, insanlar! Bethovenin Doqquzuncu simfoniyasının sədaları altında – ”molto vivace” ilə! Dağları və dalğaları yarıb keçərək!..

Rahid Ulusel