Köhnə kitabın təzə şeirləri - Fotolar
Şair Əbülfət Mədətoğlunun "Cəzayam
sevdiyim qıza” adlı yeni şeirlər kitabını oxumağa nəhayət vaxt tapdım. Amma
uzun sürən bu görüşün mütaliə məqamı bir nəfəsə başa çatdı. Həmişəki kimi şair
qardaşım məni yenə kövrəldə-kövrəldə heyrətləndirdi. Kitabı gec oxuduğum üçün
özümü qınasam da, onsuz da bilirdim ki, Əbülfətin şeirləri yenə ruhumu titrədəcək.
Nə gizlədim, məni dərdlərimlə baş-başa qoyacaq, anam gözlərimin qarşısında
dayanacaq, əlim uzalı qalan yurd yerlərinin sükut içindəki harayı nəfəsimi kəsəcək.
Əbülfətin şeirlərini sakit ürəklə oxuduğum yadıma gəlmir. Onun şeirlərində həmişə
ruhumun çırpıntısını eşitmişəm. Bəzən də yazılı şəkildə ondan xahiş etmişəm ki,
Əbülfət nə
olar, sən şeir yazma,
Yazdıqca dərdlərim üzümə durur.
Anam da cibində açar gətirdi,
Məni
dərdlərinə naçar gətirdi...
Əbülfət neyləsin ki, qan verən yaramız
sağalmayıb. Elə özü də şeirlərinin birində haqlı bir bənzətmə aparıb:
Bir köhnə
kitabam, hər sətirimdə
İşığa qarışıb gözümün yaşı...
Bax bu köhnə kitabın yeni şeirləri yenə
də köhnə ahəngində ruhumu dara çəkdi:
Nə kəndim
var, nə evim,
Hansı qapını döyüm?
Neçə
günlük qonağam -
Nə bilim,
necə deyim?!
Gözümüz zirvəsini, əlimiz daşını,
dodağımız torpağını öpə bilmədiyi yurd yerlərimiz çox uzaqda qalıb. Baxa-baxa,
gözləyə-gözləyə, yana-yana çoxumuz özümüz boyda ocaq olmuşuq. Tanrı sönməkdən,
kül olmaqdan qorusun. Həsrətdən əbədi susanları demirəm, çünki onların ruhları
da bizimlədir. Əbülfətin sinəsini yandıran etiraflar misra-misra könlümüzə
sancılır:
Günlər, həftələr,
aylar,
Yurd dərdimi
sırıyır...
Bürünmüşəm
dərdinə,
Ta gözlərim
quruyur-
Qarabağım,
Qarabağ?!
Məhz bu ağrıları yaşamaqdan və çəkməkdən
"qaralan ürəyim artıq kösövə dönüb” deyən
şair "Vətən” adlı bir şeirində
giley və xiffətini belə dilə gətirir:
Sənə şeir
yazmıram...
Sənə şeir
yazmaq
Çətindən,
çətin...
Çünki sən,
Şeirlik
deyilsən Vətən!..
Əslində, Əbülfət hər gün şeir yazır,
yazacaq da. Bu etirafın mətləb dolu harayı gözlərimizin qarşısında igid əsgərlərimizin
möhtəşəm sırasını canlandırdı... İnanıram ki, müəllifin ağrılı şeirləri bir gün
libasını müjdəçi sözlərdən seçəcək: "gəldik,
görüşünə, gözəl Qarabağ ” söyləyəcək. Yeni şerin adını da mən söylədim. Yəqin
ki, müəllif o əziz gündə mənim bu sözlərimi unutmaz. Millət, yurd
sevdalısı şairin elə öz misralarıdır:
Bu torpağa
oğul olmaq nəsibim,
Bu nəsiblik
ucalıqdı, qürurdu!
Mən özümü
dərk edəndən, duyandan,
Vətən
eşqim nəbzim tək vuruldu!
Bax, əsas məsələdə budur, şair
qardaşım, qoy sənin misraların həmişə vətəndən söz açsın. Özün demişkən, çiçəklərdən
bal tutan arı kimi...
Əbülfət Mədətoğlu hisslər, duyğular
şairidir. Onun şeirlərinin həzinliyində qəribə bir çırpıntı var, oxuyan kimi səni
elə tutur ki, müəlliflə min ilin doğmasına çevrilirsən. Bəzən də təəccüblənirsən
ki, mən də belə düşünürdüm, məsələn, "Mənim
bu dünyayla söhbətim tutmur”; "Asılıb qalıram mən ürəyimdən:” " Göz önündə şam
kimi sönəsən görməyələr;” "Mən hərdən öz içimin zindanına düşürəm;” " Özümlə
qurşaq tutub-özümlə güləşirəm;”
"Başlamaq çətin olar sondan əvvələ doğru;” "Külək də, fələk də başımı
yolur, mən də beləcə baş daşıyıram...”
Bu təzadlı dünyanın alışa bilmədiyimiz qanunları həmişə öz hökmündədir. Əslində,
heç dünyanın xüsusi qanunu da yoxdur. Bu da insanın öz əməlidir, bərkə düşən
kimi dünyanı qaralayırıq. Dünya demir ki, çörəyi çörəkçiyə vermə... Ha düşünürsən,
cavab tapa bilmirsən ki, nədən "Atdığım addımlar uğursuz olur, dərdiyim çiçəklər
əlimdə solur”. Səsimiz heç hara çatmayanda yenə də özümüzü qınayırıq, "bəxtim
yatıb” deyirik. Şairin bu cür poetik üzüntüləri yaşadığı acıların, ya bəlkə də
haqsızlığın ifadəsidir:
Son
vaxtlar o qədər yorğun düşürəm,
Elə bil
çiynimdə daş daşıyıram.
Sərib
qurutduğum dərdi-qəmi də-
Yağışa
düşmüş tək-yaş daşıyıram.
Əbülfətin şərti olaraq "Yoruldum” adlandırdığım
şerindəki ovqatı çoxumuz yaşamışıq. Amma baş verənləri dəyişdirməyə kimin gücü
yetər ki... Bu şeir çoxumuzun həyat hekayəsidir:
Yoruldum
ürəyimin
Qarşısında
durmaqdan.
And içib
sağ əlimi-
Mən üzümə
vurmaqdan.
Yoruldum
bağışlanıb
Güzəştlərdən
sınmaqdan...
Yoruldum sevilməyib-
İçimdə qırılmaqdan!
Yoruldum arzuları
Özümlə daşımaqdan...
Puç olan xəyal yüklü-
Həyatı yaşamaqdan.
Böyük şairimiz Bəxtiyar Vahabzadəyə məxsus
fikirdir ki, şeir hayqırtı yox, pıçıltıdır. Əsil şerin mayasında dərd olur. Əlbəttə,
heç kimə dərdli olmağı arzulamıram. Amma şairləri də fərqləndirən məhz həssas və
dərd çəkən olmalarıdır. Unudulmaz Məmməd Araz da deyirdi: "Kövrəklik olmayan
yerdə heyrət, heyrət olmayan yerdə kəşf yoxdur”. Təsəlli kimi səslənməsin. Əbülfətin
dərdi doğma, oxucunun da kövrəlməsi təbiidir. Bu şerin qələbəsidir ki, müəllifinin
kimliyini bəyan edir, oxucunun da hisslərinə hakim kəsilə bilir. Bu mənada mən
böyük məmnuniyyətlə bütün yaradıcılığını izləməyi və oxumağı sevdiyim qələm
dostum, qardaşım Əbülfət Mədətoğlunun yeni kitabını - bədii uğurunu ürəkdən təbrik
edirəm. Həqiqətən də "Haqdan işığı pay alıb, özümüzü haqda görək”.
Flora XƏLİLZADƏ,
Əməkdar jurnalist