Bakı 15°C
Məşhur tarzənin unudulmaz qızı
Həyatın şirinliyi olduğu
kimi, eyni zamanda, kədərli məqamları da
var. Amma həyatda hər bir insanın
missiyası da var. Dünyaya gələn hər kəs Allah tərəfindən ona yazılan ömrü
yaşayır, missiyasını başa vurur və əbədi
dünyaya köç edir. Amma çox az insanlar
var ki, ölümündən sonra illərlə anılır.
Bu mərtəbəyə yüksəlmək üçün həyatdakı missiyan xoşməramlı olmalıdır. Həyatda
səhvsiz, günahsız insan yoxdur. Amma ümumilikdə
vətəninə, elinə, obana, yaşadığın mühitə, cəmiyyətə yararlı insan olmağa
cəhd etməlisən...
60 il! Yaşasaydı, 60 illiyi
olacaqdı. Ömür vəfa etmədi. Əslində ömrünün 60-cı ilində də dünyasını
dəyişənlər üçün "nə yaşadı ki” ifadəsini təəssüf hissi ilə deyirik. Amma bu
insan, ömrünün 49-cu qışında dünyasına
əlvida dedi. Xatirələrimin sahibəsi Cəmilə xanımdır...
Məmmədova Cəmilə Hacı qızı
1957-ci il, yanvarın 19-unda Bakıda,
musiqiçi ailəsində dünyaya gəlib. Məşhur tarzən Hacı Məmmədovun qızı
idi. Onun içindəki musiqi istedadı hələ uşaq yaşlarından özünü büruzə verirdi. Cəmilə
xanım uşaq musiqi məktəbini bitirdikdən sonra, konservatoriyaya daxil olmuş, öz
sənətini daha dərindən mənimsəmişdir.
Cəmilə xanım uzun 3 saylı Uşaq İncəsənət Məktəbinin direktoru
vəzifəsində çalışıb. O, sözün əsl mənasında
peşəkar musiqiçi idi.
İxtisasca pianoçu olan Cəmilə xanım, fortepianoda çox gözəl ifa edirdi. Xatirimdədir, hər dəfə boş vaxtımız olan zaman, onun
ifasını dinləmək üçün qapı arxasında dayanıb, qulaq asardıq. Son dərəcə sadə,
mehriban, eyni zamanda, işində tələbkar idi . İşini, ailəsini dərin məhəbbətlə
sevirdi. Çox arzusu, məqsədi vardı. Qarşısına qoyduğu məqsədlərdən biri də atasının adını ləyaqətlə
yaşatmaq idi. Hacı Məmmədov adına xalq
çalğı alətlərinin respublika müsabiqələrinin keçirilməsinin təşəbbüskarı idi.
Hər bir müəlliminə
ana, bacı qayğısı ilə yanaşırdı. Hər hansı işçisinin problemi olanda, çalışırdı yardım əlini
uzatsın, səxavətli idi. Çox pozitiv və eyni zamanda zarafatcıl insan idi. Bəzən onun ciddi
üz ifadəsində də, haradasa bir təbəssüm,
doğmalıq görərdik. Kimisə tənbeh edib, qəlbini qırardısa, tez bir zamanda da o insanın ürəyini almağa
çalışardı. Qəlbində heç kimə qarşı kin saxlamazdı.
Cəmilə xanım sənətini və işini sevən adam idi . Ağır xəstəliyə
tutulmasına baxmayaraq, ömrünün son günlərinə qədər işlədiyi məktəbə gəldi, kollektivi nəzarətsiz qoymazdı. Bu gün də Cəmilə xanım
işlədiyi məktəbin kollektiv tərəfindən xoş
xatirələrlə anılır. Belə ziyalılarımızı unutmamalı, onların həyat
fəaliyyətindən həmişə örnək götürməliyik!
