Özümü Selincerin ruh əkizi sayıram
"Kaspi”
qəzeti dünyaca məşhur İranlı yazıçı Mustafa Məsturun Türkiyənin "Kültür atlası”
dərgisi üçün yazar Zeynəb Özələ verdiyi müsahibəni təqdim edir:
– "Mümkün olanın ən yaxşısı” adlı kitabınızı tərcümə edərkən olduqca
təsirləndiyimi etiraf etməliyəm. Aylarla kitabdakı obrazlarla yaşadım.
Yazıçılıq macəranız necə başladı?
– "Mümkün olanın
ən yaxşısı”nda bir yerdə deyirəm ki: "Həyat heç də planlaşdırdığımız kimi
olmur”. Bu, mənim həyatıma da aiddir. Balaca vaxtı yazmağı və sözləri çox
sevərdim, sanki sözlərlə yaşayırdım, amma yenə də heç vaxt yazıçı olmaq barədə
düşünməmişdim. Əslində, film çəkmək istəyirdim. Hətta ilk gənclik illərimdə
bir-iki qısa film çəkib mükafat da almışdım. Lakin qısa müddətdə bu işin mənim
üçün uyğun olmadığını anladım. Film çəkmək üçün diribaş olmaq lazım idi. Mən
isə uşaqlığımdan bəri özünəqapanıq və utancaq idim. Hələ də eləyəm. Bundan
sonra tərki-dünya ruhuma uyğun yazmağı sınamaq qərarına gəldim. Əvvəllər
hekayələrimin çap edilməsi belə məni utandırırdı. İndi isə nadir hallarda bu hissi
keçirirəm. Amma fikrimcə, yazmaq film çəkməkdən daha asandır. Ən azından bir
qrup insanla işləmək məcburiyyətində olmursunuz. Yazmaq üçün bir az sakitlik, yalnızlıq
və bir neçə səhifə kağız kifayət edir.
– Daryuş Şayeqan Prustu, Qonkur qardaşlarını, Sen Simonu, Floberi
təqlid edə-edə özünəməxsus bir üslub formalaşdırdığını dilə gətirmişdi. Bu
metod haqqında siz nə düşünürsünüz? Və sevdiyiniz yazıçılar kimlərdir?
– Yer üzündə yaşayan milyardlarla
insan arasından bir-birinə bənzər iki nəfər tapa bilməzsiniz. Hətta əkizlər
belə fərqlənir. Yəqin bu keçmişdə də belə olub. Ehtimal ki, gələcəkdə də dəyişməyəcək.
Bunları qeyd etməklə demək istəyirəm ki, təbiət iki insanın tamamilə bənzər
olmasını istəmir. Sənətin özəlliyi də fərdiliyindədir. Təqlidlə o fərdilik yoxa
çıxır və yaranan şey artıq sənət olmur. Təbii, bəzi adamların zehni, ruhi və
hissi oxşarlığına təqlid deyə bilmərik. Amerikalı yazıçı Selinceri çox sevməklə
kifayətlənməyib, bənzər şeylər barədə düşündüyümüzə də inanıram, amma heç vaxt
onu təqlid etmək istəmərəm. Polşalı rejissor və ssenarist Kyeslovskini də çox
sevirəm, ancaq onun üslubunu təqlid etmərəm. İkisi də mənim hekayələrimi oxusaydılar
bəyənərdilər, amma əminəm; heç biri məni təqlid etmək istəməzdi. Bunu "ruh
əkizliyi” adlandıra bilərik. Mən də özümü Selincerin, Kyeslovskinin ruh əkizi
sayıram.
– İlk hekayəniz olan "Şiraz”ın ithaf hissəsində müxtəlif qəzalarda
ölən uşaqlıq dostlarınızı nəzərdə tutaraq belə deyirsiniz: "Əslində, bu
hekayəni – əllə işlənmiş hədiyyə kimi – uşaqlıq dostlarım Əsi, Rəsul və Aydiyə
ithaf eləyəcəkdim, amma sonra fikrimdən
daşındım. Hekayələrin dəyəri ilə bağlı həmişə narahat olmuşam. Elə bu davranışın
altında yatan kobud, axmaqca özündənrazılığa görə də sonra fikrimi dəyişdim. O
fikrə gəldim ki, onların ölümünə hekayə ithaf etmək, mənim sağ qalmağımla
öyünməyim mənasına gəlir. İllər sonra bu üç dostuma "divar arxası”ndan belə
səslənmək istəyirəm: "Uşaqlar, sizin üçün bu qədər çox darıxacağımı heç
fikirləşməmişdim...”. Təsirlidir... Doğurdan da, Aydi, Əsi və Rəsul uşaqlıq
dostlarınızmı idi və sonları hekayədəki kimi oldumu?
– Sanki uşaqlığım çox uzun keçib
Macəra dolu və aktiv. İndiki uşaqlar kimi evdən məktəbə, ana-atayla kinoteatra,
ya da restorana gedib, bir istixanadakı kimi böyümürdük. Uşaqlığım xurma və tut
ağaclarının təpəsində, yan-yörəsində keçib. Pişiklərlə, küçədə futbol
oynamaqla, həyəcan, qorxu və macəralarla iç-içə. Yoxsulluq və səfalət içindəydik,
fəqət çox yaxşı dostlarım var idi. Bəzisi sonradan oğru və qaçaqmalçı oldu,
bəzisi də Avropa və Amerikaya immiqrant kimi getdi, bəziləri də müharibədə
öldü. Əsi, Rəsul və Aydi dostlarım olmasalar da, bütün uşaqlıq dostlarımın
simvollarıdırlar. Daha öncəki hekayələrimdə də Əsi, Rəsul və Aydidən dəfələrlə
bəhs etmişəm.
– Mühəndis olmağınız hekayə yaradıcılığınıza təsir edirmi?
– Fizika və riyaziyyatla tanışlıq
zehni məntiqli və sistematik formaya salır. Hekayə qurmaq üçün əvvəlcə süjet
lazımdır. Mən də yazmamışdan əvvəl həmin süjeti planlaşdırıram. Hekayənin
quruluşunu, xarakterləri və detalları müəyyənləşdirirəm, hətta bəzən hekayədəki
mühiti memarlıq baxımından da ətraflı təsvir edirəm. Hekayəni fiziki və duyğu
şəklində beynimdə canlandırmadıqca yazmıram.
– "Tehran” hekayənizdə müxtəlif ölkələrdə yaşayan uşaq və nəvələrinə
görə yalnız qalan yaşlı qadının həyəcanlarını, narahatlıqlarını çox gözəl əks
etdirmirsiniz: "Eskalatora hər dəfə minəndə, ayağını kəndirbaz kimi diqqətli və
ehtiyatlı şəkildə pilləyə qoyurdu... Yeməkdən sonra oturacağından qalxıb eləcə
tərpənmədən masanın arxasında dayandı. Dənizin ortasında, ən adi bir hərəkətlə
alt-üst olacaq qayığın ağırlıq mərkəzində durmuş kimiydi...” Bir az da
dünyasını dəyişmiş ananızla münasibətlərinizdən danışardınız...
– Dediyim kimi özünəqapanıq
biriyəm və sosial həyatdan uzağam. Yəqin buna görə kişilərdənsə qadınlara,
onların problemlərinə, ruh hallarına və fikirlərinə daha yaxınam. Onsuz da,
yaşlı qadın və kişiləri çox sevirəm və onlarla saatlarla söhbət edə bilərəm.
Məsələn, anam sağ olanda onunla çox danışardım. Adətən, onun üçün çox önəmli,
mənim üçün isə elə də vacib olmayan mövzulardan...
– Bu kitabınızdakı ən fərqli hekayəniz "Bəndər Ənzəli”dir. Siz bir
obrazı eyni zamanda üç fərqli xarakterdə, bambaşqa həyatlarda, bir aşiq kimi
yaratmısınız. Əslində, bu üç eyni insan fərqli talelər yaşayır, amma "Bəndər
Ənzəli”də qarşılaşdıqları zaman özlərini güzgüdə bir başqasının gözüylə görmüş
kimi olurlar. Qəribə quruluşdur. Bu hekayəniz haqqında nə fikirləşirsiniz?
– Hekayələrimi şərh etmək,
fikrimcə, heç də yaxşı bir şey deyil. Sadəcə "Bəndər Ənzəli” zahirən aşiqanə
bir hekayə kimi görünsə də, əslində, müharibə əleyhinə hekayədir. Əgər müharibə
olmasaydı, hekayənin qəhrəmanı o üç sevgi dolu həyatdan, hətta həyatlardan
birini yaşayacaqdı, amma 17 yaşında müharibədə öldüyü üçün bu fərqli həyat
seçimlərini itirir. Terrorda, ya da müharibədə ölən hər gənc, əslində, onu
gözləyən həyatın təbii ləzzətlərinə çata bilmir. Hər gün dünyanın dörd bir
yanında minlərlə gənc hədər yerə həyatın gözəlliklərindən məhrum olur. Mən
bunları nə vaxtsa bir yerdə hayqırmaq istədim və "Bəndər Ənzəli” hekayəsi tam
da o yer idi...
– Kinematoqrafiya ilə maraqlandığınızı söylədiniz. Ən son hansı filmi
izləmisiniz? Ən sevdiyiniz rejissorlar kimlərdir?
– Filmləri çox sevirəm, amma,
sözün əsl mənasında, bəyəndiyim filmlərin sayı azdır. Ən son "Üç Billboard
Ebbing Çıxışı” və "Mission”u bəyənərək izlədim. Ayrıca şiddət əleyhinə olan
Mike Leighin filmlərini də sevirəm. Richard Linklaterin "Gün Çıxmadan, gün
batmadan və gecə yarısından öncə” seriyasını və xüsusilə Funny Gamesi ilə
Michael Hanakeyi çox sevirəm. Spilberqin "Şindlerin siyahısı”, "Sıravi Rayanı
xilas etmək” filmləri də olduqca yaxşıdır. Kyeslovski filmlərini də hədsiz
sevirəm və çox izləmişəm. Bir neçə il əvvəl Yılmaz Güney haqqında yazılmış
"Yol” adlı kitabı İngiliscədən Farscaya tərcümə etmişəm. "Yol”u izləmişdim və
bəzi səhnələrini hələ də xatırlayıram. Yazı üslubumu formalaşdırmağımda kinonun
təsiri olduğu qənaətindəyəm. Bu, dünyagörüşü qazanmağıma, təəssüratlar və
təsvirə önəm verməyimə səbəb oldu. Bir yandan da bəzi səbəblərdən hekayələrimi
bəyaz pərdədə görmək kimi bir həvəsim yoxdur.
– İrandan xarici ölkələrə sənətçi axını var. Lakin mühacirət etsələr də,
farsca yazmağa davam edirlər. Sizcə, mühacirət dönəmində ortaya daha yaxşı
mətnlər çıxırmı? İranda yaşayan bir yazıçı kimi özünüzü təzyiq altında hiss
edirsinizmi?
– Məncə, yazıçılar İrandan ayrılıb
fərqli ölkələrdə məskunlaşdıqdan sonra ədəbi güclərində bir zəifləmə müşahidə
olunur. Bir səbəbi, yazdıqlarının bu cəmiyyətdə kök salmış olmasıdır. Torpaqdan
ayrılan kök quruyur. İrandan köçdükdən sonra ruhən daha rahat olan bir yazıçı
tanımıram. İranda isə senzura var. Bəzi qiymətli əsərlər işıq üzü görmür, ya da
orijinalının təhrif olunmasına gətirib çıxaran bəzi müdaxilələrdən sonra çap
edilir. Keçən il çap prosesindəki son romanımdan ("Eşq və digər şeylər”) bəzi
bölümləri çıxartmağımı istədilər. Mən də qəbul etməyərək mediada etirazımı ifadə
edən bir açıqlama verdim və dedim: "Əgər Mədəniyyət və İslami-İrşad Nazirliyi
kitabımın çap olunmasına icazə verməsə onu tərcümə etdirib xaricdə yayımlayacam”.
Bir neçə gün sonra həmin nazirlik kitabın çapına razılıq verdi. Bəzi adamların
müəyyən kürsülərdə əyləşib şəxsi meyarları əsasında hansısa kitabın çapına
icazə verib-verməməsi ilə razılaşmaq olmaz.
Türkiyə türkcəsindən uyğunlaşdıran: Cahanxanım
Seyidzadə