Aynur Əhmədova: “Mənim var-dövlətim təmiz əxlaqımdır” - Fotolar
Çox zaman deyirlər ki,
paytaxtda çalışan teatr camesinin insanları daha tez məşhurlaşır və efirlərə
asanlıqla yol tapırlar. Qismən razılaşsam da bir məsələdə həmin fikirlərlə razı
deyiləm. Sənət, istedad, peşəkarlıq bölgə və ya paytaxt teatrına baxmır. Elə
müsahibim Nəcəf bəy Vəzirov adına
Lənkəran Dövlət Dram Teatrının aktrisası
Aynur Əhmədova kimi. O, ömrünün 19 ilini
teatra həsr edən istedadlı aktrisadır.40 yaşını yenicə başa vuran
Aynur xanım bizimlə söhbətində uzaq keçmişdən, teatrın bugünkü vəziyyətindən
danışdı. Danışdıqca isə onu daha yaxından tanımağa başladıq.
-
Aynur xanım, geridə qoyduğumuz mövsümü sizin üçün uğurlu hesab etmək olarmı?
- Əlbəttə. Cari ilin sentyabrın
17-də mövsümü açıq elan etdik. Həmin gün də mənim doğum günümə təsadüf edirdi. Açılış mərasimində rəhbərliyimiz 40 yaşımın
tamam olması münasibəti ilə məni mükafatlandırdı. Geridə qoyduğumuz mövsümdə Bəhram
Beyzayinin "İlan Sultan” tamaşasını təhvil verdik. O tamaşa ilə İran İslam Respublikasında qastrol səfərində olduq. Bakıda
hesabat xarakterli iki tamaşa oynadıq. Repertuarda çox yaxşı rollarım var və bunların
sayı getdikcə artmaqdadır.
-
40 yaşınızın olduğu heç də hiss edilmir. Çox gənc görünürsünüz...
- Çalışıram rəqəm məndən utansın,
mən 40 rəqəmini deməyə utanmayım. Bütün insanlar kimi mən də ideal deyiləm. Kifayət
qədər mənfi cəhətlərim var. Allahın mənə verdiyi ən böyük nemət odur ki, paxıl deyiləm,
qəlbim rahatdır. İnsan daxilən zəngin olanda bu onun simasında əks olunur. Qadını
nə estetik cərrahiyə əməliyyatı, nə gözəl geyim cavan saxlamır, qadını təmiz
ürəyi cavan saxlayır. İstər səhnədə,
istər həyatda özümü 20 yaşımdakı kimi hiss edirəm. "İlan Sultan” tamaşasında mənə
Nigar obrazı veriləndə utandım. Çünki teatrımızda məndən də cavan aktrisalarımız
var. Onlar bu rolu oynamalı idilər. Bu il də rejissorumuz Gümrah Ömər "Hacı Qara” tamaşasında
mənə Sona obrazını verdi. Gözləyirdim ki, mənə Tükəz obrazını verərlər.
- Gənclikdən söhbət düşmüşkən, bu gün gənc kadrlar bölgə teatrlarına üz tuturlarmı?
- Axın var. Amma əksər
gənclər teatra sənət göstərmək üçün yox, işləmək məqsədi ilə üz tuturlar. Kaş ki,
fabrik və zavodların sayı çox olardı, vətəndaşlarımız işsiz qalmazdı, gedib orada
işləyərdilər. Elə insanlar var ki, deyir, vəziyyətimiz yaxşı deyil, onun üçün işləmək
istəyirəm. Axı səhnə kasıba, varlıya baxmır, səhnəyə sənət, fədai, yorulmadan məşq
edən aktyor lazımdır. Bir qism gənclər də gəlib deyirlər ki, görəsən nə zaman paytaxtda
məni tanıyacaqlar. Bəziləri isə gəlir çox çalışır, cəhd edir, ancaq istedad olmayandan
sonra bu faydasızdır.
-
Bu günün gəncləri teatrdan çox telekanallara, filmlərə, seriallara həvəs göstərirlər.
- İndiki gənclər daha çox məşhur
olmağa, asan yolla pul qazanmağa çalışırlar. Misal üçün, mən seriala çəkilməyə
çəkinirəm. Çünki bir dəfə serial çəkilişində aldanmışam.
-
Necə?
- Seriala çəkilmişəm, ancaq
haqqımı verməyiblər. Mən də bunu heç kimə deməmişəm. Birinci dəfə aldanmağım təcrübəsizliyimdir,
ancaq ikinci dəfə aldanmağım mənim səfehliyim olacaq deyə düşünürəm. Mən də buna
görə çəkilmirəm. Senriallara çəkilmək üçün aktyorlara deyirlər ki, kastinqə gəlin.
Mənim qürurum yol vermir ki, hansısa rejissorun, prodüserin ayağına gedim. Rejissor
özü gəlib teatrdan aktyorları, aktrisaları seçməli, tamaşaları izləməlidir.
2003-cü ildə Elçin Musaoğlu teatra gəlmişdi. O, özü bizim tamaşaları izlədi, davranışımızı
müşahidə etdi və məni Hüseynbala Mirələmovun "Durnalar qayıdanda” filminə çəkilməyə
dəvət etdi. İndiki seriallara gedib kifayət qədər qonorar alaram, o qonorarı
bir günə xərcləyərəm. Ancaq hər dəfə o filmə baxanda mən xəcalət çəkə bilərəm. İndi
çox zaman seriala çəkilən aktyor və aktrisa haqqında deyirlər ki, filankəsin vəziyyəti
pisdir, onu seriala çəkin. Həmin filankəsin vəziyyəti sabah düzələ bilər, ancaq
film elə bir aləmdir ki, o ömür boyu yaddaşlarda qalır. Misal üçün "Bəyin oğurlanması”
filmini bu günə qədər də sevərək izləyirik. Bayram günlərində bütün telekanallar
o filmi göstərirlər. Çünki o filmə möhtacdırlar.
-
Aynur xanım, Universiteti bitirdikdən sonra Lənkəran teatrında sədaqətlə
çalışırsınız. 19 il ərzində başqa bir teatra getməyi heç düşündünüzmü?
- Mən Lənkəran Teatrından
əvvəl Akademik Milli Dram Teatrında(AMDT) çalışmışam. İlk dəfə AMDT-nın səhnəsində obraz canlandırmışam,
onda beşinci kursda oxuyurdum. 1997-ci ildə Elçinin "Ah Paris, Paris” tamaşasına
iki-üç tələbə seçdilər və onlardan biri də mən idim. Tamaşaya Azərpaşa Nemətov quruluş
verirdi. Ştatda olmasam da qonorar alırdım. Həmin illər əlimə düşən bu şansdan istifadə
edə bilmədim. Həsən Turabovun dövründə mən oraya rejissor köməkçisi kimi də işə
götürülə bilərdim. Kağızlar əlimdə qaldı.
-
Ana teatrdan uzaqlaşmağa səbəb nə oldu?
- Valideynlərim mənə qarşı çox
amansız oldular. Bu gün də AMDT-ya gedəndə məni qarşılayıb, teatrda qonaq edirlər.
O zamanlar rayondan gələn qız üçün Səyavuş Aslan, Yaşar Nuri, Kubra Əliyeva, Zemfira
Nərimanova, Telman Adıgözəlov, Hacı İsmayılovla bir səhnəyə çıxmaq böyük
nailiyyət idi. Sanki möcüzələr adasında idim. Ömür boyu televiziyada gördüyüm aktyorlarla
hər gün səhnədə məşq edirdim. 30 dəfəyə yaxın "Ah Paris, Paris” tamaşasında çıxış
etdim. İndi düşünürəm ki, bəlkə də o bir il mənim 18 ilimə dəyərdi. Çünki mən rayonda böyümüşdüm və həmin sənətkarları
yalnız şəkildə və ekranda görmüşdüm.
- Siz çox çılğın insansınız. 19-20 yaşında həyatdolu bir qız olan Aynur
Əhmədova bu qadağaya qarşı çıxa bilmədimi?
- Onlara qarşı çıxa
bilmədim. Mən beşinci kursda oxuyanda axşam tamaşalara gedirdim. Bununla bərabər
atam xəstə idi, Onkologiyaya gedib atamın yanında olurdum. Universitetin son
ilini oxuyanda atam 1 il Bakıda müalicə aldı.
Ölümünə bir neçə gün qalmış bildirdi ki, mənim İncəsənət Universitetində oxumağıma
könlüm qırılmasın deyə qarşı çıxmayıb, ancaq bu gündən o sənəti atmalıyam. Dedi ki, rayona qayıdan kimi məktəblərin birində
müəllim kimi işləyəcəksən, hətta məni tapşırtmışdı da. 1997-ci ilin oktyabrında
atam rəhmətə getdi və mən 5-6 ay evdə işsiz oturdum. Daha sonra Lənkəran
Teatrında işləməyə başladım. İndiyə qədər çox qınaq obyektinə tuş gəlmişəm. İllər
hər şeyi yoluna qoydu. Ailəm mənə dedi ki, biz razıyıq, sən get dükanda satıcı işlə,
ancaq teatrda işləmə. O illər nələr çəkdim bir allah bilir. Mənim üç bacım
müəllimədir, onların təhsil sistemində çəkdikləri çətinlikləri görürəm.
Düşünürəm ki, mən düz yoldayam. Mən müəllimə ola bilməzdim. Qorxuram 30
şagirdin taleyini öz üzərimə götürüm. Onları mənən şikəst edə bilərəm.
- Zamanında sizi qınayanlar bu gün teatra gəlib sizi alqışlayırlarmı?
- Əlbəttə. Hər dəfə bacılarım
mənə zəng vurub uşaqları üçün tamaşanın olub olmadığını xəbər alanda zarafatca deyirəm ki, sizə mənim tamaşalarıma
gəlmək olmaz (gülür).
-
Yerli seriallarımıza və filmlərimizə necə, baxırsınızmı? Onlar sizi qane
edirmi?
- Çox adam deyir ki, mən Azərbaycan
kanallarına, seriallarımıza baxmıram. Ancaq mən açığını deyim ki, baxıram. Çünki
bugünkü seriallarda tələbə yoldaşlarım, iş yoldaşlarım çəkilir. Onları ekran
vasitəsi ilə izlədikdən sonra zəng vurub təbrik edirəm. Onların inkişaf
etdiyini görəndə sevinirəm. Nə üçün başqasının sevincinə şərik olmayım? Misal
üçün, teatrımızın kollektivinin bir hissəsi "Günəşim ol” serialında çəkilirlər.
Onları izlədim, işə gəlib hamısının üzünü öpüb təbrik etdim. Bugünə kimi çalışmışam ki, sənətdə çirkaba batmayım. Çünki
mənim atam mənə halallıq verməyib. Onun ruhu daim məni izləyir. Bu günə qədər ailədə
gördüyüm o tərbiyəni nümayiş etdirirəm. Rayona gələn gündən Lənkəran televiziyasında,
teatrında davamlı olaraq çalışmışam. Düşünməmişəm ki, cavan qızam, özümə fikir verməliyəm.
Hər zaman fikirləşmişəm ki, çalışıb evə pul aparmalıyam. Atam rəhmətə getmişdi,
kiçik bacım universitetdə təhsil alırdı,
qardaşım məktəbi qurtarmamışdı və onun ən pis dövrü idi. Ailəni mən saxlamalı
idim. Başım o qədər qarışdı ki, onda ayıldım ki, Lənkəranda aparıcı kimi tanınıram.
Bugünə qədər öz namusumla yaşamışam. Adımın qarşısında başqa söz dedizdirməmişəm.
Mənim bircə var-dövlətim var o da təmiz əxlaqımdır. Bir də hər zaman qardaşımı düşünürəm
ki, sabah mənim tabutumun altına qürurla girsin. Deməsin ki, yaxşı ki, öldü, canım
qurtardı. Mənə deyirlər, belə şeylərə fikir vermə, həyatını yaşa. Ancaq rayon yerində
qadının öz həyatını yaşaması mümkün deyil. Mən ölən günümü düşünürəm. Köhnə fikirli
insan da deyiləm. Heç nə bugünkü zamanda məni təəccübləndirə bilmir. Ancaq özüm
özümü çərçivəyə salmışam.
-
Ötən illərə boylananda nəyin peşimançılığın keçirirsiniz?
- O zaman peşmançılıq hiss keçirmişəm
ki, Allah mənə şans verib, bəndələr onu mənim əlimdən alıb. Mənim düşmənim yatmır
ki, mən rahat olum. Bütün yaş dövrlərimdə sevənim olub, indi də var. Ancaq
hansısa qüvvə məni onlardan uzaq salır.
Mən teatrı sevdim, öz
istəyimlə gəldim. Ailə qurmamağımda qətiyyən teatrın günahı yoxdur.
-
Bir neçə ay əvvəl qəza keçirdiyinizi eşitdik. İndi vəziyyətiniz necədir?
- İki ay bundan əvvəl
Xınayaxdı qrupumuzun qızları ilə bir məclisə gedirdik. Yolda böyük bir qəza
keçirdik. Maşında qabaqda oturan 20 yaşlı qız dünyasını dəyişdi. O, qız bir ailənin
gözünün ağı-qarası tək övladı idi. Elə hey düşünürdüm ki, anamın 4 qızı var idi,
niyə məni yox, Allah onun canını aldı? Tanrım hər hansı bir yaxşı əməlimə görəsə
canımı bağışladı. Mən orda ölə də bilərdim. O gündən sonra taleyimdən heç zaman
gileylənmirəm. Qəza keçirdiyim maşının şəkillərini görəndə dəhşətə gəldim. O maşından
sağ çıxmaq qeyri-mümkün bir şeydir. Bundan sonra heç zaman Allaha üsyan etmərəm.
-
Teatrda çalışdığınız 19 il ərzində teatrda müxtəlif obrazlar canlandırmısınız. Ürəyinizdə
qalan hər hansı nisgilli bir obraz varmı?
- Azərbaycan teatr tarixini,
dahi sənətkarlarımızın səhnə həyatı ilə bağlı yazıları mütəmadi şəkildə oxuyuram.
Onların şəkillərini görəndə özümə sual edirəm – görəsən, mən də aktrisayam? Mənim
öyrənəcəyim çox şey var. Bioqrafiyama nəzər yetirsəniz görərsiniz ki, orada nə Hüseyn
Cavid, nə də Şekspir var. Mənim oynayacağım çox rollar var. Bəlkə də çoxusuna gecikmişəm.
Əslində "Mən aktrisayam” sözünü deməyə belə qorxuram. Nə olsun ki, 19 ildir
teatrda çalışıram. Çünki aktrisa ağır məsuliyyətdir.
-
Bu gün teatra gələn gənc nəsil bir obraz canlandırandan sonra özlərinə "peşəkaram”
deyirlər. Sizcə bu nədən irəli gəlir?
- Mən böyük məktəb keçmişəm.
Hələ də bu sənətdə piyadayam. Mənim atlı olmağıma uzun bir müddət var. Deyirəm ki,
bəlkə sabah hansısa məqamda mənə hansısa rol verilər, birdən nəyisə bacarmaram.
-
Bu gün hansı aktyor-aktrisanı danışdırırsansa, hamısı qonorardan şikayət edir. Bəs
siz necə?
- Heç kim məni məcbur etməyib
ki, mən bu sənətə gəlim. Mənim geriyə yolum yoxdur. Bu sənətə valideynimin sözündən
çıxıb gəlmişəm. Hansı teatrda maaşın az oldğuna görə aktyorlar ərizə verib işdən
çıxıb? Ağlayıb-sızlamağın heç bir mənası və çarəsi də yoxdur. Sevib gəlmişəmsə,
dözməliyəm. Artıq öz taleyimlə razılaşmışam. Mətbuata çıxıb ağlayıb sızlamaqla
özlərini nüfuzdan salırlar. Əksinə, bir ailənin sirrini gəlib mətbuata demək düzgün
deyil. Teatr da mənim ailəmdir, onun sirrini nə üçün yayım? Düzdür müstəqilliyin
çətin illərini yaşamaq bizim taleyimizə düşdü. Teatra gələn gündən hər zaman rəhbərlikdən
hörmət görmüşəm. Rəhmətlik Elşad Zeynalovun dövründə məni çox incidiblər. O dövrü
xatırlamaq istəmirəm. Ancaq İslam Həsənov hər kəsi yerində oturtdu. Yeni direktorumuz
Tofiq Heydərovdan özümə qarşı dəstək və etimad görürəm. Rəhbərliyimizə də, baş rejissorumuza
da minnətdaram ki, mənə dəstək olurlar. Onlar da mənim qara qaşıma, qara gözümə
aşiq olub dəstəkləmirlər. Görürlər ki, mən vaxtında işə gəlirəm, obrazlarımın
öhdəsindən gəlirəm. Mənim nə gözəl qarderobum,
nə dəbdəbəli evim yoxdur. Məni hörmətli edən işə məsuliyyətim və dürüst olmağımdır.
-Siz Lənkəran tamaşaçıları tərəfindən kifayət qədər sevilirsiniz. Amma insanlar
arasında olduğunuzdan bunun fərqində deyilsiniz.
- Mənim çörəyim Lənkərandadır.
Mən qəzaya düşən gün tanımadığım bir insan
mənim simamı tanıyıb xəstəxanaya aparmışdı. Mənim çiyinlərim, qollarım sınmışdı.
Şok vəziyyətində idim. Hamı təəccüblü qalmışdı. Orada başqa iki qız da var idi.
O, məni tanıyıb xilas etmişdi. Yəni deməyim odur ki, Lənkəran camaatının mənə etdiyi
hörməti heç zaman itirmərəm.
-
Aynur xanım, son olaraq yeni mövsümdən nələr gözləyirsiniz?
- Hər il yeni mövsüm
başlayanda dua edirəm ki, "Allahım sən mənə can sağlığı ver, bir gün də olsun
işdən qalmayım, hər gün səhər işə gəlim, axşam da evimə gedim”. Mövsümü Bəhram
Osmanovun quruluş verdiyi "Əsrlərin harayı” tamaşası ilə açdıq. Orada Mandananı
oynadım. Hazırda teatrımızın baş
rejissoru Tural Mustafayevin quruluşunda "Üç nəfər yellənçəkdə” adlı
tamaşada rol almışam. Bir də Gümrah
Ömərin quruluşunda hazırlanan"Hacı Qara” komediyasında Sonanı canlandıracağam
və o tamaşaların məşqləri gedir.
Xəyalə Rəis