Bircə əşya ilə uşaqların üzündə təbəssüm yaradan qız
Kiminsə
işçisi olmağı xoşlamır. Deyir ki, işini qurub özü özünün müdiri olmaq istəyir.
Təşkilatçılığı, ehtiyacı olanlara yardım etməyi çox sevir. Hədəfləri, arzuları
böyükdür. Bütün işlərini təbəssümlə görür. Ailəsinin, xüsusilə də, atasının hər
işdə dəstək göstərməsi onun üçün böyük motivasiyadır. 22 yaşlı həmsöhbətimiz Tahirə Novruzova "Bir təbəssüm, bir ümid”
layihəsinin rəhbəridir. Artıq 3-cü dəfə həyata keçiriləcək bu layihənin
ideyasının necə yarandığını, mahiyyətini, bu işdə ona kimlərin kömək olduğunu
öyrənməyə çalışdıq.
- Layihənin ideyası necə yarandı? Nə üçün belə bir
layihə reallaşdırmaq qərarına gəldin?
- Əslində, bu mənim ilk
layihəm deyil. Bir müddət əvvəl gənclər arasında "Şar festivalı” keçirmişdim.
50-yə yaxın gənc bir araya toplanıb çoxlu şar aldıq və onları doldurub
şəhərdəki uşaqlara verdik. Həmçinin bir dəfə də əşya yığıb, Bakıda ehtiyacı
olan uşaqlara paylamışdım. Növbəti dəfə
də buna uyğun bir şey etməyi düşünürdüm, amma hələ necə edəcəyimi qərarlaşdırmamışdım.
Bu ərəfədə "facebook”da gördüyüm bir uşaq şəkli fikrimi konkretləşdirməyə kömək
etdi. Həmin uşaq məktəbli çantası olmadığı üçün kitablarını selofan torbanın
içinə qoyub çiynindən asmışdı. Buna oxşar xaricdə də çəkilmiş bir foto var,
amma mən gördüyüm bizim ucqar kəndlərdən birində çəkilmişdi. Fotonu gördüyüm an
keçirdiyim hissləri sözlə ifadə etmək çətindir. Qərara gəldim ki, bu dəfə
məktəbli ləvazimatları toplayıb ucqar kəndlərdə ehtiyacı olan şagirdlərə
paylayım. Bu işə başlayanda elə öncə həmin rayona getmək istəyirdik, amma
təəssüf ki, həmin şəkli yenidən tapıb onun harada çəkildiyini öyrənə bilmədim.
- Layihənin maraqlı adı var: "Bir təbəssüm,
bir ümid”. Bu adı necə seçdiniz?
- Komandamızla birlikdə bu
adı düşünmüşük. İlk olaraq "Bir təbəssüm, bir kitab” qoymaq istədik. Sonra
kitab olan hissəni dəyişib başqa sözlərlə əvəzlədik. Amma təbəssüm olan hissəni
heç vaxt dəyişmədik. Çünki bu xeyriyyə məqsədi ilə keçirilən bir layihə olduğu
üçün elə bir ad qoymaq istəmədik ki, insanların həmin uşaqlara yazığı gəlsin və
buna görə yardım etsinlər. Bizim sosial şəbəkədəki səhifəmizdə paylaşılan bütün
statuslarımızın sonunda da bir təbəssüm işarəsi olur. İnsanlara da pozitiv
enerji ötürmək istəyirik ki, yardım edəndə də təbəssümlə, sevə-sevə etsinlər.
Hətta mən əvvəllər "facebook”da status yazanda "aztəminatlı” sözünü işlədirdim.
Artıq o sözdən də istifadə etməməyə çalışıram. Bizim məqsədimiz sırf uşaqların
üzündə təbəssüm yaratmaqdır. Onların ümidlərini doğruldaraq üzlərində təbəssüm
yaratmaq istəyirik. Ona görə də elə qərara gəldik ki, layihənin adını "Bir
təbəssüm, bir ümid” qoyaq.
- Söhbət zamanı "komandamız”, "biz” deyirsən.
Bu komandada səndən başqa kimlər var?
- Çox möhtəşəm bir
komandamız var. Artıq bir ailə kimi olmuşuq. Hər işi birlikdə qərarlaşdırıb
komanda şəklində hərəkət edirik. Həm yaşda, həm də boyda ən balacaları mənəm
(gülür). Layihə rəhbəri mən olsam da, hər işi məsləhətləşib həyata keçirik.
Layihəmizin koordinatoru Rövşən Mirzəpur, dizanyeri Asif Mustafayev, marketinq
işlərinə baxan Nicat Hacızadə, fotoqraf Rüstəm Məhərrəmov, filmmaker Cahandar
Cəlilzadədir. Elnur Hacıyev və Fəridə Cəfərova isə komandamıza təşkilati
işlərdə kömək edən digər üzvlərimizdirlər.
- Bəs bu şəxslərlə necə əlaqə qurdun? Əvvəlcədən
tanıdıqlarındır, ya...
- Əslində,
əksəriyyəti ilə şəxsi tanışlığım yox idi. Sosial şəbəkə vasitəsilə ilə
əlaqələrimiz yarandı. Və onlar da beləcə, bu layihəyə qoşuldular. İlk olaraq
dizayner axtarışında idim. "Facebbok”da yazmışdım ki, layihəm üçün dizayner
lazımdır. Asif Mustafayev bu işdə mənə kömək edə biləcəyini dedi. Daha sonra
yavaş-yavaş digər dostlarla da əlaqələrimiz yarandı. Komandamızda olan Fəridə
Cəfərova və Elnur Hacıyev ilə tanışlığımız əvvəlcədən var idi. Onlarla artıq
2-3 ildir ki, dostluq edirik.
- Gedəcəyiniz rayonları necə
müəyyənləşdirirsiniz? Bu günə qədər hansı rayonlarda olubsunuz?
- İlk dəfə 2017-ci ilin 1
iyulunda Qubanın Buduq kəndinə getdik. Bu Novruz bayramında isə Yardımlının
Separati kəndində olduq. Gedəcəyimiz yeri isə əvvəlcə araşdırırıq, sonra
gedirik. Məsələn, axırıncı dəfə dostlarla söhbət zamanı qərara gəlirik ki, bu
dəfə Yardımlıya gedək. Oranın kəndlərini araşdırmağa başladıq. Əsasən bizim
ləvazimatlara ehtiyacı olan kəndləri axtarırıq. Bu işdə komandamızın marketinq
işlərinə baxan Nicat bəyin rolu böyükdür. O, gedəcəyimiz kəndlə əlaqə yaradır,
orada dərs deyən müəllimlərlə danışır. Həmin müəllim də məktəbin rəhbərliyi ilə
danışır. Beləcə, əlaqələr qurulmuş olur.
- Apardığınız ləvazimatlar nələrdir?
- Daha çox məktəbli ləvazimatları olur. Xüsusilə də,
ibtidai sinifdə oxuyan və onlardan balaca uşaqlar üçün lazım olan əşyaları
toplayırıq. Nağıl kitabları, rəngli qələmlər, xətkeş, boyama qutusu, çanta,
qələm, dəftər və s. Geyim toplamırıq, amma etiketi olan, istifadə olunmamışları
qəbul edirik. Və yavaş-yavaş yuxarı sinif uşaqları üçün də ləvazimatlar gəlir.
- Bu işdə çətinlikləriniz nələrdir?
- Açığı,
elə də ciddi bir çətinliyimiz olmur. Sadəcə, əşyaların daşınmasında,
yerləşdirilməsində bir az problem yaşayırıq. O da ki, yavaş-yavaş həll olur.
Bir taksi şirkəti bu işdə bizə köməklik göstərməyi təklif edir.
- Layihənin maliyyə dəstəyi necədir? Konkret
olaraq haradansa yardım varmı?
- Layihəyə dəstək təhsil
şirkətlərindən, kurslardan, fərdi şəxslərdən də olur. Amma bu, sırf
ləvazimatların alınması üçündür. Yəni, layihədə iştirak edən heç bir komanda
üzvünün buradan gəliri olmur. Şirkətlər ya alınacaq ləvazimatların siyahısını
istəyir, ya da müəyyən qədər pul göndərir. Pul göndərən şirkətlərə isə aldığım
əşyaların çekini təqdim edirəm.
- Rayonlardakı məktəblərin çatışmazlıqları
nələrdir?
- İlk olaraq onu deyim ki,
yuxarı siniflərin tədris olunmamağı ən böyük çatışmazlıqdır. Digər tərəfdən,
müəllimlər azdı. Ucqar kəndlərə gedib, dərs deyəcək müəllimlərə böyük ehtiyac
var. Həmçinin, oradakı məktəblər əsaslı şəkildə təmir olunmalıdır. Siniflərdə
dərs keçmək üçün şərait yox səviyyəsindədir. Və ən maraqlısı da budur ki,
şəraitsizliyə baxmayaraq, bütün uşaqlar dərsə gəlir. Öyrənməyə, təhsil almağa
böyük maraq göstərirlər.
- Getdiyiniz yerlərdə uşaqların, kənd
əhalisinin sizə münasibəti necə olur?
- Qubadakı uşaqlar normal
qarşıladılar. Onlara əvvəlcə də belə bir yardım edildiyi üçün öyrəşmiş kimi
idilər. Amma Yardımlıdakılar sanki şok olmuşdular. Hətta dedilər ki, ilk
dəfədir belə bir hal baş verir. Bu qədər hədiyyə ilə ora gedəcəyimizi
gözləmirdilər. Düşünürdülər ki, hər uşağa bir hədiyyə verəcəyik. Amma biz bir
çanta dolusu hədiyyə ilə getmişdik. Uşaqların şəkillərini yayımlayan zaman da
onların əlində yalnız bir hədiyyə olur deyə, bəziləri fikirləşir ki, hədiyyə
azdır. Lakin bir uşağa içində hər bir məktəbli ləvazimatının olduğu bir çanta
veririk. Heç bir uşaq hədiyyəsiz qalmasın deyə, getməmişdən əvvəl məktəblə
əlaqə saxlayıb uşaqlarını sayını öyrənirik. Hətta onların bizə dediyi saydan da
çox ləvazimat alırıq ki, birdən ətrafdan başqa uşaqlar da gələr. İstəmirik ki,
hansısa uşaq hədiyyəsiz qalsın. İnsanların da münasibəti çox yaxşı olur. Nə
qədər təşəkkür edənlər olur.
-
Bu işə başlayarkən gözləntilərin nə idi?
- (Gülür) Əslində,
gözləmədiyim bir nəticə ilə qarşılaşdım. Öncə kiçik bir "event” yaratmışdım.
Sadəcə təşkil etdiyim "event” ə qoşulan çox oldu və bu, böyük bir layihəyə
çevrildi. Gözləmədiyimiz dərəcədə bizə ləvazimat göndərildi. Təxminən 3-4 minə
yaxın əşya topladıq. Beləcə, qərara gəldik ki, bunu davam etdirək, işi daha da
böyüdək. Sosial şəbəkədə layihəmizə səhifə açdıq, loqo, xüsusi şəkil filan
yaratdıq. Layihəyə bu qədər maraq yaranacağını düşünməmişdim. Düşürdüm ki, əşyamı yığıb, aparıb verib
gələcəyəm. Lakin gözləmədiyim bir şəkildə tələbat oldu. Hamı yardım etmək üçün
nə isə göndərirdi. Elə indi də yardım üçün müraciət edənlər çoxdur. Bu isə məni
və komanda yoldaşlarımı çox sevindirir. Düşünürəm ki, bu işi gələcəkdə daha da
yaxşı səviyyədə həyata keçirə biləcəyik.
Günel
Azadə