Dünya ədəbiyyatı ümiddir, yoxsa imkansızlıq?
"Dünya ədəbiyyatı mümkündürmü?” sualı uzun
müddətdir fərqli müstəvilərdə müzakirə olunur.
Fredrik Cemsonun 1986-cı ildə "Çoxmədəniyyətli kapitalizm çağında üçüncü dünya ədəbiyyatı” adlı məqaləsi bu müzakirəni daha da qızışdırdı. Məqaləyə ilk cavabı Ayjaz Əhməd verdi. Və onu başqa adlar izlədi.
Fredrik Cemsonun 1986-cı ildə "Çoxmədəniyyətli kapitalizm çağında üçüncü dünya ədəbiyyatı” adlı məqaləsi bu müzakirəni daha da qızışdırdı. Məqaləyə ilk cavabı Ayjaz Əhməd verdi. Və onu başqa adlar izlədi.
Üçüncü
dünya ədəbiyyatlarının qaçılmaz olaraq milli xəyanət xüsusiyyətlərini
daşıdığını bildirən Cemsona qarşı etnosentrik və oryantalist olmayan bir fikrin
mümkün ola biləcəyini deyirdilər.
Dünya
ədəbiyyatının artıq mümkün olduğunu dilə gətirən Hötenin bu düşüncəylə yazdığı "Şərq-Qərb divanı”nın (1819) yayımlanmasından
iki yüz il keçməsinə baxmayaraq eyni suallar hələ də gündəmdədir: Dünya
ədəbiyyatı mümkündürmü? Milli dillərin və ədəbiyyatların dünya ədəbiyyatı
anlayışındakı yeri nədir?
Sual
dünya ədəbiyyatı ifadəsindəki sözlərin özündən başlayır. Dünya nədir? Ədəbiyyat
nədir? Uzun müddətdir, hakim düşüncəyə görə dünya planetin hamısında deyil,
inkişaf etmiş Qərbdə təmsil olunmaqdadır. Kürə formasında olan bir planetdən
ziyadə, həm də piramida şəkilli mədəniyyətlərin planeti var. Əsas mövzu qatlar
və siniflərdir. Mərkəz-çevrə münasibətləri, iqtisadiyyatdakı qeyri-bərabər
inkişaf qaydasında olduğu kimi mədəniyyətlərin də bərabər olmayan inkişafına
təsir edir. Ya da mərkəz ətrafındakıları (ilk vaxtlarda) asanlıqla çəkə bilir.
Fransua Fenelonun romanının fərqli qərbləşmə məcraları olan Rusiya, İran və
Osmanlıda müxtəlif zamanlarda yayımlanan ilk roman olması bu konteksdə dəyərlidir:
bu cür münasibətlər kiməsə adi gələ bilər. Nə zaman ki, ədəbiyyatın modern
ünsürləri perifer ölkələrdə də daimi bir hal alır, köhnə formalarla bir əlaqə
quran və özünə axmağa məcra tapan ədəbiyyat öz fərqliliyi ilə istiqamətini
müəyyənləşdirir, beləcə ədəbiyyatlar qeyri-bərabər inkişafa meyllənir. Bu
bərabərsizlik mərkəz-mərkəzəqaçma münasibətinin
əksinə yönəlir. Belə bir tərzin ən canlı örnəyi romandır. Nağıl və
hekayə danışmaq, şeir və dastan demək min illərdir var olarkən, roman cəmi dörd
yüz il öncə Avropada yarandı, orada inkişaf etdi və yayıldı. Modern romanın
türk dilində ömrü təxminən yüz əlli il, kürtcə isə yüz ildən daha gəncdir.
Burada əlaqəli ifadənin ikinci sözü olan "ədəbiyyat” dövrəyə girir. Mövcud
olduğumuz zamanda ədəbiyyat nəyi ifadə edir? (Afrika dillərində və ya Osmanlıda
ad olaraq ədəbiyyatın bir neçə janrı olmasına baxmayaraq, on doqquzuncu əsrin
sonunda bu anlayışın yaranmağını xatırlamağa dəyər). Ədəbiyyat hekayəni, şeiri,
dastanı, nağılı, esseni, romanı – bütün janrları qeyri-bərabər inkişaf
prosesində olsa da, təmsil etməyə səy göstərir. Amma növlər yaranar,
təkmilləşər, məhv olar və bizə sadəcə klassiklər qalar – "İliada”və ya "Min bir
gecə nağılları” kimi.
Çağımızda
isə roman daha çox diqqət çəkir və digər janrlar üzərində hakim oldu.
Romantizmin, üsyanın, ümidin və sevginin ədəbiyyatını təmsil edən şeir belə hər
qitədə zəifləyib. Romanın bu qədər məşhur olması modern həyatın insanlara
yetrincə boş zaman buraxmaması ilə ziddiyyət təşkil edir. Hər kəs dəlicəsinə və
ya bezgin işləyir, böyük şəhərlərin çətinlikləriylə boğuşur, televiziya seyr
edir, ağıllı telefonlarla oynayır. Belə bir zaman tempində daha qısa mətnlərin
populyarlaşması ağla batandı. Hekayə və ya şeir kimi qısa zamanda oxuna biləcək
mətnlər. Lakin elə olmadı. Hötenin "insanın planetar mülkü” dediyi şeirin
yerini alan roman yüzlərcə səhifəlik həcmiylə boş zamanı azalan insanların
həyatında daha çox qəbul edildi. Mixail Baxtin kimi fikir adamları bunun
səbəbləri barədə geniş araşdırmalar apardı. Ədəbiyyatın modern çağında romanın
xüsusiyyətlərini, onun toplum və fərdlərlə münasibətini qavramağa çalışdılar.
Söylənənlərdən
biri bu idi: Romanın müəyyən edilə bilməyən sərhədləri özündən öncəki hər bir
ədəbiyyat növünü (şeiri, nağılı, dastanı və s.), hətta başqa sahələri də
(fəlsəfə, psixoanaliz, tarix, sosiologiya və s.) ifadə etmə gücünü göstərir.
Mətinlərarası, janrlararası və başqa nüanslar roman üçün əlverişlidir və onun
genişlənməsinə imkan yaradır. Hər cür təhkiyə üsulu və hadisələr qara dəliyə
bənzəyən roman tərəfindən "udulur”. Dünyanın bütün ifadə tərzləri romanın
içində həll olarkən, roman özü də bütün dünyaya coğrafi və mədəni müstəvidə
yayılmaqdadır.
Dünya
ədəbiyyatı tarixi bir mərkəzə toplayır və ordan bütün dünyaya yayır. Roman üçün
çox gözəl bənzətmədir, çünki roman da bütün janrları özündə cəmləşdirib böyük
ölçüdə ədəbiyyat janrına çevrilməkdədir. Amma insanlığın mədəni
dəyişikliyindəki bu istiqamətin narahatlıq yaradan tərəfləri də var. Söhbət
mədəniyyətlərin və mədəni formaların öz içində daim qeyri-bərabər inkişafından
gedə bilər, amma inkişafla bərabər bərəbərlik və plüralist olmağın ziyanı nə
idi? Bəs hələ də belə bir imkan varsa, bu necə aktuallaşa bilər? Narahatlıq iki
səbəbdən yaranır. Birincisi, romandan başqa digər janrların arxa plana keçməsinin
qarşısını necə almaq olar? Daha doğrusu, bu mümkündürmü? Bunun mümkün olmadığı
söylənilir. Hər inkişafın təbii təkamülünün (epik və nağılların çox keçmişdə
qalması kimi) olduğu vurğulanır. Roman digər ədəbi növləri ölümdən xilas edir,
onları öz içinə alıb yoğurur, yeni bir nəfəs verir. Narahatlığın ikinci səbəbi
artıq burada görünür: Roman hər kəsin və hər coğrafiyanın səsini ona uyğun
şəkildə təqdim edə bilərmi? Bu suala yetkin cavab vermək son bir əsrdə
mümkündür. Qərb təfəkkürünə qarşı çıxan antikolonyalizm mübahisələri (Jozef
Konroda qarşı çıxan Şinue Aşebenin tənqidini misal çəkə bilərik), kişi
dominantlığına qarşı qadınların mövqeyinə münasibət (Virciniya Vulfdan yeni
feminist baxışlara qədər böyüyən bir dalğa), bazarın monopoliya ilə idarə
olunmasına qarşı etirazlar (azad yayın evlərinin və azad kitabxanaların yenidən
yenidən qurulması) kimi xəbərdarlıqlar ədəbiyyat dünyasını bir səmtdə yönəldir və günbəgün daha aktiv müzakirələrə
səbəb olur. Və bu zəmində hər beynəlxalq səviyyəli dil öz ədəbiyyatını
digərlərinə çatdırmağa çalışır.
Milli
dillərin ədəbiyyatın içindəki anlamı və missiyası da dəyişir. Bir neçə əsr
əvvəl cəmiyyətlərin yeni sosial əhvalı yeni bir ədəbiyyat janrını – romanı
ortaya çıxardı. Sənaye toplumları yaranır, yeni siniflər müəyyən edilir, böyük
şəhərlər qurulurdu. Şəhərlərin qarmaşasında çabalayan yeni insan – fərd –
formalaşmaqda və böyük imperatorluqların nisbətən təsir edici, zəif və
plüralist mədəniyyətinin yerini konkret sərhədlər və qaydalarla müəyyənləşmiş
millətlər alırdı. Əvvəllər ədəbiyyat milli mətn yaratmağa bir vasitəsi kimi
görünürdüsə, indi milliliyi aşmağın yoludur. Dünya ədəbiyyatı gerçəkləşmək üçün
millətlərin siyasi olaraq qarışmasını gözləmir, ayrı-ayrı millətlər var olarkən
belə ədəbiyyat onlara qarşı çıxmağın bir yolunu tapır. Bu baxımdan dünya
ədəbiyyatı həm milli ədəbiyyatın öz içində inkişafına təsir edir, həm də onu
aşır. Yeni dil bir yandan millətlər arası, digər yandan millətlərdən kənar bir
dildir.
Toplumlar
modern çağa qədər keçən təxminən iki min ili qiyamət qorxusuyla yaşamışdır.
Kabus həyatın başqa bir anlamıydı. O zamanlar kabus içində karnavalların
qələbəlik səsi axtarılırdı. Sonra aydınlanma dövrü ilə ümid çağı başladı. Bu
coşqu iki əsr davam etdi. İyirminci əsrdə ədəbiyyat yeni dövrün qiyamətindən yazdı.
"Heç bir şey göz önündəki faktdan daha aldadıcı ola bilməz” deyən Şerlok Holms
haqlı idi. Epik mətnlər tragik finallara önəm verir, faciə həmişə mətnin
əvvəlindən hiss olunurdu. Nağıllar isə "happy end”lə bitirdi. Roman faciə ilə
xoşbəxtliyi iç-içə keçirdi və mətnin sonuna deyil, mərkəzinə yerləşdirdi. Yeni
dövrün ədəbiyyatı həm faciənin içindəki xoşbəxtliyi, həm də xoşbəxtliyin
içindəki faciəni axtardı.
Romanın
işi bütün real faktları aşmaq idi. Bu, ümumi mühakimə və azad ədəbiyyat
yaratmağa daha əlverişli idi. Lakin roman hər yerdə eyni dillə oxunmur və eyni
cür başa düşülmürdü. "Parçalanma” romanının yazarı Şinua Aşebe öz
cəmiyyətindəki faciəvi bir hekayəni yazarkən qərblilər bu romana antropolojik
məna yükləyirdilər, Aşebe isə elə məhz bu mənanın qurbanı olanların faciəsini
danışırdı. Romanın mövzusunu deyil, romanda nəyin yazılmadığını araşdıran Terri
Egleton Qərbdə yaranan yeni mətnləri süzgəcdən keçirirdi. Və digər tərəfdə də
Salman Rüşdi "Hindistandan bəhs edən bir romanda nəyə görə hindli biri bəyaz
bir ingilisə təcavüz edər?” sualını gündəmə gətirirdi. Bu cür mübahisələr
bəşəriliyin önündəki əngəlləri göstərərkən bəlkə də o əngəllərin çarəsini
tapmağın yollarını da çoxaldırdı. Qeyri-bərabər inkişaf qanunu hələ də
keçərlidirsə, indi mərkəzdən xaricdəki mədəniyyətlərin ədəbiyyatı daha
aktualdır. Bəşərilik modern çağda Şekspirlə başladı. Ondan əvvəl Homer də, "Min
bir gecə nağılları” da bəşəri idi. Amma onların bəşəriliyi sonrakı dövrlərə
yayılaraq yeni həyat taparkən, günümüzdə dünya ədəbiyyatı bu imkanı indiki
zamanda tapmaq marağındadır. Bu müzakirələrdə unudulan tərəf bəşəri mətnləri
oxuyan bəşəri oxucuların olub-olmamasıdır. Bu gün keçmişə nəzərən daha çox
oxuyan, texnolgiya sayəsində dünya ilə daha tez əlaqəyə girən, intellektual,
gözləntiləri daha çox olan və dərinləşən oxuyucuların şüuru bəşəri ədəbiyyatın
əsasını qoymaqdadır.
Dünya
ədəbiyyatı anlayışında tədirginlik yaradan mövzulardan biri də hər kəs üçün
hesablanmış, hər kəsə rahat olacaq bəsit mövzuların meydana çıxması, mətnlərin
kütləviləşməsidir. Bu ehtimal oxucunu passiv bir alıcı olaraq görən tək yönlü
mövqeyə əsaslanır. Oxucunun şüuru, intellekti müxtəlif yerləri və onların
daxilindəki dinamik insanları qəbul edəcək səviyyədə ikən, dünya ədəbiyyatı
daha azına qane olmayacaqdır. Polulyar, bazar məhsullarının yayqın olamayacağı
qənaətinə gəlmir bu. Bütün zamanlarda bu cür məhsullar dəbdə olacaq. Lakin
ədəbi mətnlər (belə olan halda da) zamanı aşa bilməz. Romanın bəşəriləşməsi
oxucunun – fərdin dünyəviləşməsindən keçir. Və dünyəvi adlandırdığımız şeyin
coğrafiyaların fərqli müstəvilərdə bir-biri ilə danışa biləcəyi kəşf olunanda yerli ədəbiyyatın, əslində,
dünyəvi ədəbiyyatdan qaynaqlandığı bilənəcək. Lakin belə olan halda da
bestseller ədəbiyyatının "daha çox vaxtda populyar olan” ədəbiyyatla
əvəzlənəcəyi təhlükəsi yarana bilər. Yəni, populist ədəbiyyat daha uzun zaman
aktual olacaq.
Bəşəriləşmə
sadəcə ədəbiyyatın deyil, həm də sosialogiyanın, tarixin də iddiasıdır. Buraya
rəsmi, kinonu, musiqini də əlavə edə bilərik. Hegel-Lukas kimi ifadə etsək,
insanı paramparça etmiş bu toplumlarda itmiş birlikdəliyin yaranma çabasıdır.
Bihudə axtarışdır bu? İnsanlığın gələcəyi bəlkə də paramparça olması ilə
iç-içədir. Necə ki dünyanın genişlənib parçalanacağı ehtimalı var. Amma bu
dağılma içində bütünləşmə axtarışı da boş bir xəyal deyildir. Fizikaya nəzər
salsaq, Nyuton həqiqəti üzə çıxardı, amma əskikdi, Eynşteyn həqiqəti tapdı,
amma yenə az idi, kvantçılar tapdıqları həqiqətləri təqdim etdilər, amma yenə
az qaldı. Hər biri eyni məsələnin müxtəlif həllini tapdılar. İndi fizikada bu
tapılan həqiqətlərin bütöv bir teoremi axtarılır. Həqiqəti bütöv şəkildə ifadə
edən. Stefan Havkinq də ölmədən öncə bu teoremi dilə gətirən mətnlər yazdı.
Bəlkə də, bu qədər bədbin olmağa dəyməz. Kim bilir, ədəbiyyatın da bütövləşmə
arzusu, bu yolda sərf etdiyi zaman bir gün özünü doğrulda bilər.
Dünya
ədəbiyyatını bir ailə kimi təsəvvür edəndə real görünür. Ailə, bənzərlərin
deyil, bənzər olmayanların birliyidir. Fərqli yaş, fərqli boy, fərqli çəki və
fərqli xarakterlərin birgə yaşamasıdır. Tək ortaqlıqları eyni dili
danışmalarıdır. Ədəbiyyat da eyni dili danışan (roman dili), bunun xaricindəki
bütün şeyləri (sosiologiyanı, tarixi, fəlsəfəni, digər janrları, gözləntiləri,
qayğıları) fərqli çeşidlərlə eyni mövqeyə toplaya bilir. Fərqlilikləri
vurğulanan bu müstəvi beynəlxalq bazarın cansıxıcı, standart və bəlli bir
mövzulara dayanan zehniyyətinin aşılmasına da yardım edəcək. Tamlıq,
fərqliliklərin azadlıqları ilə mümkündür. Bunu örnək götürməyən dünya
ədəbiyyatı bazar məhsullarının bir hissəsinə çevrilə bilər və Qərb mövqelərini
aşmaq arzusunda olarkən, onun bütün kürəyə yayılmasına səbəb ola bilər. Həqiqi
bütünlük rahatlıq verən, amma narahatlığı da diri saxlayan bir mərhələdir.
Dünya
ədəbiyyatı müxtəlif əhvalların toplamından daha irəli gedən yeni mühakimə
metodunun yaranma səbəbi ola bilər. Əks təqdirdə müxtəlif ölkələrin milli
ədəbiyyatı Avropa ədəbiyyatının kənarındakı çəpərlər olmaqdan və həmişə
bəşəriliyə can atacaq bir nəsnə kimi qalmaqdan yaxa qurtara bilməyəcək. Höte
kimi ədəbiyyatçıların, Marks və Engels kimi fikir adamlarının iki yüz il əvvəl
Dünya ədəbiyyatını müjdələməsi erkən bir iddia kimi görünür, amma uzaqdakı
gələcəyi işarə etdikləri də aşkardı. Bütün bunlara baxmayaraq bir imkan var. Bu
imkan isə insanların (oxucuların, yazıçıların, naşirlərin) çabası və bilikləri
ilə mümkündür. Yoxsa, sadəcə bir gözlənti olaraq qalacaq. İndi o mərhələdəyik.
Böyük
hərflərlə başlayan "Dünya Ədəbiyyatı” gündəlik yaşamımızda imkansız görünür,
çünki ortaq bir dil və mövqe yoxdur. Digər bir anlamda isə populyar
mədəniyyətin bəşəriləşməsi və sözü gedən mövhumun kiçik hərflərlə "dünya
ədəbiyyatı” adını alması onsuz da gerçəkləşmiş kimidir. Kökü keçmişə dayanan bu
gerçəklik dillərin zənginləşib sürətlə yeniləşməsindən, toplumlar arasında
rabitələrin qurulmasından və oxucuların şüurunun bəşəri xüsusiyyətlərə
yiyələnməsindən sonra mümkün ola bilər.
Burhan Sönməz
Türkiyə
türkcəsindən uyğunlaşdıran: Rəvan Cavid