“Xəyallarım hədəflərimdən böyükdür”-Debüt
Uşaq
yaşlarında demək olar ki, hər gün filmə baxırmış. Həm də izlədiyi filmlərdə
aktyorlara həsəd aparırmış. Artıq zaman keçir, yaş artır və peşə seçimi
haqqında düşünməyə başladığında isə, qərarına bu sevgisi təsir edir. Bu gün o,
Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin 3-cü kursunda, aktyorluq sənəti fakültəsində
təhsil alır. Bu yaxınlarda isə Akademik Milli Dram Teatrında "Buratino” tamaşasında
Pyero rolunu canlandırdı. "Pyeronu oynayanda, düzü, çətinlik çəkdim.
Çünki o rolun mənim xarakterimə uyğun olmayan tərəfləri var” deyən müsahibimiz
20 yaşlı gənc aktyor Elsevər Rəhimovdur.
- Teatrda ilk rolunuz "Buratino”
tamaşasında Pyero oldu. Bu, universitetdən kənar ilk işiniz idi?
-
Bir-iki
filmdə kiçik rollarım olub. Bir də "Buratino”dan əvvəl "Əsa” Teatrında
oynamışam.
- Bu gün gənc aktyorların gəlirdən
dolayı daha çox filmlərə, seriallara üz tutduğunu görürük. Siz teatrdasınız,
niyə teatr?
-
Aktyorların gəlir məsələsini düşünməsi normaldır, çünki yaradıcılıqla bərabər, həm
də özünü, ailəsini dolandırmağı bacarmalıdır. Mənə gəldikdə isə, uşaqlıqdan
kino sahəsinə marağım yaranmışdı. Universitetə qəbul olanda, bu sənəti seçəndə
də istəyim film sahəsinə gəlmək idi. Seriallarda, filmlərdə oynamaq istəyirdim.
İndi filmlərdə yox, teatrda olmağımın səbəbi bu sahədə daha çox təkliflə
qarşılaşmağımdır. Yəni, kinolarla bağlı qarşıma belə bir şans çıxmayıb. Əgər elə
imkanlar olsaydı, təbii ki, dəyərləndirərdim. "Teatrı istəmirəm” demək də düz
deyil, amma istəyim daha çox kino ilə bağlı olub.
- Tamaşaçı qarşısında ilk çıxışınız
yəqin ki, universitetdə olub. Bu hansı rol idi?
-
İlk dəfə birinci kursda universitetdə bir tamaşada oynadım. Bir dəfə də
dostumuzun kurs işində səhnəyə çıxmışdım. Çox da böyük işlər olmadığı üçün
onları peşəkar sənətdə ilk rolum kimi qiymətləndirmirəm. İlk böyük işim kurs
tamaşamızda olub. Mən Məmmədsəfa müəllimin tələbəsiyəm. O, bizimlə imtahan işi
olaraq Ə.Haqverdiyevin "Yeyərsən qaz ətini, görərsən ləzzətini" əsəri
əsasında "Qara oyun" adlı tamaşa hazırladı. Mən orda Mirzə Heydər
rolunu canlandırdım. İlk rolum onu saya bilərəm.
- Hələ ilk addımlarınızı atırsınız,
bəs həyəcan necədir? İlk vaxtlar yəqin ki, çox olar...
-
Universitetə qəbul üçün qabiliyyət imtahanı verənə qədər mən heç vaxt
auditoriya qarşısında çıxış etməmişdim. 15-20 nəfərin qarşısında belə hər hansı
bir çıxışım olmamışdı. İlk dəfə qabiliyyət imtahanında səlahiyyətli şəxslərin
qarşısında öz bacarığımı göstərdim. Onda həyəcandan ürəyim yerindən çıxacaqdı.
Həddindən artıq kompleksim var idi. Həmçinin ilk tamaşamızda da çox həyəcan
olduğunu deyərdim. Həyəcandan tər-su içində idim. Tərin bir azı işləməyə görə
olurdusa, bir azı da həyəcandan dolayı idi. Amma birinci kursun yarısında artıq
hiss etdim ki, komplekslərim yavaş-yavaş gedir. Həyəcan əsasən kompleks olanda
yaranır. Zamanla kompleks də azalır, həyəcan da. Amma kompleks həyəcana nisbətən
daha çox azalır. İndi də universitetdə kurs tamaşalarımızı oynayırıq, birinci
kursla müqayisə edəndə görürəm ki, həyəcan xeyli azalıb. Amma həyəcan tam
itmir. Nə qədər desəm də ki həyəcanlı deyiləm, səhnəyə çıxanda o, öz-özünə
yaranır. Amma rolu oynamaq üçün həyəcanın öhdəsindən gəlməyə çalışıram.
- Dediniz ki, uşaqlıqdan əsas istəyiniz
kino sahəsinə gəlmək idi. Bu istək hardan yaranmışdı?
-
Uşaqlıqda ən çox maraq göstərdiyim sahə futbol idi. Amma hər an aktyorluqla
maraqlanmışam, teatrlara getməmişəm, lakin hər gün filmə baxırdım. Düzü, ən çox
xarici filmləri izləyirdim. Oradakı aktyorlara həsəd aparırdım. Amma gələcəkdə
aktyor olacağımı, film setlərində çalışacağımı heç fikirləşmirdim. Lakin yaş
artdıqca, bunları qarşıma bir növ məqsəd kimi qoydum və bu sahəyə gəldim.
- Xarici filmlərə baxıb bu sahəyə gəlmisinizsə,
deməli, iddialarınız da böyükdür.
-
Xəyallarım hədəflərimdən böyükdür. Sadəcə, bəzi reallıqlar da var ki, onları qəbul
etməliyik. Amma həmişə ən yaxşısını etməyə çalışıram, daha böyüklərini arzulayıram.
Heç vaxt əlimdəki ilə kifayətlənmirəm. Bundan sonrasını zaman göstərəcək.
- Pyero rolundan danışaq, sizin üçün
bu rolu canlandırmaq çətin oldumu?
-
Ümumi tamaşadan danışsaq, çox adama elə gəlir ki, uşaq tamaşası hazırlamaq,
orada rol oynamaq elə də çətin deyil. Mən əslində, uşaq tamaşasında iştirak etməmişdim.
Prosesi görəndən sonra bu qənaətdəyəm ki, uşaq tamaşası hazırlamaq digərlərindən
daha çətindir. Uşağın diqqətini çəkmək heç də asan deyil. Rola gəldikdə isə,
özüm ifa etdiyim üçün demirəm, adicə "Buratino” filminə də baxanda, əsərini də
oxuyanda, ən rəngarəng, ən dolğun xarakterli obraz mənə Pyero gəlmişdi. Pyeronu
oynayanda, düzü, çətinlik çəkdim. Çünki o rolun mənim xarakterimə uyğun olmayan
tərəfləri var. Əslində, çətinlik çəkməyin özü də yaxşıdır, çünki insan o çətinliyin
öhdəsindən gəlir və özünü rahat hiss edir. Rolun öhdəsindən nə dərəcədə gəldiyimi
yəqin ki, tamaşaçı deyər, amma mənə görə yaxşı idi.
- Pyeronun sizinlə üst-üstə düşməyən
tərəfləri nə idi?
-
Pyeronu çox pessimist, mübarizə aparmağı bacarmayan, cəsarətsiz, qorxaq bir
obraz kimi təhlil etmişdim. Amma mən elə deyiləm.
- Siz daha pozitivsiniz?
-
(Gülür) Yəni, dəhşətli dərəcədə pozitiv olmasam da, Pyero kimi də deyiləm.
- Aktyorlar üçün önəmli məsələlərdən
biri də rejissorlarla işləmək bacarığıdır. Rejissorlarla dil tapmaq cəhətdən
ilk vaxtlar çətinlik yəqin ki, olub.
-
Hazırda mən tələbəyəm. Rejissorla aktyor işi proseslərini çox da görməmişəm.
3-4 dəfə rejissorlarla işləmək, məncə, bu haqda fikir demək üçün kifayət qədər
təcrübə də deyil. Amma düşünürəm ki, rejissorla dost olmağı bacarandan sonra
işlər yağ kimi gedir. "Buratino”nu Əlif Cahangirli qurmuşdu. Əliflə o qədər
yaxşı münasibətimiz var ki, rejissorla ünsiyyət cəhətdən heç bir çətinlik çəkmədim.
Hər şeyi mənə izah edə bilirdi, mən də istəklərimi ona rahat şəkildə
çatdırırdım. Fikrimcə, aktyorla rejissor arasında konflikt olsa, bu, işdə özünü
göstərəcək.
- Rejissorlar fərqli aktyorlar istəyirlər.
Sizi digər gənc aktyorlardan fərqləndirən nədir?
-
Mən özümü müqayisə etməyə çalışıram. Və adətən, müqayisədə zəif tərəflərimi
tapmağa çalışıram. Məsələn, deyirəm ki, mən qarşımdakından nəyə görə pisəm, yaxud
zəifəm? Onu deyim ki, mən rolu, obrazı yaşamağa can atıram. Yəni rolu göstərməkdən
çox yaşamağa çalışıram. Yaşama sənəti mənimçün önəmlidir. Oynadığım rollarda, çəkildiyim
1-2 filmdə aktyor oyunum özümü qane etməyib. Bu, o cür anlaşılmasın ki, mən bunu
daha yaxşı bacarardım, amma belə etdim. Bilmirəm niyə, amma baxanda həmişə
deyirəm ki, filan cür etsəydim, məncə, daha yaxşı olardı. Bilmirəm bu hamıda
var, yoxsa yox, amma yaxşı xüsusiyyətdir. İnsan özünü inkişaf etdirməyə
çalışır.
- Gələcək karyeranızda özünüzü
teatr, yoxsa kino sahəsində daha çox görürsünüz?
-
Belə fikirləşirəm ki, daha çox kinonun dalınca gedəcəyəm, amma teatrı atan
deyiləm. Artıq üçüncü kursda oxuyuram, bu müddətdə teatr mənə özünü sevdirməyi
bacarıb. Kino ilə yanaşı, teatrda da davam edəcəyəm. "Kinoya daha çox istəyim
var” deməyim sizi çaşdırmasın. Teatra da həvəsim var, sadəcə, kinoya sevgim bir
az daha əvvəldən başlayıb. Uşaqlıqdan buna marağım var. Kinolarda, çəkiliş proseslərində
iştirak etmək istəyirdim.
- Həm də teatrda elə bir qüvvə var
ki, ora gedən insanları özünə bağlaya bilir.
-
Mənə görə teatrı kinodan fərqləndirən əsas məqam tamaşaçının qarşısında canlı
çıxış etməkdir. Bunun öz müqəddəsliyi var. Bəlkə də ona görə teatr insanı özünə
belə çəkir.
Xəyalə
Rəis