O bizim Kamal, Kamal Sunal…
Bir cüt hüznlü göz… Ankaradan
İstanbula… Gənc qız kimi xəyal etmədiyim
bir həyat…
Qucağında geyimlər var və parkdakı
skamyada oturub. Qorxudan tir-tir əsir. Parkın mühafizəçisi hovuza girdiyinə
görə ona qəzəblənir. O da başını yana əyib məlul-məlul dayanır.
Gözlərinə baxıram, məni görür,
eləcə donub dayanırıq. O necə ipisti və hüzn dolu baxışlardır...
Anamın dürtmələməsiylə özümü
yığışdırıram. O da məndəki dəyişikliyi görüb gülümsünür.
Hiss etdiklərimi necə izah
edim ki? Həmin an onu qucaqlamaq, təsəlli etmək, "acsanmı?” deyə soruşmaq,
"üşüyərsən” demək, "qətiyyən qorxma”
söyləyib ürək-dirək vermək, yəni onu qorumaq, ana kimi şəfqətlə
qucaqlamaq istərdim. Görəsən, hiss etdiklərimin ifadəsi beləydimi? Doğrusu, əmin
deyiləm. Bircə bunu bilirəm ki, adı hər nədirsə, çox dərin, qüvvətli duyğu idi.
Teatr... Səhnədə o, ön sırada
seyr edən mən. Baxışmamız sadəcə bir-iki dəqiqə davam edir. Belə qısa zaman
kəsimində bu dərəcə dərin hisslər yaşadan bir cüt göz. Elə dərin ki, təsirini
hələ də duyuram.
O bizim Kamaldır
Hər zaman üçün maraq obyekti
olan sual: Niyə hələ də sevilir, izlənilir? Nə üçün iki-üç yaşında uşaq belə
Onu görəndə ekrandan gözlərini çəkə bilmir? Nəyə görə hər təbəqədən, hər yaşdan
insan bitmək bilməyən sədaqətlə Ona bağlıdır? Hər dəfə adı çəkiləndə üzdə
təbəssüm yaratmağı nəyə görədir axı?
Zənnimcə, bu sualların bircə
cavabı var: Baxışlar...
Səmimiyyət, dürüstlük, saflıq
hopmuş o baxışlar "mənə güvənə bilərsən”, "gəl, mənə arxalan” deyir.
Tamaşadan çıxandan sonra
teatrın işçilərinə "Uzun boylu bir aktyor var idi” deyib rolunu xatırlatdım.
Hə, omu? O bizim Kamal... Kamal
Sunaldır.
Harada qaldın?
Kafeyə getdim, gəlməmişdi. Bir
stəkan çay içdim, hələ də yoxdur. Əslində, gəlsə, nə deyəcəyimi də, nə edəcəyimi
də bilmirdim. Gec idi, qalxdım, qapıya tərəf addımlayırdım ki, içəriyə daxil
oldu. Sanki illərdir tanıdığım, doğma birinə ərk edər kimi sadəlövhcəsinə
"harada qaldın?” soruşdum.
Teatrdakı baxışlardan sonra bir
dostumuzun evində görüşdük. Rastlaşanda təəccüblənmişdim, o da məni
xatırlamışdı. Dostumuz teatrlara qastrollar təşkil edən şirkətdə işləyirdi.
Belə yığıncaqlar o zaman tez-tez keçirilsə də, iştirak etməkdə bir o qədər də
həvəsli deyildim.
Söhbətləşmiş, ertəsi gün
kafedə görüşmək üçün sözləşmişdik. (Sonralar Münir Özkulun dediyinə görə gəlmək istəməyib,
"belə görüşün nə anlamı var ki, onsuz sabah İstanbula qayıdacağıq” deyib, amma
oteldən güc-bəlayla taksiyə mindirib, göndəriblər).
Bərabər çay içdikdən sonra
Çankayadan Kızılkayaya qədər əl-ələ yeridik. Heç danışmadan, səssizcə. Üzgün
idik. Bir ay idi ki, Ankarada qastrolda imişlər, biz isə son gün görüşə
bilmişdik. Onun ev telefonu yox idi, mən də telefon nömrəmi vermədim. Sadəcə
bir-birimizin ünvanlarımızı aldıq. Kızılkayaya çatanda könülsüzcə əllərimizi
buraxdıq. O otelə, mən isə evə. Çox pərişan idim. İndi düşünürəm ki, yarım saat
ərzində belə dərin mənəvi bağ yarada bilmək məndən asılı idi, yoxsa belə
olmağımda onun da payı vardı?
Bəzi gənc qızlar aktrisa olmaq istəyirlər
Atam aktrisa olmağımı
istəyirdi, mən isə əczaçı. İki istək də yerinə yetmədi, amma gözəl bir ailədə
anadan oldum.Ondan xəbər almağım namümkün
idi. Nə edəcəyimi bilmirdim. Gün ərzində onu Kabara teatrında tapa bilmədim,
axşamları isə axtarmaq kimi bir imkanım yox idi. Ruhən boşluqda idim. Atam evə
gələndə telefon zəng çaldı, dəstəyi götürüb "Biz İstanbula zəng etməmişik”
dedi. Naəlac yemək masasında əyləşdim. Toxunsalar, ağlayacaq haldaydım. Yeməyin
şirin yerində atam anama "Bəzi gənc qızlar İstanbuldakı film şirkətləri ilə əlaqə
yaradıb aktrisa olmaq istəyirlər, amma sonları heç də ürəkaçan olmur. Ailələri
ilə məsləhətləşsələr, başlarına müsibət gəlmədən doğru yolu taparlar” deyərək
uzun-uzadı, darıxdırıcı bir söhbət etdi. Ta ki otağa girib masanın üzərindəki
"Arzu” film başlıqlı zərfi görənə qədər atamın niyə belə bir mövzu açdığını
anlaya bilməmişdik.
Məktub gəlmişdi! Qəlbim
yerindən çıxacaqmış kimi döyünür, əllərim titrədiyindən zərfi aça bilmirdim. O
anki xoşbəxtliyimi, həyəcanımı izah etmək üçün sözlər acizdir.
"Arzu” filmdən yeni rol
təklifi aldığı üçün çox xoşbəxt olduğunu yazırdı. Və qısacıq da bir sevgi cümləsi vardı. Artıq
ünvan bəlli olduğuna görə mən də ona yaza bilərdim. Məktublarında o qədər
gündəlik mövzulardan bəhs edirdi ki, mən də hiss etdiklərimi yazmağa cəsarət
etmir, günlük məsələlərdən yazmaqla yetinirdim.
Məktublar həftədə bir dəfə
gəlməyə başladığı üçün atamın təlaşı artmışdı. Demək olar ki, hər gün bizə
aktrisa olmaq üçün İstanbula gedib, yaşamları alt-üst olan qızların həyat
hekayələrini danışırdı. Əslində, məktubları açıb oxusa, şkafa, çantama baxsa,
rahatlaşacaqdı. Bu mənada qayğıları olsa da, mənə gələn məktubları açmayaraq
bizə çox önəmli bir dərs verirdi – Nə olursa olsun, heç kimi çantasına
toxunmamalı, məktubları oxunmamalıdır! Bu dərs həyatımız boyunca rahat
yaşamağımıza, həyat yoldaşlarımız və uşaqlarımızın bizə güvənməyinə səbəb oldu.
Aa, Mətin Alasya
Məktublaşmağa iki il – 1973-cü
ilin oktyabrından 1975-ci ilin aprelinə qədər davam etdik. Bazar ertəsi –
teatrların istirahət günü olan vaxtlarda arabir tamaşadan sonra avtobusla
Ankaraya gəlir, bütün bazar ertəsi burada qalır (mən belə günləri necə keçirdiyini
heç vaxt öyrənə bilmədim), həmin günün gecəsi yola çıxıb çərşənbə axşamı
İstanbulda olurdu. Bu gəlişlərin əksəriyyətində görüşə bilirdik. Amma mən bəzən
evdən çıxa bilmirdim. Görüşə bilmədiyimiz həmin qorxunc günləri problemə
çevirmir, məni anlayırdı. Sonralar bu işə çarə tapmışdı – tək qalmamağımız üçün
həmkarı İhsan Bilsevlə
gəlməyə başlamışdı. İhsana ayıb olmasın deyə birlikdə gəzirdik.
Bir dəfəsində mən İstanbula –
xalamgilə getmişdim. Onunla danışdıq, görüşəcəyimiz yerə gəldim. Yeni maşın
almışdı. Hələ özü tək yola çıxa bilmədiyi üçün Ertem Eğilmezin sürücüsü Namiqlə birgə gəzdik. İki
gün boyunca Namiqə ayıb olmasın deyə yemək yeməyə, filmə birlikdə getdik. Amma
çox qəribədir ki, vəziyyətdən şikayətçi deyildik. Onsuz da üçümüz gəzməyə
öyrəşmişdik. Dostlarının inciməməyi üçün etdiyi fədakarlıqlar və bu
fədakarlıqlardan zərrə qədər narahat olmamağı ona daha çox hörmət bəsləməyimə
səbəb olurdu.
Bir dəfə Ankarada gəzərkən onu
uzaqdan görüb qaçaraq yanına gələn bir heyranı "Aa, Mətin Alasya” demişdi. Bu,
heç vaxt unuda bilməyəcəyim bir xatirə kimi yaddaşıma həkk olunub.
Sənin üçün gəlirlər
O, Namiq və mən şam yeməyinə
getdik. Əyilib qulağıma "anamgil gələn həftə Ankaraya gələcək” söylədi. "Aa, nə
gözəl, bəlkə, sən də gələsən? Ankarada nəsə işlərimi var?” soruşduqda "Sənin
üçün gəlirlər. Və mənim üçün” cavabını verdi. Anladığım qədəri ilə bu, evlənmə
təklifi idi. Təbii ki, ortada hər hansı bir sual olmadığına görə cavab da
vermədim. Hətta, Namiqdən utandığım üçün onu qucaqlayıb, nə qədər xoşbəxt hiss
etdiyimi belə dilə gətirə bilmədim.
Ankarada – evimizdə baş tutan
nişan və Beyoğlu VVAK-dakı nikahdan (30 aprel, 1975) sonra ailəmin teatr
aktyoru ilə ailə qurmağıma könülsüz olmasına rəğmən toyumuz oldu. Ailə qurduq.
"Nikah üçün sənədləriniz növbədə
qalacaq”. Bu xəbər bizi qorxutmuşdu, Çünki vaxtın nə qədər uzanacağını
bilmirdik. Mənim təcili evlənməyim lazım olduğuyla bağlı əlimizdə sənəd olsa,
istədiyimiz tarixdə nikaha düşə biləcəkdik. Nəhayət, həmin kağızı alsaq da, çox
utanmışdım. Kağız üzərində belə olsa, bu hal xoşuma gəlməmişdi.Nişan üzüklərimizi taxan
Yüksel mənim, Ertem Eğilmez isə onun nikah şahidi idi. Bəy kostyumunu Yılmaz
Kuzgun hədiyyə etmişdi, gəlinliyimi isə Şişlide bir mağazadan almışdıq.
Gül Sunal