“Ağlımın yox, ürəyimin səsinə qulaq asıram” - Debüt
O, Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin
SABAH-ının sabaha boylanan bir ümididir. 20 yaşı olsa da, səhnəyə, səhnə də ona
yaraşır. Hələ yolun başındadır, aktrisa olmaq iddiasındadır. Universitetin
SABAH-ı ilə bu arzusuna addım-addım irəliləyir. Ailəsinin buna razılığı olmasa
da, qarşısına qoyduğu hədəfə doğru yol qət edir. Bu yol hər nə qədər çətin,
enişli-yoxuşlu olsa da, bütün bunlar gözünü qorxutmur. Deyir ki, səhnə onun
üçün müqəddəs bir yerdir. Yetər ki, orada özünü ifadə edə bilsin. Müsahibimiz
SABAH-ın 3-cü kurs tələbəsi Fidan İsmayılovadır.
Fidanı ilk dəfə Səda Tədris Teatrında rejissor Gümrah Ömərin
quruluşunda hazırlanan "Hərə bir qəhrəman oldu” tamaşasında görmüşdüm. Sarı
saçlı, ala gözlü, bəyaz bənizli, incə, narın bir qızdır. O, bu tamaşada Dilbər
obrazına can vermişdi. Və mən "Debüt”ümü tapmışdım.
- İncəsənətə marağınızın
yarandığını nə zaman hiss etdiniz?
- Uşaqlıqdan bu sənətə böyük marağım var idi və köhnə filmlərə baxanda
bu həvəsin məndə daha da arıtdığını hiss edirdim. Gələcəkdə özümü aktrisa kimi görsəm
də, bunu ailəmdən gizlədirdim. Çünki bilirdim ki, onlar mənim bu istəyimə qarşı
çıxacaqlar. Cəmiyyətimizdə aktrisalara münasibət heç də birmənalı deyil. Məhz
bu səbəbdən evdə mənim bu sənətə yiyələnməyimi istəmirdilər. 11-ci sinfi bitirəndə,
artıq qərarımı versəm də, bu qərarı anama deməyə çəkinirdim. Dayım mənimlə söhbət
edəndə son qərarımı soruşdu və mən məhz aktrisa olmaq istədiyimi bildirdim. Düzdür,
anam buna qarşı çıxsa da, dayımın dəstəyi sayəsində mən İncəsənət Universitetinə
qəbul oldum.
- Bəs ailəniz hansı peşə sahibi
olmağınızı istəyirdi?
- Bizim ailədə hər kəs müəllimdir, tək nənəm həkimdir. Anam istəyirdi
ki, mən də müəllim olum. Ancaq mənim bu sənətə heç bir marağım yoxdur.
- Adətən gənclər daha çox rejissorluğa
üstünlük verirlər. Çünki yaradıcı heyəti idarə etməyin daha yaxşı olduğunu
düşünürlər.
- Mənim də rejissorluğa marağım vardı, ancaq mən bunu idarə etmək
kimi qiymətləndirmirəm. Bir neçə ssenari də yazmışdım, nələrsə çəkməyə çalışsam
da, ürəyimcə olmadı. Sonra gördüm ki, aktrisa olsam, özümü səhnədə daha rahat idarə
edə və hisslərimi daha aydın şəkildə ifadə edə bilərəm. Səhnəyə çıxdım və məndə
səhnəyə böyük bir sevgi yarandı. İstəyirəm ki, bütün günü səhnədə olum. Çünki səhnəni
hiss edirəm. Bunun üçün də "teatr-kino aktyorluğu” ixtisasına qəbul oldum.
Hazırda dosent Fikrət Məlikovun kursunda təhsil alıram.
- Bu təhsil olacağında
özünüzün hansı xüsusiyyətlərinizi aşkara çıxardınız?
- Universitetə daxil olanda danışıq qabiliyyətim o qədər yaxşı deyildi.
İndi səhnə danışığı müəllimimiz Nadir Hüseynov və Mehriban Zəkizadənin səyləri nəticəsində
hiss edirəm ki, aydın şəkildə fikrimi izah edə bilirəm. Əvvəl özünəqapalı biri idim.
Hətta bir müddət elə düşünürdüm ki, kənardan insanlar mənə baxır deyə, çölə
çıxmayım. Universitetdə müəllimlərimin və çevrəmin sayəsində bu mərhələdən rahatlıqla
keçdim və komplekslərimi aşdım. Tamaşaçı qarşısına çıxdıqdan sonra komplekslərim
yox oldu.
- Xarici görkəminiz tipik azərbaycanlı
xanımı təsiri bağışlamır. Sizdə daha çox Avropa xanımlarının ab-havası var. Yəqin
ki, bu, gələcəkdə qurulacaq tamaşalarda müəyyən obrazları oynamaqda sizə daha
çox yardımçı olacaq.
- Xarici görkəm baxımından avropalılara xanımlarına oxşadığımı, demək
olar ki, hər kəs deyir. Amma mən bunun fərqində deyiləm və fərqlənməyi də sevmirəm.
Xarici görünüşümlə deyil, canlandırdığım obrazlarla fərqlənməyi sevirəm. Misal
üçün, sonuncu dəfə "Otello” tamaşasında Dezdomona obrazını canlandırdım və bu obrazdan
çox şey öyrəndim.
- Dezdomona sizin
xatirənizdə necə bir obraz kimi qaldı?
- Dezdemona mənim üçün təmiz sevginin, paklığın, saflığın ən bariz nümunəsidir.
O, həyata tamam başqa gözlə baxır. Pis niyyətlər, mənfi enerji ondan tamamilə kənardır.
Dezdemonanın saflığı mənə çox toxunurdu. Bundan qabaq Fikrət Məlikovun rejissorluq etdiyi "Dəli yığıncağı” tamaşasında
Məşədi Zeynəbi canlandırmışdım. O obrazın da özünəxas xüsusiyyətləri vardı.
Ancaq Dezdemona mənim xatirəmdə böyük izlər buraxdı.
- SABAH qrupunun 15-20 mart tarixlərində Rusiya Teatr Sənəti
İnstitutunda "QİTİS - ustad dərsi” adlı festivalda iştirakı böyük əks-səda
doğurdu. SABAH qrupunun orada təqdim etdiyi "Otello əfsanəsi” tamaşası çox
bəyənilmişdi. Sizin səfər təəssüratlarınız
maraqlıdır.
- Festivalda Azərbaycan,
Özbəkistan, Qazaxıstan, Moldova, Belarus və Ermənistanın teatr məktəbləri
iştirak edirdi. Açığı, səfərə gedəndə içimdə qorxu hiss vardı. Tamaşamızın
qəbul edilib-edilməyəcəyini düşünürdüm. Ancaq o ab-havanı görəndən sonra həyəcanlanmağa
ehtiyac olmadığını gördüm. Səhnəyə çıxanda qətiyyən Fidan olduğumu xatırlamadım.
Tamaşaçılar tamaşanı izlədikdən sonra xoş sözlər dedilər. Gördük ki, biz heç də o teatrın
tələbələrindən geri qalmırıq. Müəllimlərimizdən öyrəndiyimiz biliklər onlardan
artıqdır ki, əskik deyil. Əslində Moskvada bu tamaşanın bu qədər yüksək qiymətləndiriləcəyini
gözləmirdim.
- Gələcəkdə hər hansı bir teatrda
işləmək istəyərsinizmi?
- Əlbəttə... "Otello” tamaşasından sonra Akademik Dram Teatrından dəvət
alsam da, anam razılıq vermədi. O istəmir ki, mən teatrda çalışım. Amma mən özümü
yalnız teatrda görürəm. Son bir ilim qalıb. Nə etsəm, bu bir il ərzində edəcəm.
Magistraturanı qazanıb, təhsilimi burada davam etdirmək istəyirəm.
- Hədəfləriniz nələrdir?
- Öz istəyim üzrə davam etsəm, təbii ki, Azərbaycan teatrını beynəlxalq
arenada təmsil etmək istəyərəm.
- Bəs Hollivud, məşhurluq?
- Hollivuda getmək, orda filmə çəkilmək kimi hədəflərim yoxdur. Maraqlı obrazlarla səhnəyə çıxmaq istəyirəm.
Təbii ki, hər kəs məşhur olmaq istəyir. Ancaq baxır, kim necə məşhur olur. Mən
məşhur olmaqdan çox hörmətli, insanların sevdiyi, dəyər verdiyi biri olmağa
üstünlük verərdim. İstəyirəm ki, tamaşalarımla izləyicilərə nəsə ötürə bilim. Bir
müddət qısametrajlı filmlərdə, reklamlarda oynamışam. Ancaq orada səhnədə
aldığım o həzzi ala bilməmişəm.
- Teatr əziyyəti çox, maaşı az
olan bir sahədir. Yəqin ki, gələcək üçün bunları düşünmüsünüz.
- Əlbəttə ki, bütün bunların hamısını nəzərə almışam. Ümid edirəm ki,
getdikcə bizdə aktyorlara, teatr cameəsinə də dah çox dəyər veriləcək.
Dünyadakı teatr prosesini izləyirəm. Onlarda aktyorlara verilən dəyəri görürəm və
müqayisə belə edə bilmirəm.
- Müasir gənclər daha ağıllıdır.
Misal üçün, harda daha çox pul var, ora meyl
edirlər.
- Mən ağlımın yox, ürəyimin səsinə qulaq asıram. Bilirəm, teatrda işləsəm,
maaşım çox az olacaq, bəlkə də o maaşla dolana bilməyəcəm.
- SABAH sizə nə qazandırır,
sizi digərlərindən nə ilə fərqləndirir?
- SABAH bizi təkmilləşdirir, yetişdirir. Hər şey bizim özümüzdən asılıdır.
Öz üzərimizdə çalışmalıyıq ki, onların bizdən istədiklərini verə bilək. Misal üçün,
götürək sonuncu layihəmizi. Moskvaya getdik, orada dünyaca məşhur bir teatrı gördük,
özgüvənimiz artdı. Teatr prosesi ilə daha yaxından tanış olduq. Bu proseslə tanışlığı
isə bizə SABAH yaratdı. Digər qruplarda auditoriyamız böyük idi, bu da bizə nəyisə
mənimsəməmizdə maneçilik törədirdi. Ancaq burada 8 nəfərik. Müəllim hər kəslə tək-tək
işləyir və mən burada daha çox şey öyrənirəm. SABAH qrupuna keçdiyim üçün heç peşman
deyiləm. Hətta sevinirəm ki, universitetimizin SABAH-ındayam.
- Kumiriniz kimdir?
- Əslində bir çox filmləri, tamaşaları izləyirəm. Ancaq oradakı
aktyorlar kimi oynamamağa çalışıram. İstəyirəm ki, hər kəs məni filankəs kimi oynayan
aktrisa deyil, özü kimi oynayan Fidan kimi tanısın. Bu gün seriallara baxanda görürük
ki, bir aktrisa bir serialda necə oynayırsa, digər seriallarda da eynən, burdakı
kimi oynayır. Hətta bu, türk filmlərində də elədir.
- Səhnə sizin üçün nə deməkdir?
- Mənə görə səhnə müqəddəs bir məkandır. Çünki səhnə insanı heç zaman
aldatmır. Orda sən nəsənsə, osan. Tamaşaçı ilə birbaşa əlaqə qurmaq üçün səhnə müstəsna
rol oynayır. Teatr səhnəsi insana insan olmağı öyrədir. Bir insan gəlib tamaşada
özünü görürsə, düşünür ki, mən kənardan belə görünürəm.
- Gənc bir aktrisa kimi hər
hansı bir teatrda işləməyə başlasanız, orada ilk olaraq nəyi dəyişmək istəyərsiniz?
- Bizim teatrlarımızın peşəkar, sənətinin sirlərinə dərindən yiyələnmiş
aktyorları var. Ancaq indiki aktyorların bəzilərində duyğu yoxdur. Misal üçün, mən
bir çox tamaşalara baxıram və o enerjini onlardan ala bilmirəm. Tutaq ki, adi bir
tamaşaya baxıram, fasiləni gözləyirəm ki, bitsəydi, durub gedərdim. Ancaq Fuad Poladovun
oynadığı tamaşaya baxanda fasilədə belə oturub fikirləşirəm ki, ikinci seans olsaydı,
tamaşanı yenə izləyərdim. Universitetdə tələbə həmkarlarımın oynadığı, hazırladığı
elə tamaşalar var ki, onları sevərək izləyirəm. Hətta bu tamaşaları peşəkar səhnədə
göstərilən tamaşalardan daha maraqlı hesab edirəm.
Xəyalə Rəis