“Bu, mənim ikinci həyatımdır” - Fotolar
Xərçəng...
Bu xəstəliyin adını çəkmək belə dəhşətli səslənir. Bu xəstəlik kimləri almadı bizdən?
Ancaq bu xəstəliyə qalib gələnlər də var. Müsahibimiz, həmkarımız Ülviyyə Həsənqızı
kimi. Necə qalib gəldiyini isə özündən eşidəcəyik.
- Əvvəllər
"xərçəng” sözünün özü mənim üçün ölüm hökmü kimi səslənirdi. Ağlımın ucundan
belə keçməzdi ki, bir gün bu xəstəlik mənim də qapımı döyəcək. İnsan düşünür
ki, bu kimi hadisələr ancaq başqalarının başına gələ bilər. Yatsam, yuxuma da gəlməzdi
ki, xərçəng ola bilərəm.
- Bəs
Ülviyyənin hekayəsi hardan və necə başladı?
- Mənim
nə həyatda, nə də sənətdə bəxtim gətirmədi. Hər halda, özüm belə hesab edirəm.
Jurnalistikaya 1998-ci ildən gəlmişəm. Uşaqlıqdan teatrı, kinonu çox sevirdim.
Kiçik yaşlarımda dövrümün aktyorlarını
tanıyırdım. Teletamaşalara baxır, hər bir nüansı əzbər bilirdim. Hətta
teletamaşalar bitəndən sonra sonda gedən titrləri oxuyurdum və tamaşanın
rejissorunu, musiqi tərtibatçısını, hətta rejissor assistentinin adını da bilirdim.
Mənim uşaqlığımda "Komediyalar aləminə səyahət”, "Hekayə axşamı”, "Səhnələşdirilmiş
hekayələr” və s. bu qəbildən olan proqramlar var idi. Bir sözlə, teatra, kinoya aid nə veriliş
olsa, maraqla tamaşa edirdim. Təhsil
aldığım orta məktəb "Sovetski”də idi. Akademik Milli Dram Teatrı məktəbimizin
yaxınlığında yerləşirdi. Dərsdən çıxanda enişlə aşağı düşürdük, bu yol düz
Akademik Milli Dram Teatrının arxa qapısına çıxırdı. Bəzən gəlib teatrın arxa qapısının yanında saatlarla otururdum
ki, oradan hansısa məşhur aktyor çıxacaq və mən onu görə biləcəyəm. Bu teatr mənim
uşaqlıq sevgim idi. O teatrın bütün aktyorlarını çox istəyirdim. Həmin zamanlar teatrın qapısından çıxan bir çox
tanınmış aktyorları görürdüm. Çox utancaq idim, sevdiyim sənətkarları görəndə
onlara yaxınlaşıb avtoqraf almağa cürət etmirdim. Sadəcə, kənarda oturub onları
həsrətlə izləyirdim. Deyirdim ki, görəsən,
bir gün bu teatrın qapısından içəri keçmək mənə də qismət olacaqmı?
- Və siz
istiqamətinizi seçdiniz, teatr yazarı oldunuz.
- Bəli,
jurnalistikaya marağım, teatra olan böyük sevgimdən yarandı. Həmin ərəfələrdə rəhmətlik
Həsənağa Turabovla tanış oldum. Belə böyük sənətkarın azacıq diqqətində olmaq məni
sevindirmişdi. O dövrlərdə kiçik xəbərlər, yazılar yazmağa başlamışdım. Teatr
Xadimlər İttifaqına gedib-gəlirdim. O zaman teatrlara bu qədər jurnalist axını
yox idi və teatrdan yazan mədəniyyət yazarlarımız az idi. Teatra olan sevgimi
görən Həsənağa Turabov, mənə Akademik
Milli Dram Teatrına buraxılış vəsiqəsi təqdim etdi. O illər həmin vəsiqədən iki
nəfərdə var idi. Beləliklə, sevimli teatrıma istədiyim vaxt gedirdim. Bütün
tamaşaları seyr edirdim. 1999-cu ildə qısa müddət Musiqili Teatrda reklam üzrə redaktor, indiki təbirlə desək, mətbuat
katibi kimi çalışdım. Teatrda çalışdığım illərdə bu qədər media orqanı fəaliyyət göstərmirdi. 2001-ci ildə ANS-ə gəldim.
"Səhər xəbərçisi” verilişində 10 dəqiqəlik mədəniyyət bloku hazırlayırdıq.
ANS-dən sonra 12-13 il jurnalistikadan uzaqlaşdım və bu illər ərzində çox böyük
stress yaşadım. Sanki mənim bəxtimə yazılıb, rahat olmaq, xoşbəxt yaşamaq mənə
qismət olmayıb. Uzun müddət bir müəssisədə çalışa bilmirdim. Daha doğrusu,
imkan vermirdilər. Hər dəfə kimsə, nəsə tapılırdı və əziyyətlə qurub,
yaratdığım iş yarımçıq qalırdı. Bu
yaşıma qədər çox haqsızlıqlarla üzləşmişəm. Xaraktercə çılğın, emosional
adamam. Ətrafımda yaşanan hadisələrə biganə qala bilmirəm. Belə xasiyyətlə
yaşamaq çox çətindir. Ona görə də, başım bəladan əskik olmur.
- Sənətə
dönüş necə başladı?
-
2013-cü ildə İslam Həsənovun köməkliyi ilə
o zamanlar fəaliyyət göstərən "Yurd” internet televiziyasında işə düzəldim. Yenidən sevimli
peşəmə qovuşdum. Həmin televiziya bağlanandan sonra "Report” İnformasiya
Agentliyində və "PrimeTime” xəbər saytında çalışdım. Amma uğursuzluq məni qarabaqara izləyirdi.
Sözün düzü, həyatım boyu 10-15 il bir müəssisədə çalışan adamlara həsəd
aparmışam. Mənə uzun zaman bir yerdə çalışmaq qismət olmayıb.
- Xərçəng xəstəliyinə tutulduğunuzu necə
bildiniz?
-
2017-ci ilin avqust ayında hiss edirdim ki, günü-gündən şişirəm. Qarın nahiyəmdə
ağırlıq var idi. Bir az yol qət edəndə yorulurdum, aşırı tərləyirdim. Problemin
ciddi olduğunu düşünmürdüm. Sən demə, bədənimə maye yığılırmış. Qarın nahiyəm
gündən-günə şişməyə başlayırdı. Pəhriz saxlayır, hərəkət edirdim ki, bəlkə
arıqlayım. Həkimə getmək barədə düşünürdüm, amma hər dəfə sonraya saxlayırdım.
- O ərəfələr
mərhum sənətkarımız Fuad Poladovun xərçəng xəstəliyinə tutulması xəbərinin sizdə
böyük sarsıntı yaşatdığını deyirdiniz.
- Fuad
müəllimin teatrdan gedişi və iki aydan sonra
səsinin tutulması mənə çox pis təsir etmişdi. Növbəti böyük sarsıntını
2017-ci ilin iyul ayının axırında aldım. Adətən Fuad müəllimə iki-üç gündən bir
zəng edirdim. Bu dəfə zəng edəndə İsraildə olduğunu və qayıdanda özünün mənə zəng
edəcəyini dedi. Bu söhbətin üzərindən bir müddət keçdi. Çox nigaran qalmışdım.
Fuad müəllimə zəng etməyə cürət etmirdim. Elə bil ürəyimə nəsə dammışdı. Ortaq dostlarımıza yazdım, heç kim dəqiq bir
söz demirdi. Nəhayət, Hikmət Rəhimova
yazdım. Hikmət bir az fasilədən sonra qısaca yazdı ki, "Fuad müəllim gəlib, o qədər
də yaxşı deyil. Mən heç nə bilmirəm, gəl dua edək, sən də dua et”. Bu mesajdan
sonra bildim ki, ciddi nəsə var. Sən demə, onların hamısı məsələdən xəbərdar imiş.
Eşidəndə ki, Fuad müəllim onkoloji xəstəxanadadır, donub qaldım. "Milli
Onkologiya” sözü mənə kabus kimi gəlirdi. Haradan biləydim ki, 1-2 aydan sonra
Milli Onkologiya Mərkəzinin dəhlizlərində ağlaya-ağlaya dolaşacağam. Bir müddətdən
sonra nəhayət, Fuad müəllimlə danışdım və telefonda özümü saxlaya bilməyib
ağladım. Daxilində o boyda xəstəlik gəzdirən adam mənə toxtaqlıq verməyə
başladı. "Allah kərimdir, hər şey yaxşı olar, darıxma” dedi. Artıq sentyabr ayında özümü tamamilə pis hiss
etməyə başladım, gəzə bilmirdim. Bir gün yuxudan oyandım və gördüm ki, qalxa
bilmirəm. Anamı çağırdım, anam da yaşlı qadındır, güclə məni ayağa qaldırdı.
Açığı, imkanım da yox idi həkimə getməyə. Öz evim deyildi, hər ay kirayə pulu
verməli idim, işləmirdim. Ağrılar o qədər güclənmişdi ki, borc tapıb çətinliklə
də olsa Mərkəzi Neftçilər Xəstəxanasına getdim. İlk dəfə mənə diaqnoz səhv qoyuldu. Düzdür, maye yığıldığını
dedilər, ancaq əsas problemin qaraciyərdən qaynaqlandığını vurğuladılar. Müraciət
etdiyim ilk həkim məni onkologiyaya yönəltsəydi, daha düzgün olardı. Amma heç
kim bunun bədxassəli şiş olduğunu demirdi. Vəziyyətim çox pis olduğuna görə, 10
gündən çox Fuad müəllimə zəng edə bilmədim. Özü xəstə olan Fuad müəllim, ona zəng
etmədiyimi görüb, mənim üçün narahat olmuşdu. Həyat yoldaşı Gülüstan xanım mənə
zəng edib, vəziyyətimi Fuad müəllimə demişdi. Özü xərçəng xəstəliyi ilə çarpışan
Fuad Poladov Münəvvər Əliyevaya zəng edərək deyib: "Ülviyyəyə belə bir diaqnoz
qoyulub, özüm evdən çıxa bilmirəm, yoxsa onu güclə həkimə aparardım. Onun həkimə
getməyə imkanı yoxdur. Ülviyyəni sən həkimə apar”. Həmin ərəfədə "Oyuq” teatr studiyasının rəhbəri Səidə
Haqverdiyeva və bacısı məni həkimə aparmışdılar. Kukla Teatrının direktoru Rəşad
Əhmədzadə və Səidə xanım xəstəliyimin ilk günlərindən mənim yanımda oldular.
Sadəcə qəbuluna getdiyim həkimlərin heç biri mənə demirdi ki, bu, şişdir,
Onkologiya Mərkəzinə müraciət et. İki ay başqa xəstəxanalarda əziyyət çəkdim.
Günlər keçdikcə şiş böyüyürdü, tərpənə bilmirdim.
- Bəs
sizə bu xəstəlik necə deyildi?
-
Sonuncu dəfə Münəvvər xanımla Ege Hospitalda Gülnarə xanımın yanında olduq.
Gülnarə həkim, Münəvvər Əliyevaya deyib ki,
vəziyyət ağırdır. Zaman onun əleyhinə işləyir və məni təcili Onkologiya
Mərkəzinə aparmaq lazımdır.İndi mən
bunları çox rahat danışıram. Elə bil özümdən yox, başqası haqqında deyirəm. 2017-ci
il noyabrın əvvəlində Milli Onkologiya Mərkəzinə gəldik və ağrılı, ümidsiz günlər
başlandı. İlk diaqnoz ölüm hökmü kimi səslənir. Allahla üz-üzə qalıb, səhərə qədər
ağlayırdım. Düşünürdüm ki, daha bitdi, sonumdur... Allah böyükdür, onun mərhəməti
də sonsuzdur. Həmin vaxtda dostlarım mənə arxa durdular. Afaq Bəşirqızı və ailəsi
mənə kömək oldular. Fuad müəllim isə hər
an mənimlə maraqlanırdı.
- Fuad Poladov eşidəndə ki, siz də xərçəng
xəstəsisiniz, reaksiyası necə oldu?
- Çox
pis olmuşdu. Mənə ürək-dirək verirdi.
"İnamını itirmə, həyata möhkəm sarıl” deyirdi. Deyirdim ki, təki mənə nəsə
olsun, ancaq siz yaşayın. Onun vəziyyəti daha ağır idi. Fuad müəllim deyirdi
ki, mən ömrümü yaşamışam, sən özünlə məşğul ol.
- Və beləliklə,
media orqanlarının və teatrların sizə dəstək kampaniyası başladı.
- Xəstəxanada
olanda sosial şəbəkədə nələrin baş verdiyini anlaya bilmirdim. Dostlarım mənim
üçün xeyriyyə aksiyasına başladılar. Bilirəm ki, hər kəsi əziyyətə saldım. Çox
utandım, ancaq doğrudan da mənim heç kimim yox idi. Allaha şükür edirdim ki, belə
dostlarım var, belə insanlar var ki, köməklik edirlər. Kimlərinsə yazığı gəlirdi,
kimlərsə düşünürdü ki, öləcəyəm. Hətta özüm də öləcəyimi düşünürdüm. İnanmırdım
ki, yaşayaram. Sonra bir ay xəstəxanada qaldım, əməliyyat olundum. Yaxşı həkimlərin
əlinə düşdüm. Milli Onkologiya Mərkəzinin baş direktoru, akademik Cəmil Əliyevə,
baş həkim Azad Kərimliyə, Onkoginekologiya şöbəsinin rəhbəri Şəmistan Alıyevə,
Günay Məmmədbəyliyə, cərrahiyyə və kimyaterapiya şöbəsinin bütün həkim və tibbi
personalına minnətdaram.
- Həkimlər
sizə nə dedilər?
- Məni
bu vaxta qədər ailə qurub, övlad sahibi olmadığıma görə qınadılar. Həyatda hər
şeyi vaxtında etmək lazımdır.
- Umduğunuz
insanlardan dəstək gəldimi?
- Əlbəttə,
elə insanlar var idi, düşünürdüm ki, birinci onlar mənim harayıma gələrlər.
Ancaq elə olmadı. Onları sonradan heç yaddaşımda saxlamadım, çünki mənə lazım
olan insanlar mənim yanımda idi.
- Daha
çox kimlərin dəstəyini gördünüz?
- Mənə o
qədər adamlar kömək olub ki, adlarını sadalamaqla bitirə bilmərəm. Hər birinə
ayrı-ayrılıqda təşəkkür edirəm və hər zaman da minnətdar olacağam. Xəstəliyim
başlayan andan yanımda olan Fuad Poladov və ailəsi, Rəşad Əhmədzadə, Səidə
Haqverdiyeva, Afaq Bəşirqızı və ailəsi, Cahangir Novruzov, Münəvvər Əliyeva,
Hikmət Rəhimov, İntiqam Soltan, Könül Vəlibəyli və adlarını qeyd etmədiyim bir
çox dostlarım, həmkarlarım. Bu gözəl
insanların arasında çox hörmətli Qənirə Paşayevanı deməsəm, günah olar. Qənirə xanım iki dəfə xəstəxanaya gəlmişdi. İnsanda olan böyük ürəyə baxın. İki dəfə gəlməyə
də bilərdi. Amma gəldi və mənim vəziyyətimlə maraqlandı. Həkimlərimlə tanış
oldu, mənə, arxasız olmadığımı nümayiş etdirdi.
Hər dəfə gələndə mənə maddi və mənəvi dəstəyini əsirgəmədi. Qənirə
Paşayeva, Bəhram Əsədov və İmamverdi Cəfərova xüsusilə minnətdaram. Və Cahangir Novruzova. Cahangir müəllim hər an mənimlə
maraqlanıb, bir gün məni diqqətdən kənarda qoymayıb. Kimyaterapiyalar zamanı
Türkiyədən dərmanlarımı alıb göndərib. Bunları necə unutmaq olar? Kimlərin
adını qeyd etmədimsə, məndən inciməsinlər. Hamısını çox sevirəm, hamıya çox
minnətdaram. Bir ay xəstəxanada qaldığım müddətdə hər gün yanıma o qədər
adamlar gəlirdi ki, özüm utanırdım. Bəzi insanları şəxsən tanımırdım. Hamı mənə
dayaq oldu, arxa oldu. Qan qohumlarımdan görmədiyim yaxşılıqları, dostlarım etdi.
Dost, dar gündə tanınır. Mən, çətin günümdə əsl dostlarımı tanıdım.
- İndi vəziyyətiniz
necədir?
- Çox
şükür, il yarımlıq çətin, məşəqqətli günlər arxada qaldı. Kimyaterapiyaları
ağır keçirdim. O günlərim getsin və gəlməsin. 3 aydan bir müayinəyə gedirəm. Hələlik,
qorxulu bir şey yoxdur. Allah eləsin ki, heç olmasın. Həkimlər deyir ki, çalış
müsbətə köklən, stressdən uşaq ol, yaxşı düşün ki, hər şey yaxşı olsun... Hərdən
qorxuram, içimdə qorxular var...
- İndiki
Ülviyyə ilə əvvəlki Ülviyyə arasında nə kimi fərqlər var?
- Çox. Hər
şeyi xırdalığına kimi açmaq istəmirəm. Bu, mənim ikinci həyatımdır. Ad günüm
iyuldadır, əməliyyat olunduğum gün dekabrın 20-si idi. Ad günümü bundan belə 20
dekabrda qeyd edəcəyəm. Əməliyyatım çox ağır idi. O əməliyyata girib, çıxmaya
da bilərdim. Demək ki, vaxtım, vədəm tamam deyilmiş. Mən qədərə, qismətə inanan
adamam. Əvvəlki Ülviyyənin gələcəyə ümidi, inamı vardı. Demirəm ki, indi ümidsizəm, hər dəqiqə
Allahıma şükür edirəm. Müəyyən məsələlər var ki, onlar mənim həyatımda daha
olmayacaq. Ən böyük arzuma daha çatmayacağam. İçimdə böyüyən bu nisgil məni tam
başqa insana çevirib. Hazırda qarşınızda gördüyünüz tamam başqa Ülviyyədir.
Xəyalə Rəis