İŞILDAQUŞ
Unutmağa çalışsa da
bacarmırdı. Fikri-zikri ancaq Gülay idi. Tez-tez qızın zəng etməsi,
şirin-şirin danışığı Cəlilin getdikcə qıza daha çox bağlanmasına səbəb olurdu.
Həsrət Cəlilin içini göynətsə də yenə unutmaq haqda düşünürdü. Çünki qız zəngləri
və telefon danışıqları ilə ümidverici işartılar yaratsa da «səni sevirəm»
sözünü dilinə gətirmirdi. Gülayın bu cür hərəkətləri Cəlili bir fikrə gətirirdi:
«Bu qız boş vaxtını keçirməyə adam axtarır». Elə ki, Cəlilin hissləri korşalmağa
başlayanda Gülayın çalınan telefon zəngi sanki yenidən öləzimiş közərtinin
alovlanmasına səbəb olurdu.
Gecə yarıdan keçibdir. Cəlil
yenicə yatağına uzanmışdı. Yanındakı dolabın üstünə qoyduğu telefon səsləndi.
"Allah eləyə Gülay ola” fikri ilə sevincək telefonu götürüb düyməni basdı.
Ekranda Gülayın telefon nömrəsini görən kimi telefonu öpüb qulağına tutdu və zərif,
incə, sehrli bir səs özü ilə birgə sanki dünyalarca sevinc bəxş etdi.
– Axşamınız xeyir. Cəlil bəy,
yatmışdınız?
– Yox, elə yenicə uzanmışdım.
– Bəs, nə yaxşı yatmamısınız?
– Sizin haqqınızda fikirləşirdim,
Gülay xanım.
– Gecə yarıdan keçibdi. Bu
vaxtı mənim haqqımda nə fikirləşirdiniz? – deyən Gülayın gülüş səsi eşidildi.
– Heç bir şey. Onu fikirləşirdim
ki, tale sizi hardan mənim yolumun üstünə çıxartdı. Yaxşı, mən sizin barənizdə
fikirləşirdim, ona görə yatmamışam. Bəs siz nə üçün yatmamısınız? Yoxsa, siz də
mənim barəmdə düşünürdünüz?
– Yox, yox! Nə danışırsınız?
Sadəcə yuxum gəlmirdi. Dedim zəng edim görüm necəsiniz?
– Gülay, başa düşə bilmirəm, nə
üçün mənə qarşı olan hisslərinizi etiraf etməyi bacarmırsınız?
– Cəlil, sizdən xahiş edirəm
bir də mənə, etiraf etməyi bacarmırsan, deməyin. "Etiraf etməyi bacarmırsan” sözü mənim əsəblərimə toxunur. Çünki
məni tanıyan hər bir adam məhz ilk öncə mənim bu xasiyyətimi bəyənir və qiymətləndirir.
Doğrudan da, məni tanımamısınız. Bir də ki, mən nə lazımdırsa hər şeyi etiraf
etmişəm. Yenə deyirəm, sizin xətrinizi çox istəyirəm və sizə böyük hörmətim
var.
– Sağ ol, Gülay, hörmətiniz
artıq olsun. Xətrimi istədiyiniz üçün tez-tez zəng edib əhvalımı soruşursunuz.
Qayğınıza görə sizə dərin təşəkkür edirəm, – deyən Cəlil səsindəki kinayəni
gizlədə bilmədi.
– Nədi, xətrinizə dəyirsə bir
daha zəng etmərəm. (Gülayın içindən bir qorxu keçdi: "İlahi, birdən deyər ki,
bir daha mənə zəng etmə”. Onda neynəyim?)
– Yox, tez-tez zəng edin.
Üzünüzü görməsəm də, heç olmasa səsinizi eşidim.
– Yəni, elə gözələm ki, üzümü
görmək üçün həsrət çəkirsiniz? – deyən Gülayın şirin gülüşü Cəlilin içində
ağlagəlməz dəli bir həvəs, "Gülayı görmək, onun üzünə tökülmüş saçlarının ətrini
iyləmək” – oyatdı.
– Gülay, gözəl olduğunuzu bilmək
üçün, həmişə özünüzə Cəlilin gözü ilə baxın.
– Oldu, baş üstə!
– İndi bütün gecəni sizinlə "keçirəcəyəm”.
Bəs siz necə? – Cəlil soruşdu.
– Mən… (bir neçə anlığa Gülay
susdu. Sanki cavab verməyə çətinlik çəkirdi. Handan-hana dilləndi.) Heç bir
şey, durub yatıram. Bağışla narahat etdim. Gecəniz xeyrə qalsın!
* * *
Yatağında aranı dağa, dağı
arana daşıyan Cəlil nə vaxt yuxuya getdiyini bilmədi. Gördü ki, gözəl bir çəmənlikdə
tənha bir ağacın altında dayanan Gülayın baxışları uzaqlara zillənibdi. Cəlil
tez bir dəstə çiçək toplayıb Gülaya tərəf getməyə başladı. Gülayın yanına çatan
Cəlil "Salam, necəsiniz? Burda niyə durmusunuz?” – dedi.
– Sağ olun, yaxşıyam. Sizi
gözləyirəm, – deyən Gülay incik-incik cavab verdi.
– Bəs necə məni gözləyirsiniz
ki, mənim xəbərim yoxdur?
– Cəlil, siz mənim hisslərimi
başa düşmürsünüz. Bilmirsiniz ki, mən sizinlə nəfəs alıram? – Gülay üzünü yana
çevirdi.
Cəlil yaxınlaşıb Gülayın
boynunu qucaqlayıb başını sinəsinə sıxdı və xurmayı saçlarının ətrini sinəsinə
çəkdi. Gülayın yanaqları ilə axan göz yaşlarını görən Cəlil qızın qara gözlərinə
baxdı. Həmin qara gözlərin çiçəkləyən baxışlarında öz əksini görən Cəlil
Gülayın dəli bir həsrətdən alışıb yanan nazik dodaqlarının alovunu öz dodaqları
ilə söndürməyə başladı. Bir azdan Gülayın titrəyən nazik bədəni Cəlilən
qolları arasında sevincdən aşıb-daşırdı.
– Gülay, dilin ilə "sevirəm”
demirsən, amma gəlib burada məni gözləyirsən? Bunu necə başa düşək? – deyən Cəlil
Gülayın köksünə sığınmış nazik çənəsini qaldıraraq nəmli qara gözlərindən öpdü.
Köksünü ötürən Gülay "Sən
bilmirsən, qızlar öz sevgilərini dilə gətirmirlər. "Səni sevirəm” demək
qadının alçalması deməkdir. Biz qızlar "səni sevirəm” sözünü hərəkətlərimizlə,
baxışlarımızla deyirik. Mən dəfələrlə sənə "Sənsiz yaşaya bilmirəm” sözünü
demişəm” – dedi və isti nəfəsi ilə Cəlilin boyun-boğazında gəzindi.
– Demək, sən həmişə mənim
yolumu gözləyirsən, eləmi? – deyən Cəlil qızı daha da köksünə sıxdı.
– Bil və agah ol, mənim gözlərim
həmişə sənin yollarına tikilidi. Sənsiz keçən hər dəqiqəm bir ilə bənzəyir, –
deyən Gülayı Cəlil sevincək sinəsinə sıxdı. Qara gözlərindən öpmək istəyəndə
baxdı ki, qolları arasında yorğandı. Bir xeyli gördüyü yuxunun təsiri altında
qalan Cəlil özünə gəldi və divardan asılmış saata baxdı. Saat altıya işləyirdi.
Bir azdan hava tam işıqlanacaqdır.
"Yox, düz deyir. Gülay mənim
yolumu gözləyir. Yazıq qız, görür ki, başa düşmürəm, axırı yuxuma gəlib məni
başa salır. Elə mən də tutmuşam ki, nə var, nə var, gərək dilinlə deyəsən ki,
səni sevirəm. Telefon zəngləri ilə, söhbətləri ilə deyir də. Yox, gedirəm Gülayı
çağırıb görüşəcəm. Günortaya yanındayam, Gülay!” – deyən Cəlil qalxıb paltarını
geyindi.
* * *
"Mersedes” rahat yolla irəliləyir.
Maşının radiosundan salona yayılan Məhəbbət Kazımovun məlahətli səsi Cəlili ətraf
aləmdən təcrid eləyibdi. Yolun kənarında bir-birini əvəz edən küknar, şam,
çinar ağacları, elektrik dirəkləri də səhərin təmiz havasında sanki sevincdən
rəqs edir və Cəlilİn sevincinə qoşulurlar. Yolun kənarında yol boyu göz işlətdikcə
uzanıb gedən səhraya bənzər şoran torpaqlar elə bil ki, Cəlilin gözündə
başdan-ayağa gül-çiçəyə bürünmüşdü. Birdən Cəlilin gözü yol kənarında yüksək
gərginlikli elektrik dirəyinin başında qurulmuş yuvada dayanmış iki leyləyə
sataşdı. Leyləyin biri uzun dimdiyi ilə o birisinin boyun-boğazını
sığallayır, aradan bir az keçmiş sığallanan leylək sanki bu nəvazişdən xoşallandığını
bildirmək məqsədi ilə dimdiyi ilə öz həmcinsini "sığallamağa” başlayır. Bu mənzərəni
seyr edən Cəlilin gözünün önünə Gülay gəldi.
"Uzaqda görünən Gülay incə, zərif
qollarını açaraq gülə-gülə "Gəl, Cəlil, tez gəl. Yaman sənsizləmişəm. Həsrətinə
dözə bilmirəm. Tez gəl, səni qucaqlayıb köksümə sıxım. Heç bilirsən qollarım,
köksüm, dodaqlarım sənin həsrətindən ilan kimi qıvrılır. Həsrətini çəkdiyin
xurmayı saçlarım əllərinin sığalından süzülən məhəbbətin təması üçün göyüm-göyüm
göynəyir. Sənsiz öldüm axı, ay insafsız, tez gəl…”
Maşın irəlilədikcə Gülay daha
da uzaqlaşır. Maşın artıq dənizin kənarı ilə irəliləyir. Mavi suların üzəri
ilə addımlayan, əl eyləyən Gülay: Bax, Cəlil, mən Su pərisiyəm. Sən də gəl yanıma!
– Sən nə vaxtdan su pərisi
oldun? Bəs mən sənə necə qovuşacağam? – Cəlil məyus-məyus dilləndi.
– Qorxma, bizim məhəbbətimiz
ilahi məhəbbət olduğu üçün Tanrı məni Su pərisinə – yarı balıq, yarı insan
cildinə saldı. Səni də bu formaya salacaq. Ondan sonra biz qovuşacağıq. Bizim
eşqimiz də özümüz kimi təmiz olduğuna görə, Yaradan insanlar arasında yaşamağı
məsləhət bilmədi.
Bütün çirkabları təmizləyən bu
mavi dənizin qoynunu bizə doğma məkan seçdi. Ona görə Tanrıya çox şükürlər
olsun. Gəl, gəl bu mavi suların qoynunda məhəbbətimizin mavi dünyasında qovuşaq,
əzizim”.
Maşının qəflətən dənizin kənarından
şəhərə tərəf yola burulması Cəlili özünə qaytardı.
Bir azdan maşından düşən Cəlil
saata baxdı. Günortaya az qalırdı. Ürəyi köksünə sığmırdı.
"Gülayla bir şəhərdəyəm. Necə
də Gülayın nəfəsini hiss edirəm. Burnuma Gülayın saçlarının qoxusu gəlir.
Bir azdan ətri burnuma gələn saçların özünü sığallayıb öpəcəm”.
Xoşbəxt anları xəyalında
canlandıran Cəlil telefonu çıxardıb Gülayın nömrəsini yığdı.
– Alo, Gülay, salam, necəsən?
– Çox sağ ol, Cəlil. Yaxşıyam.
– Gülay şəhərdəyəm. Gəldiyim
bir az olar. Vaxtınız varsa, beş-on dəqiqəlik görüşək? – deyən Cəlil, sanki
telefondan gələn cavabdan asılı idi.
– Cəlil, gələ bilməyəcəyəm. Həm
qonağım var, həm də rəfiqəmgilə gedəcəyəm.
Bir anlığa nə deyəcəyini bilməyən
Cəlilə elə gəldi ki, binalar uçub üstünə töküldü, parkdakı ağaclar böyrü üstə
yıxıldı. Bir təhər özünü ələ alan Cəlil dedi:
– Gülay, bəs yaxşı, bu qədər
yolu sizinlə görüşmək üçün gəlmişəm. Yəni olmaz beş-on dəqiqəliyə gələsiniz,
sizi görəm, sonra qayıdam? Səsindəki əsəb qarışıq kövrəkliyi gizlədə bilməyən
Cəlil, ümidini itirməyərək yenidən telefona diqqət kəsildi.
– Cəlil, mən sizə deməmişdim
ki, gəlin. Gələ bilməyəcəyəm, qonağım var, həm də rəfiqəmlə görüşməliyəm.
İncimə, – deyən Gülay telefonu söndürdü.
Cəlilin gözündə sanki Günəş
söndü, ətrafa zülmət bir qaranlıq çökdü. Bu zülmət qaranlıqda çox uzaqdan güclə
seziləcək bir işartı göründü. Getdikcə o işartı da söndü. Son ümidin işartısı
olan həmin işıq da sönəndən sonra Cəlil zülmət qaranlıqdan çıxış yolu axtarmağa
başladı. Özünə gələndə dənizin kənarında məhəccərə söykənmiş vəziyyətdə
baxışları dənizin üfüqlə birləşən xəttinə dikilmişdi.
Birdən mavi sulardan Gülay Su
pərisi şəklində göründü və Cəlilə əl etməyə başladı. Su pərisinin çağırışı
zamanı hardansa uzaqdan Cəlilin qulağına bir səs gəldi: "Gəl, Cəlil, gəl! Gözləyirəm
səni. Tez gəl. Dənizin qoynu təmizdi. Bizim məhəbbətimiz kimi. Biz ancaq burada
xoşbəxt ola bilərik. Gözləyirəm. Söz verirsənmi?” – deyən Su pərisi uzaqdan gələn
mavi dalğaların qoynunda yoxa çıxdı.
Bu zaman uzaqdan gələn
dalğalar bir-birini qova-qova sahilə doğru yan aldıqları bir vaxtda məhəccərdən
tutub dənizə tullanmaq istəyən Cəlilin üzünə çırpılan damlalar özü ilə birlikdə
yeni bir həyat gətirdi. Özünə gələn Cəlil məhəccərdən aralanıb yaxında qoyulmuş
oturacaqda əyləşdi və baxışları dənizə baş vuran qağayılara ilişdi. "Sən
ağlama dəniz, mən ağlayaram. Bu dərd öz dərdimdi, özüm də çəkməliyəm. Sağ ol dəniz,
məni ikinci dəfə dünyaya sən gətirdin. Bundan sonrakı həyatımı sənə borcluyam.
Gülay məni ölümə, dəniz, sən isə həyata səsləyirsən” – fikirlərini qəlbindən
keçirən Cəlil ayağa qalxdı və sahil boyu uzanıb gedən gözəlliyi bir anlığa nəzərdən
keçirdi və yavaş-yavaş yola düzəldi. Düşdüyü vəziyyəti saf-çürük etməyə
başladı. Hardansa uşaq vaxtları yay fəslinin zülmət gecələrində işıldaquş
adlandırdıqları böcəkləri tutmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxdığı yadına düşdü.
Uşaqların işıldaquş
adlandırdıqları həşəratların bir növü olan həmin böcəklər zülmət qaranlıqda
uçmağa başlayanda işıldayırdılar. Həmin böcəklərin işıltıları qaranlıq gecədə
maraqlı bir görüntü yaradırdı. Uşaqlar böcəklər uçarkən yaranan işıltıya
doğru yüyürürdülər ki, işıldaquşu tutsunlar. Beləcə o tərəf, bu tərəfə yüyürüb
əldən-dildən düşən uşaqlar axırda bezib işıldaquş tutmaq fikrindən əl çəkirdilər.
***
"Mersedes” yolu əlinə aldı.
Baxışları yolun kənarında olan ağaclara dikilən Cəlilə elə gəldi ki, ağaclar
özünü günahkar hesab etdikləri üçün başlarını aşağı əymişdilər.
Telefonun səsi Cəlili özünə
qaytardı və düyməni basdı. İsmarıc gəlmişdi. Cəlil ismarıcı ekrana gətirdi.
Gülay yazırdı:
"Çox zaman səssizliyə
çəkilib zövqlə izlədiyim mənzərə dəmiryol vağzalındakı relslərdir. Gözümü
çəkmədən qoşa uzanan relslərə baxdıqca içimdən qəribə hisslər keçir. Yəqin
ki, dəmir relslərin beləcə haradasa kəsişib qovuşduğu yerlər vardır…
İnsan sevgisindən fərqli olaraq”.
İsmarıcı təkrar oxuyan Cəlil
dodaqlarında istehzalı bir təbəssümlə "Yox,
mənim işıldaquşum, daha sənin cəzbedici soyuq işığına doğru uçduğum yetər!”ACN
– deyərək telefonu söndürüb cibinə qoydu.
Fazil SƏNAN